Alleen maar liefde

Stefaan Degand moest veel te vroeg afscheid nemen van zijn vrouw, iets wat ons meer dan hard geraakt heeft.

“Ze was liefde. Alleen maar liefde. Alleen maar, hé.” Hij keek me aan alsof hij me de les spelde. Het was niet zo. Stefaan Degand is een mens die niet makkelijk te doorgronden is, een tikkeltje onvoorspelbaar zelfs. Maar hij is vooral een hele warme mens, met een ondoordringbaar ogende façade. We kennen hem allemaal van enkele hele fijne rollen, is het niet van televisie, dan wel theater. Het merendeel herkent hem van zijn allesbehalve subtiele, theatrale maar geniale humor. Maar hij is meer dan dat alles: hij is een zoon, broer, vader, echtgenoot. Iemand die hard werkt, vurig is in zijn gedachten, passioneel in zijn werk. En iedereen die hem ook maar een beetje kent, wéét dat hij een peperkoeken hart heeft.

We hadden het tijdens onze strandwandeling afgelopen maart nog over de dood van zijn moeder, dat ze alleen maar liefde was, maar hoe haar ziekte in hun leven was geslopen en hoe brutaal eerlijk ze was over afscheid nemen. “Dat is een gesprek dat niemand wil aangaan, maar je doet het toch. Ze heeft niet afgezien, is rustig ingeslapen, al wilde haar hart niet opgeven.”

“Ze was liefde. Alleen maar liefde. Alleen maar, hé”

Naast hem zat zijn dochtertje, Mila. Een klein, schattig, speels meisje dat geen dood, moeilijke gesprekken of zorgen te verteren had, maar een doodgewone wafel met slagroom. Stilzitten is niets voor een kind van amper drie, zeker niet als ze de creativiteit en rusteloosheid van haar vader deelt. Rusteloosheid was allesbehalve wat Julie uitstraalde, die met de kleine Mila even op wandel ging. Ik zag alleen maar iemand die rust uitstraalde. Lief. Zorgzaam. Bedeesd haast. Dat zorgende vloeide voort uit haar job, eentje die ze gráág deed.

Het gezin zou na onze babbel blijven plakken in Oostende, waar ze ook een kamer hadden geboekt. Hij had er warme herinneringen aan, aan al die vakanties die hij er doorbracht als kind. Niemand had toen ook maar dúrven denken dat het deze keer een van de laatste zou worden met hun drietjes.

Afscheid nemen van je ouders en nieuw leven verwelkomen, het zijn zaken die niet altijd even vreemd zijn, voor ons, dertigers. Maar dit? Zo’n onzichtbare, onverwachtse en onvoorspelbare ziekte die wild rond zich heen slaat? Een absurde bacteriële infectie die hem en iedereen rond hen op de knieën dwingt? Het tart alle verbeelding, elke zin voor realiteit. Dat ze nieuw leven met zich meedroeg, is een ondraaglijke gedachte. Ik durf het me, met een kind dezelfde leeftijd als Mila, niet eens voorstellen zonder mij een oog uit te janken.

Ook zij heeft dapper gestreden, net als zijn moeder, zo blijkt. Maar de ziekte heeft hen geen enkele kans gegeven, zo liet hij via zijn broer weten. “Haar hart kon de bacterie niet raken en zal voortleven in iemand anders. Ze was, is en zal blijven voortleven.“

Een heel stil denkt hij waarschijnlijk: “Ze was liefde. Alleen maar liefde. Alleen maar, hé.”