Nog vier maanden en Kris Pouseele neemt definitief afscheid van het Klein Seminarie. Hij werd op 1 september 1994 de eerste lekendirecteur van de gerenommeerde school en gaat eind dit jaar met pensioen. “Ik ben niet zo’n emotionele man, maar die laatste schooldag zal me toch wel iets doen”, geeft hij toe.
Liefst een kwarteeuw lang is Kris Pouseele, die op 30 oktober zijn 64ste verjaardag mag vieren, de vertrouwde directeur van het Klein Seminarie.
Hij startte zijn carrière als leerkracht klassieke talen (Latijn en Grieks, red.) aan het Sint-Lodewijkscollege in Brugge, waar hij ook woont. “Ik stond er van 1977 tot 1994 met veel plezier voor de klas, maar toen kwam er die vacature voor een nieuwe directeur in het Klein Seminarie”, blikt hij terug.
De toenmalige Roeselaarse deken Godfried Oost was onverwacht overleden en René Delbeke, die superior van het Klein Seminarie was, werd door het bisdom gevraagd om hem op te volgen. “Zo was er ook een nieuwe directeur nodig. Ik werd de eerste niet-geestelijke die aan het hoofd van het Klein Seminarie kwam te staan. Destijds toch wel een kleine revolutie”, glimlacht hij.
Respect geven
De voorbije kwarteeuw zag Kris Pouseele zowel de school als het hele onderwijslandschap een stevige evolutie ondergaan. “Maar de kernopdracht is wel dezelfde gebleven”, vindt hij. “Het is onze taak om leerlingen, leerkrachten, ouders en alle mensen die bij onderwijs betrokken zijn, voldoende vertrouwen te geven om elke leerling een goede vorming en kwalitatief onderwijs te bieden. Eigenlijk is een school als de onze een kleine samenleving op zich. Het was al die jaren mijn engagement om samen met ons team die zo goed mogelijk te laten functioneren. Altijd met de nodige vrijheid voor wie erbij betrokken is. En dat is ons goed gelukt, durf ik wel stellen.”
De onderwijssector ziet er wel wat anders uit dan midden jaren negentig, weet ook Kris Pouseele. “Er komen veel meer (externe) uitdagingen dan vroeger de schoolmuren binnen. Toen fungeerde de school nog meer als een beschermende omgeving, nu zijn de taken en de zorgen van de maatschappij ook mee onze verantwoordelijkheid. Wat wel opvalt, is dat de waardering voor ons beroep is gedaald. Wij geven binnen het Klein Seminarie alle leerlingen het respect dat ze verdienen en krijgen van hen zo ook respect terug.”
De afgelopen 25 jaar beleefde Kris Pouseele als directeur een pak mooie momenten, zegt hij. “We hebben veel kunnen realiseren. In 1996 stapten de eerste meisjes door de collegepoort, een mijlpaal in de geschiedenis van onze school. Ondertussen houdt het aantal jongens en meisjes elkaar bijna in evenwicht. En in het schooljaar 2006-2007 vierden we de tweehonderdste verjaardag van het Klein Seminarie. Toen voelde ik ten volle dat de school onlosmakelijk met Roeselare verbonden is. Ik heb het altijd een eer gevonden om dit instituut zo lang te mogen leiden.”
Tweede thuis
Nu gaat Kris Pouseele zijn allerlaatste maanden als directeur in. “En dat begin ik stilaan te beseffen. Maar het is een logische stap. Ik word straks 64, dan is het tijd om je carrière af te sluiten. Mentaal ben ik er nog totaal niet mee bezig. Ik heb nog vier erg drukke maanden voor de boeg en die wil ik in alle schoonheid beleven. Het Klein Seminarie is mijn tweede thuis. Ik heb hier waarschijnlijk meer tijd doorgebracht dan in mijn eigen woning in Brugge.”
Het was een eer om dit instituut zo lang te mogen leiden
“De allerlaatste schooldag voor de start van de kerstvakantie zal wel speciaal worden. Ik ben van nature geen emotioneel persoon, maar die laatste keer de deur van mijn bureau dichttrekken, zal me toch echt iets doen. Dat voel ik nu al aan. Ik ben immers 25 jaar lang dag en nacht met deze school bezig geweest.”
Wat hij na die laatste dag in het Klein Seminarie zal doen, weet Kris nog niet. “Waarschijnlijk toch eerst even op adem komen, samen met mijn echtgenote Marita Bossuyt. Zij was ook haar hele leven leerkracht en geniet al een jaartje van haar pensioen. En onze vijf kleinkinderen zullen straks iets vaker hun opa zien. Straks willen we gewoon verder genieten van het leven, maar het Klein Seminarie zal daar altijd deel van blijven uitmaken. Ik blijf ermee verbonden in hart en geest.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier