‘Ann! Treeeeeein!’

Schrijfster Ann De Craemer heeft een passie voor wandelen en fotografie. Elke week maakt ze in Tielt een beeld waarover ze haar gedachten deelt.

Het station van Tielt is niet meer wat het geweest is. Pakweg een decennium geleden waren er drie en daarna twee loketten, die openbleven tot de laatste trein gearriveerd was. Ik denk dat een jaar of vier geleden om de hoek van het station de ticketautomaat zijn intrede deed. Niet zo gek veel later kon je ook met je computer en daarna met je smartphone een ticket kopen.

Gevolg: er blijft in Tielt maar één loket meer over en het station gaat na de middag dicht. Het zal niet lang meer duren vooraleer we in een klein station als Tielt ook van het laatste loket afscheid moeten nemen.

Een klein station, maar ik heb er veel grote herinneringen aan. Telkens als ik de trap naar beneden neem om naar spoor 2 te gaan, denk ik aan hoe ik als negentienjarige elke vrijdagavond wachtte op mijn eerste grote liefde, die met de trein van Brussel kwam en die ik boven aan de trap opwachtte. Soms kon ik hem al vanachter het raam in de trein zien zitten of zelfs zwaaien en ik voel nog hoe mijn hart toen sneller ging kloppen. Daarna was het wachten om zijn lachende gezicht te zien verschijnen tussen tientallen anderen en het hoogtepunt waren de knuffel en kus nadat we elkaar een week niet hadden gezien. De trein is altijd een beetje reizen, maar toen was de trein voor mij, en dat jarenlang, ook altijd een beetje verlangen.

Een andere onuitwisbare herinnering is hoe mijn vader en ik mijn nichtje soms meenamen toen ik met de trein naar mijn werk in Brussel spoorde. Marjolein, een jaar of drie, was mateloos gefascineerd door de aankomende trein. Een keer filmde ik haar met mijn telefoon, terwijl ze met grote ogen keek naar de trein uit De Panne die het station binnenreed. Ze begon ter plekke te trappelen van opwinding en riep, met trillende stem: ‘Annnnn! Treeeeeein!’ Nog steeds krijg ik tranen in de ogen als ik dat filmpje herbekijk: de onschuld van een kind voor wie een trein een magisch vervoermiddel is.

Dat vind ik zelf ook nog altijd, dat het een magisch vervoermiddel is, veel meer dan het vliegtuig, waar je niet de zaligheid van een voorbijglijdend landschap kan ervaren. Daarom deze oproep, die ik in tijden van klimaatdebat met velen deel: maak treinreizen goedkoper, zodat de trein inderdaad altijd een beetje reizen kan zijn.