Loïc Depoortere (3) overleed twee weken na zijn val in een zwemvijver. Heel West-Vlaanderen leeft mee met het verdriet van zijn ouders en familie, ook Onze Man.
Als journalist word je op professioneel vlak vaak geconfronteerd met ongevallen, helaas al te vaak met dodelijke afloop. Altijd iemands zoon, iemands dochter, iemands vader of iemands moeder. Maar als het om een kind gaat, een leeftijdsgenoot van je eigen zoontje en dan nog eens uit je eigen buurt, dan blijft het pas echt aan de ribben kleven. Dan komt het allemaal plots wel erg dicht bij je eigen leefwereld. En dan ga je het verhaal niet alleen als journalist van dichtbij opvolgen, maar ook als vader.
In het ziekenhuis dwaalden mijn gedachten meer dan eens af naar Loïc
Mijn oudste zoon, nauwelijks een paar maanden jonger dan Loïc, lag vorige week plots ook in het ziekenhuis. Een banale bacteriële infectie. Niets om ons écht zorgen om te maken. Na twee nachtjes mocht hij al terug opgewekt naar huis. Maar als ouder schieten er op dat moment toch allerlei rampscenario’s door het hoofd. Toen ik daar – in kamer 314 van AZ Delta – ‘s avonds naast mijn zoontje in bed lag, dwaalden mijn gedachten meer dan eens af naar Loïc en naar zijn ouders en de onzekerheid waarmee zij al twee weken door het leven stapten. Nauwelijks enkele uren later las ik op Facebook dat Nicolas en Melissa hun leeuwtje zouden moeten loslaten.
Dinsdagnamiddag had ik de papa twintig minuten aan de lijn. Hij vertelde openhartig over het overlijden van zijn jongste zoon, hoe zijn gezin deze moeilijke periode beleeft en ook over de massale steun die de familie de voorbije weken kreeg. Maar vooral over hoe Loïc het grootste slachtoffer van het verhaal is. Een gesprek waarbij de haren meer dan eens recht op de armen gingen staan en waarbij verschillende keren de krop in de keel weggeslikt moest worden. Je denkt het verdriet van die mensen te kunnen begrijpen, maar tegelijkertijd besef je dat je je eigenlijk niet kan inbeelden hoe groot die pijn echt is. En je hoopt het vooral nooit te moeten meemaken. De ouders valt niets te verwijten, hoe groot hun schuldgevoel ook is. Geen seconde weken Nicolas en Melissa de voorbije weken van Loïcs zijde. Aan de vele foto’s en reacties op Facebook merk je dat Loïc een veel te kort, maar fantastisch leven heeft gehad. Laat het een (kleine) troost zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier