Vivi De Backer werkte 43 jaar lang als bediende voor het Brugsch Handelsblad en de Krant van West-Vlaanderen. Ze volgde in de voetsporen van haar opa Maurice en haar mama Simonne Lesage. “En zeggen dat ik ervan droomde om onderwijzeres te worden. Maar ik wou mijn huwelijk geen twee jaar uitstellen”, bekent Vivi.
Op 23 juni 1906 lag het allereerste nummer van het Brugsch Handelsblad in de krantenwinkels. 115 jaar later blikken we uitgebreid terug op dit heuglijk feit. We doen dat door een reeks oud-medewerkers van ons regionaal weekblad te portretteren.
“Mijn opa Maurice Lesage was 45 jaar lang de boekhouder van het Brugsch Handelsblad”, vertelt Vivi De Backer (66). “Kort na de Tweede Wereldoorlog, toen de familie Herreboudt een jaar lang wegens vermeende collaboratie opgesloten zat in het gevangeniskamp van Sint-Kruis, heeft hij de krant rechtgehouden. Hij zorgde ervoor dat de drukpersen bleven draaien. Later werden de Herreboudts volledig vrijgesproken van collaboratie en in ere hersteld.”
Citroen
“En mijn mama Simonne Lesage is op haar zestiende beginnen werken voor de krant. Zij werd de verantwoordelijke voor de publiciteit. Omdat ze zo klein was, zat ze op een stapel kranten, zodat ze boven het loket toch de klanten kon zien. Een van haar eerste klanten was een vertegenwoordiger van het Franse automerk Citroën. Ze had daar nog nooit van gehoord en vroeg achteraf wat die man in ‘s hemelsnaam bedoelde met een citroen.”
“Zelf trok ik voor mijn humaniora naar de Oefenschool in de Hugo Losschaertstraat. Daarna zou ik naar de Normaalschool trekken om er voor onderwijzeres te studeren. Het was mijn grote droom om voor de klas te staan.”
Guido
“Maar toen ik in het vierde middelbaar zat, leerde ik Guido Geldof kennen. Ik zag hem voor het eerst in het Edgard De Smedt stadion, toen hij als sportjournalist met zijn fototoestel langs de zijlijn van het voetbalveld stapte tijdens een match van Cercle. Guido werkte toen nog voor de Brugse Bank, dagelijks passeerde hij met zijn fiets langs de supermarkt in Christus Koning. Ik zorgde ervoor dat ik net op datzelfde uur voor mijn oma boodschappen moest doen…”
“We trouwden toen ik achttien was, een jaar later kregen we ons eerste kind, Ann. Ik wou ons huwelijk geen twee jaar uitstellen voor mijn studies. Bovendien zei meneer Raymond Herreboudt tegen mijn moeder dat ik voorbestemd was om voor het Brugsch Handelsblad te werken.”
“Jarenlang heb ik op het kantoor in de Eeckhoutstraat naast mijn mama en tegenover Guido, die hulpboekhouder werd, gezeten. Ik was een allround administratief bediende: via de telefoon kleine annonces boeken, slechte betalers aanmanen, facturen opstellen. En de weken dat mijn mama met vakantie was, nam ik er haar werk bij: de grote adverteerders behartigen, alle inkomsten uit publiciteit noteren en optellen, erover waken dat de publiciteit op de juiste pagina terechtkwam. Vele adverteerders willen hun pub op een bepaalde plaats in de krant: op de frontpagina, bovenaan links op pagina drie of onderaan rechts op pagina vier. De tarieven hiervoor verschillen fel.”
Naar Acapulco
“Vaak gebeurde het dat mijn mama tot negen uur ‘s avonds op de redactie in de Eeckhoutstraat vertoefde. Als kind ben ik opgevoed door mijn oma. Zoiets wou ik niet voor mijn twee kinderen. Daarom ben ik halftijds beginnen werken. Slechts één keer ben ik met Guido mee geweest op een buitenlandse reportage. Ik kon in 1978 voor een prikje mee naar het wereldkampioenschap bodybuilding in het Mexicaanse Acapulco. Toen ik thuiskwam, herkende mijn dochter mij niet meer. Nadien zei ik tegen Guido: ga maar alleen naar het volgende WK, in New York.”
“Maar ik ben nog altijd fier op de foto waarop ik trots poseer met Arnold Schwarzenegger, toen die in Brugge te gast was voor het WK bodybuilding. Hij bracht een bezoek aan de redactie. Over de middag nam ik geen pauze, want ik wou hem per se zien passeren. Toen de foto genomen werd, zei hij niks tegen mij, maar hij pakte mij eens goed vast…. Je zult die foto toch niet boven je bed hangen, vroeg meneer Raymond met een knipoog.”
Gigi
“Onze uitgever was een man uit de duizend. Hij liep door de gang, al fluitend. Hij was zot van het liedje ‘Gigi L’Amoroso’ van Dalida. De redactie droeg meneer Raymond op handen, en toch was iedereen een beetje bang van hem… Mijn opa was eens net een ijsje van het nieuwe Brugse ijsjessalon Missault aan het likken in zijn bureau, toen zijn baas binnenkwam. Hij zette zijn ijsje vliegensvlug in zijn lade. Maar meneer Raymond bleef maar babbelen – tot het ijsje gesmolten was…”
“Toen uitgeverij Roularta in 1989 het Brugsch Handelsblad overnam en wij een onderdeel werden van de Krant van West-Vlaanderen, moest ik naar Roeselare gaan werken op de receptie, en nadien op de afdeling debiteuren en bij de distributie. De stap van een kleine familiezaak naar een beursgenoteerd bedrijf was groot. De sfeer was er anders, het was even aanpassen. 23 jaar lang heb ik samen met andere Bruggelingen naar Roeselare gecarpoold.”
“In oktober 2015, na 43 dienstjaren, nam ik afscheid van Roularta. Enkele weken later, op tweede kerstdag, werd ik overvallen in het Astridpark. Zes dagen lang lag ik in het ziekenhuis, met een hoofdwonde en interne bloedingen. De feiten leverden een interpellatie op in de gemeenteraad: Sandrine De Crom pleitte voor beveiligingscamera’s”, aldus Vivi, die na haar pensioen drie jaar als vrijwilligster werkte in de Permekeschool in Jabbeke, en zo ook haar jeugddroom deels heeft gerealiseerd.
htttp://kw.be/dossier/115-jaar-Brugsch-Handelsblad/
115 jaar Brugsch Handelsblad
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
