Deze titel zou kunnen verwijzen naar het gelijknamige lied van Will Tura uit 1967. Niet dus. Joe is de voornaam van een Vlaamse frontsoldaat, opgegroeid in Brugge. Vader was een Ier, moeder een Brugse en zijn familienaam was… English. Het gezin telde tien kinderen en vader Henry hield een borduurwinkel open in Brugge.
English studeerde aan de kunstacademie in Antwerpen. Hij werd bekend tijdens de ‘Grooten Oorlog’. Als fijnzinnig tekenaar, schilder, als ontwerper van vlaggen en de heldenhuldezerkjes voor Vlaamse gesneuvelde studentensoldaten. Heel in het begin van de oorlog was hij soldaat aan het front, werd ziek en verbleef in Noord-Franse legerhospitalen. Na zijn herstel werd hij ingezet aan de Ieperboog in februari 1915. Vanaf augustus 1915 verbleef English in het Veurnse College. Niet om er te studeren, wel om er te werken. Dat had hij te danken aan zijn beschermheer dokter Frans Daels, voorman van de Vlaamse beweging en aan zijn eigen kunstzinnig talent. Hij zou niet meer vechten maar het oorlogsfront met pentekeningen en schilderijen in beeld brengen.
Arme Joe
Joe English stierf in augustus 1918, in het veldhospitaal Océan 2 in Vinkem. Niet door oorlogsgeweld, maar aan de gevolgen van een blindedarmontsteking. Amper 36 jaar werd hij; liet een weduwe en twee kinderen achter. ‘Arme Joe, geen geluk voor jou’ – woorden uit Tura’s lied – passen hier toch. Joe English werd begraven op het Belgisch militair kerkhof van Steenkerke, waar in 1920 de eerste IJzerbedevaart werd gehouden, aan zijn graf.
Vaak wordt English beschouwd als een gesneuvelde soldatenheld. Joe heeft een half jaar – niet echt lang – aan het front gestreden; geen kogel heeft hem geraakt. Laten we hem liever herinneren als een getalenteerd en geëngageerd Vlaams frontkunstenaar met Ierse roots en een Engelse familienaam.