Langs de Meenseweg in Zillebeke stortte een dugout uit WO I in. Geoffry Vankeirsbilck stapte er net op het moment van de instorting voorbij en ontsnapte aan een vijf meter diepe val. Op de plaats bevindt zich een groot ondergronds tunnelsysteem van de geallieerden.
“Ik was hier aan het wandelen en naar loodjes op zoek, toen ik plots een enorme plof hoorde”, zegt de 25-jarige Geoffry Vankeirsbilck (25) uit . “Ik dacht eerst aan een verkeersongeval op straat, maar ik zag niets. Toen ik achter mij keek, merkte ik een groot gat in de grond.” Geoffrey – die wel wat weet van WO I en aan reenacting doet – vermoedde onmiddellijk dat er het om een instorting van een dugout ging. “Ik heb Niek Benoot van het Hooge Crater Museum, gelegen aan de andere kant van de Meenseweg, verwittigd. Ik probeerde de boer van dit akkerveld op de hoogte te brengen, maar ik heb zijn nummer niet.” Geoffrey plaatste enkele paaltjes om het gat aan te duiden. De man mat met zijn lasermeettoestel een diepte van vijf meter en een diameter van zeven meter. “Het is wel speciaal dat net ik dit ben tegengekomen, maar ik ben blij dat ik er niet in ben gevallen.”
Twee Britse passanten waren onder de indruk. “Ongelofelijk”, klonk het bij Tony Martin (62) en zijn zoon William (25). “We zijn hier op bezoek in de regio en zagen wat mensen op het akkerveld staan. Toen we een kijkje kwamen nemen zagen we de put, die wel heel indrukwekkend is.” Het is niet de eerste keer dan Tony naar onze contreien afzakt. “Maar het is wel de eerste keer dat ik zoiets zie.”
Slaapplaatsen en officierenhutten
Niek Benoot van het Hooge Crater Museum geeft wat uitleg over de dugout. “In de dugout, die hier tot 20 meter onder de grond zit, waren er 520 slaapplaatsen en tien officierenhutten. Die laatste lagen pal onder de Meenseweg, waar ze het meeste bescherming genoten”, zegt Niek. De krater ontstond nadat de Britten in de zomer van 1915 in een tunnel 1.700 kg springstof tot ontploffing brachten. De krater kreeg de naam Hooge Crater. De dugout bestond aanvankelijk uit zijingangen van de krater. Vanaf de Derde Slag van Ieper werkten de geallieerden verder aan de gangen. “Ze maakten een heel dorp onder de grond. Er was onder meer een keuken, een hospitaal en een machinekamer die elektriciteit voorzag. Er moest licht en lucht zijn en elke minuut van de dag moesten de waterpompen kunnen werken. Aanvankelijk werkten de Britten aan de dugout. De Royal Engineers waren geen soldaten, maar ingenieurs die de metro in Londen uitgroeven. Later namen de Australiërs van de Australian Tunneling Comapgnie hun taak over.
“Waar het café van het museum nu is, was er vroeger een schooltje”, zegt Niek. “Daar donderde ooit een kind met schoolbank en al in een put. Gelukkig kwam het er met de schrik vanaf. In 2013 ontstond er een gat net naast een woning.” Zo’n putten zijn archeologisch niet interessant en de boer gooit die gewoon weer dicht. Ook de volledige dugout uitgraven is onbegonnen werk. “Als het water er wordt uitgepompt, valt de druk weg en stort de boel gewoon in.”
“Wie zonder voorkennis vanuit Ieper naar het Hooge kijkt, kan niet vermoeden hoeveel tunnels er onder die heuvels lopen”, zegt WO I-gids en historicus Christophe Deconinck. “Vooral de mannen van 117th Tunneling Company zijn daar bijzonder ijverig geweest. Het complex, waar deze tunnel deel van uitmaakt, was enorm uitgebreid en stond zelfs in verbinding met mijngangen onder Railway Wood. Alle gangen van het Cambridge Road complex zijn genoemd naar straten in Londen, om het nog enigszins overzichtelijk te houden. De tunnelers groeven gangen tussen de voormalige stallen van het kasteel ‘t Hooge en de grote mijnkrater van juli 1915, niet alleen om onder de Duitse stellingen te geraken, maar bovenal om schuilplaatsen te creëren voor het artilleriegeweld. Het kruispunt in de vallei heette niet voor niets ‘Hell Fire Corner’.”
(CMW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier