Dat er ongenoegen onder de bevolking was, dat wist iedereen, zegt iedereen nu. Maar niemand heeft de omvang ervan correct weten in te schatten. Niet de peilingen, niet de media en al evenmin de leidende politici. Om de keuze van de kiezer te kennen, daar zijn natuurlijk verkiezingen voor: in het stemhokje worden de keuzes gemaakt, niet bij de enquêteurs, niet op de krantenredacties en evenmin in de hoofdkwartieren van de politieke partijen.
En de kiezer heeft duidelijk gesproken: de regeringspartijen kregen geen applaus voor hun prestaties maar veeleer een schaamteloos uitgebrachte middelvinger. Ook de klimaatclaim van Groen vond geen gehoor in onze provincie. En SP.A? Die profileerde zich onvoldoende én te laat als een echte oppositiepartij. Bij wie laat een ontevreden kiezer dan zijn ongenoegen het best horen? Juist, er rest alleen het Vlaams Belang.
Is het zo simpel? Dat er geen gejuich zou zijn voor het werk van N-VA, Open VLD en CD&V was inderdaad voorspelbaar. Zoals zij, in de aanloop naar de verkiezingen, haast permanent zelf aan de poten van elkaars stoel aan het zagen waren, zo valt er geen applaus te verwachten.
Zelfs voetballers weten het: als er geen ploeg op het veld staat, wordt er niet gescoord
Of anders: stel dat de regering een voetbalploeg was, dan zag de tribune niet één team maar drie kernen op het veld staan die elk hun eigen match wilden spelen. Nu weet zelfs het kleinste duiveltje dat er dan nooit kan gewonnen worden.
Zo eenvoudig is het inderdaad, wat de match betreft die werd gespeeld, de voorbije jaren. Er werden geen grote pacten gesloten: een duidelijk pensioenpact bleef uit. Justitie was een onoverzichtelijk werf, waar van alles van de steigers viel en in enkele mobiliteitsdossiers reden regeringen zich vast.
Maar hoe het zover is kunnen komen dat er zelden of nooit meer een echte ploeg op het politieke veld stond, dat is minder eenvoudig uit te leggen. En daarop zullen de partijen de komende maanden en misschien zelfs de komende jaren hun hoofd op breken.
De stem van West-Vlaanderen in de Brusselse cenakels zal zwakker dan ooit klinken
Want geef toe, van CD&V, SP.A en Open VLD blijft niet veel meer overeind. In onze provincie kon de brede sympathie voor de immer goedlachse en ondernemende onderwijsminister Hilde Crevits de neergang intomen, maar elders in het land zijn die traditionele partijen hun breed draagvlak kwijt. Open VLD was het nooit en CD&V en SP.A zijn niet langer een volkspartij. En op vandaag blijkt ook N-VA dat niet te worden. De achterban van de ene verkruimelt – CD&V lijkt niet langer de vanzelfsprekende partner van de christelijke arbeidersbeweging – en gaat, net zoals die van SP.A, switchen, van N-VA naar Vlaams Belang.
En nu? Ja, wat nu? Zeker is dat de stem van West-Vlaanderen in de Brusselse cenakels zwakker dan ooit zal klinken. De kans dat we vanuit West-Vlaanderen een minister-president leveren is bijzonder klein en de politieke zwaargewichten die hun score van zondag kunnen verzilveren op regeringsniveau zijn heel schaars. Dat valt zwaar, zeker nu we Brussel wel eens meer dan ooit van doen hebben, al was het maar om de gevolgen van de Brexit straks voor onze ondernemingen en hun werknemers te milderen.
Verkiezingen 26 mei 2019
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier