Midzomernachten met komiek Jacques Vermeire: “Moet ik Eva dan onder een brug laten slapen? Ik doe toch met mijn geld wat ik zelf wil?”

Met Jacques Vermeire op reis, dat was weggelegd voor Urbanus, de wereld rond zelfs. Er werd een hele televisiereeks van gemaakt, die komt later op VTM. Wij raakten met Vermeire maar tot in Oostende, niet meteen zijn favoriete vakantieverblijf dan nog. “In de winter is de aanblik van de zee triest. Behalve aan de zijde van een schone madame die jou in je mooie appartement het duinengebied laat verkennen…” Vermeire was nogal in vorm: “Dat is hier nogal een interview, hé!” De overheid moet zich schamen, dat sommigen ‘De Vermeires’ saai vonden, kan hem geen kl… schelen en politiekers zijn vaak lullen: “Zou men niet beter respecteren dat een gescheiden man nog zo goed zorgt voor de ex die hem enorm veel pijn heeft gedaan?” Zet je schrap voor Jacques Vermeire, ongecensureerd.

Onze laatste gast in deze reeks Midzomernachten blijft liever niet overnachten aan zee, legt zijn manager Thomas Lowette uit. “Waar Jacques ook optreedt: hij wil in zijn eigen bed in Keerbergen slapen.” Maar het is wel meteen dolle pret met de Richard Gere van de Belgische kust, als de populaire Vlaamse komiek (dat kadertje voor zijn bio even verderop wordt danig te klein) met de ene na de andere passant, en dan vooral met de vrouwelijke, op de dijk op de foto gaat. De zee maakt blijkbaar meteen wat los bij de geboren entertainer. Al dateren zijn herinneringen van heel lang geleden.

“Het begin van de grote vakantie! Wauw! Zo vanaf mijn negen jaar, met mijn ouders naar de camping in Bredene of Lombardsijde! Vooral Bredene was volks, mijn vader was maar een gewone rijkswachter. Ik was er dolgraag, de hele dag in het zand spelen, hé. En toen ik twintig was, ging ik met mijn toenmalig lief en haar ouders met de tent naar een camping in Blankenberge. Verder dan de zee kwam ik bijna nooit. Eén keer naar Lourdes, dat was al een heel lange reis. Later moest ik in de zomer niet meer naar Blankenberge gaan om er eens rustig rond te wandelen. Dan kan ik beter naar het noorden van Frankrijk rijden, naar Duinkerke, Cap Gris-Nez… Daar word ik meer gerust gelaten. Eerlijk gezegd vind ik die kust ook mooier, met gebouwen uit de jaren vijftig en zestig zoals ik die vroeger heb gekend. Hier is het overal hoogbouw geworden, in Oostende is die villa met goud (Villa Maritza uit de 19de eeuw, door Bart Versluys helemaal gerenoveerd, red.) een uitzondering. (windt zich wat op) Dan zie je wat anders in Bray-Dunes, Wimereux… Dáár zie je nog de nostalgie van vroeger!”

“De zee in de winter, als het koud en nat is en bijna alles dicht is… Je zou goesting krijgen om je op te hangen. Allez, bij manier van spreken, hé”

Vermeire is al meteen in vorm: onze kustlijn, zijn gedacht! “Enerzijds begrijp ik het wel: we hebben maar 60 kilometer kust. Ik heb er geen problemen mee dat men dan op Oosteroever in Oostende hoge flats zet. Want iedereen wil nu naar de zee, hé. Alleen heb ik het moeilijk met de nostalgie die verdwijnt. Ik had vroeger vrienden in de Roze Villa, even verderop in Raversijde. Daar kreeg ik nog het gevoel: De Zee! De zee met al haar verschillende kleuren, elke dag weer anders. Dat gevoel krijg ik niet meer. Ik hou sowieso al niet van de drukte tijdens de zomer en om hier dan in de winter, als het koud en nat is en bijna alles dicht is, te komen zitten… Je zou goesting krijgen om je op te hangen. Allez, bij wijze van spreken, hé. Je moet je al gelukkig voelen om die tristesse aan te kunnen. Al in een mooi appartement zitten met een prachtige vrouw naast jou waarmee je een duinengebied kan verkennen…” (lacht)

West-Vlaamse entrepreneurs

En over Oostende, de Koningin der Badsteden en een glorieuze oude dame, is hij helemaal niet te spreken. “Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vind Oostende een beetje onderkomen. Verouderd, vervuild, verloederd… Het is een historische stad, met al die waanzinnige gebouwen uit de periode van Leopold II: de Wellington hippodroom, dit prachtige Thermae Palace-gebouw…. Maar als je ziet hoe die gebouwen verwaarloosd worden. Hier, op zo’n locatie, zou toch een absoluut tophotel moeten staan? We gaan Oostende niet vergelijken met Saint-Tropez, maar het hotel Barrière Le Normandy in Deauville, niet eens even mooi gelegen, dat is een paleis, hé. Daar kan dat dus wel, terwijl in België niets kan.”

(lees verder onder de foto)

Hij kan zich daarover opwinden, ja. Over het gebrek aan innovaties en monumentenzorg bij de overheid. “Ik kan het niet genoeg benadrukken: onze overheden zouden beschaamd moeten zijn. Ik ben een Belg en ik ben daar fier op, maar dat we er niet in slagen voetbalstadions te bouwen en zoveel historische schoonheid niet kunnen beschermen… Excuseer, dat gaat er bij mij niet in. Wij Belgen, en al zeker West-Vlamingen, zijn toch entrepreneurs? Hier moet toch genoeg kapitaal zijn? Alsof niemand een ander iets gunt! Je ziet, ik kan me daar kwaad over maken. Doodjammer! (hij wijst in de Brasserie Albert naar de grote affiches uit de Oostendse belle époque) Zo mooi was dat hier vroeger! Maar als je hier nu rondkijkt, daar word ik niet vrolijk van, hoor. Nemen we meteen een fles rood?”

Op tour met Urbanus

Zo’n fles verzacht de toon. Zijn volgende grote project komt op tafel: de televisiereeks van Eric Goens met Urbanus. Een roadtrip met die andere grote Vlaamse komiek door zeven landen, waar werd opgetreden in steden als New York (VS), Kinshasa (Congo), Benidorm en Ibiza (Spanje), Berlijn (Duitsland), Kathmandu (Nepal), Saariselkä (Finland) en Kaapstad (Zuid-Afrika). De peetvaders van de Vlaamse comedy samen op wereldtournee. “Om een onbekende wereld te ontdekken en te kijken of hun Vlaamse humor ook internationaal aanslaat”, omschreef Goens eerder.

“Ik ben een commerciële mens, een gast die alles doet, Urbanus is een artiest pur sang”

“Twee oudjes op reis”, grinnikt Vermeire. “Allebei met hun eigen aardigheden.” Dan heeft hij het over de ondernemer en de artiest. “Ik ben een heel ander en veel extraverter mens. Een kwartier voor een optreden zit ik nog te zeveren met iedereen, Urbain is een artiest die zich lang vooraf afzondert. Ik ben een commerciële mens, een gast die alles doet, Urbanus is een artiest pur sang.” Waarmee hij nogmaals bevestigt: “Ik ben geen halve zot. Ik ben een ondernemer. Nog meer dan vroeger.” Ook al is hij intussen 72 jaar, hij vindt al die optredens – in september start Zaalshow 2.0, de bekendste smoelentrekker van het land doet het na dertig jaar sneller en snediger dan ooit en actes de présence en al dat applaus nog steeds even plezant.

“Paul McCartney en Mick Jagger hebben het geld ook niet meer nodig en blijven toch ook optreden? Toch ook om iemand te zijn in de maatschappij? Ik begrip ook iemand als Joe Biden. Ooit vertelde Willy Claes mij over zijn ontmoeting met de Amerikaanse president indertijd: limousines, escortes… Ik zou ook graag president van Amerika zijn, hoor! Die optredens zijn ook mijn passie. Straks weer met Luc (Verschueren, zijn vaste aangever, red.) de baan op, onderweg blíjven babbelen, na het optreden een meet & greet met de fans en dan nog een afterparty in de auto. (lacht) Die shows zijn mijn leven!”

We beginnen het al een beetje te begrijpen. Maar actes de présence zoals onlangs: verkleed als DDT de verjaardag van een fan in het verre Roeselare gaan opfleuren. Dat kan toch alleen maar de commerçant in Vermeire zijn? “Ha, dat was voor de Dag van de Buren. Die mensen waren echt gelukkig en blij met mijn komst. We hebben nog samen met de burgemeester een glaasje gedronken, dankbaar dat ze waren! Ik ben gewoon heel graag tussen de mensen. Dat brengt echt geen grof geld op, hoor. Ik heb nog mijn bezigheden, hé Frank.”

Kl…. vegen aan woke

Dát bedoelt hij met de winkel van Jacques Vermeire en manager Thomas moet draaien. “Ik meen dat, alleen al voor Thomas moet die winkel blijven draaien. Ik ben zijn enige artiest, ik betaal hem fulltime. Wat moet hij doen als ik stop?” (lacht) Thomas schiet in de lach. “Allez, ik overdrijf een beetje, maar dat speelt echt mee. Hoe oud ben je, Thomas? 59? Om jouw pensioen te halen, moet ik dus nog tot mijn tachtigste doorgaan!”

Ho maar, meneer Vermeire. In 2002 zei je al dat je binnen tien jaar niet veel meer zal werken? “Eerlijk: ik dacht toen niet dat ik het nog lang zou volhouden. Dat ik op mijn 70ste nog zoveel succes zou hebben,dat alle drie de Vlaamse zenders verjaardagsprogramma’s over mij zouden maken. En het blijft maar duren, nu weer met de herhalingen van Verschooten & Zoon, dat al 21 jaar oud is, van FC De Kampioenen...”

“Ik had véél tegenstanders, die altijd neerbuigend over die smoelentrekker deden”

En, het gúlpt eruit: dat hij nog steeds zo aanwezig is, is zijn antwoord op alle kritiek die hij altijd heeft gekregen. “Ik had altijd véél tegenstanders, de zogenaamde kwaliteitspers die altijd neerbuigend over die smoelentrekker deed. Ik kan heus wel met mezelf lachen. Niet iedereen moet mij goed vinden , maar het is niet plezant dat ze zo op je kop schijten. Al heb ik daar altijd zo weinig mogelijk op gereageerd. Maar dat ik nu nog steeds zoveel succes heb, daar heb ik wel mijn plezier in.”

Pretentieloos amusement, dat is zijn werk. Volkse humor, met veel pies en kak. “Al is dat wel een beetje geëvolueerd: ik permitteer mij nu meer te lachen met dingen in de wereld die mij niet aanstaan. Maar niet bijtend, ik ga nooit mensen kwetsen. In de nieuwe show bijvoorbeeld ben ik dan wel een baas die zijn kloten veegt aan woke, maar dat is een rol die ik speel.”

Beschouwde hij ook tot zijn takenpakket: De Vermeires, de docureeks over Jacques, dochter Julie en zoon Maxime, in navolging van het succes van De Planckaerts en De Verhulstjes. Maar al na één reeks trok Vermeire senior er de stekker uit. “Ik was al tegen mijn goesting aan De Vermeires begonnen, ik wilde er vooral Julie en Maxime mee plezieren. En ik wilde mezelf blijven, al was dat voor sommigen blijkbaar saai. Maar ik heb nu eenmaal een saai leven: werken en mijn kinderen. Maar als het te saai is, kijk dan naar De Verhulstjes en De Planckaerts! Is dat dan het echte leven? En als we dan in functie van het programma een zogenaamd Hollywood-champagnefeestje voor het hondje van Julie in de reeks staken, was het weer niet goed. Als er mensen zijn die er een probleem mee hebben dat dat feestje mijn dochter blij maakte, dan interesseert mij dat geen kl…. Dat mag je ook schrijven! (windt zich opnieuw op). Mijn critici hebben nog eens hun best gedaan! Ik ken ze, ooit organiseerden ze de Pak de Poen-prijs alleen maar om mij te kloten. Ik word moe van al diegenen die altijd maar op anderen kakken. En dus heb ik zelf de stekker er uitgetrokken. Wat blijkbaar wereldnieuws was toen ik het aankondigde. Meteen goeie reklaam voor mijn nieuwe zaalshows dus! Dat was ook mijn bedoeling, zo’n smeerlap ben ik dus wel. (lacht) Ach, die koers heb ik verloren, maar nu ga ik weer andere koersen rijden.”

Richard Burton

Hij kijkt uit naar zijn nieuwe reeks shows: Zaalshow 2.0 met Luc Verschueren. “Zo’n show is hard werken, hoor. Het líjkt gemakkelijke humor, maar dat is het niet. Dat is juist de kracht. En mijn doel is altijd: er moet minstens om de tien seconden gelachen worden. Een keer een zware lach en een keer een glimlach, het maakt niet uit. (grijnst) Een lach om de twee minuten is voor de intellectuele stand-ups. Dat gaat bij ons zo: Thomas, Luc en ik geven al onze oneliners punten en de hoogste scores gebruiken we. Na de nodige discussies dan, veelal blijft maar de helft over. Dat hebben we geleerd met de jaren. En de try-outs zijn mijn examens. Thomas vindt dat plezant, ik vind die try-outs verschrikkelijk. Maar Luc is een meester-aangever, een betere bestaat niet. Luc ís Luc, hij speelt nooit een typeke. Over Ruben (zijn vorige aangever, Sporza-journalist Van Gucht, de samenwerking liep na een juridisch financieel geschil, door Vermeire gewonnen, helemaal fout, red.) zwijg ik liever. En Thomas is de leader, de organisator, de trainer waardoor Luc en ik alleen maar aan voetballen moeten denken.”

(lees verder onder de foto)

Thomas: “Luc is de Kevin De Bruyne die zorgt voor de assists en Jacques is de spits die afmaakt.”

Jacques (met Gentse tongval): “De porno-acteur die uit Gent komt en vettige praat uitslaat, dat kan ik niet als stand-upper. Ik heb daar de geshockeerde Luc voor nodig. Die is soms écht geshockeerd, hoor. (lacht) Ik kán ook wel stand-uppen, maar dat is niet mijn metier. Ik speel typetjes: een pastoor, een pedofiel… zeg het maar. Maar ik ben ook geen acteur: ik kan geen Shakespeare spelen en ik ben geen Matthias Schoenaerts. Al heb ik ooit voor een examen Who is afraid of Virginia Woolf? gespeeld. Ik was natuurlijk Richard Burton!”

Thomas: “De manier waarop Jacques als het niet loopt zoals verwacht aan 150 kilometer per uur kan omschakelen en de hele zaal weer doet bulderen, vind ik nog steeds zijn grootste kwaliteit.” Maar het belangrijkste, misschien wel: “Ge moogt tegen mij zijn, maar niemand kan zeggen dat ik een loser ben. Of een lul. Ik ben een geslaagde zakenman, toch?” Al ziet hij later op zijn grafzerk liever Hier rust een topkomiek dan Hier rust een topzakenman. Schatert: “Neen! Hier rust een topzanger. Neen, serieus, de gewone mensen weten niet dat ik een goeie ondernemer ben, dat weten mijn vrienden. Oké, ik heb een villa, maar mijn zwembad heb ik pas in De Vermeires voor het eerst in mijn leven laten zien, ik rij met een Jaguar van negen jaar oud, een klein Polootje en nog een oude occasie-Jaguar en ik heb geen tweede verblijf.” Volgens de gespecialiseerde website De Rijkste Belgen bedraagt zijn persoonlijk vermogen nochtans zo’n 2 miljoen euro. Op zijn transfer van 1 miljard Belgische frank (hij ontving 25 miljoen euro om van de BRT naar VTM te gaan, om programma’s te maken, niet om persoonlijk te cashen, hoeft niet meer teruggekeerd te worden.

(onverstoorbaar) “Allez, ik heb maar 2 miljoen euro?” (grijnst veelbetekenend) Wat de mensen daar verder allemaal van denken, raakt hem niet. Zoals zijn klasgenootjes in zijn kinderjaren best mochten zeggen dat ze hem een beetje een dikkenek vonden? Wat spottend: “Zeiden ze dat? Maar een béétje een dikkenek, Frank?”

Slechte humor

Want zo zelfbewust is hij wel. Over de heisa die zijn 70ste verjaardag teweegbracht, zei hij nog: als ik sterf, zal dat nogal op het nieuws zijn de hele dag.

“Ja, jammer dat ik dan al de gazetten van die dag niet kan bijhouden. (schatert) Echt, zo ijdel ben ik dus. Ik hou álles bij wat ooit over mij is geschreven. In Keerbergen kan je De Krant van West-Vlaanderen niet krijgen, maar ik wil die van 25 augustus wel hebben, hoor! Stápels dikke boeken heb ik. En ik bewaar ook alle negatieve artikels, die kritiek motiveert mij om nog langer door te gaan. Ik mag toch trots zijn op wat ik allemaal heb neergezet? De Drie Wijzen, Oei Jacques!, FC De Kampioenen, Verschooten & Zoon, films als Hallo K3 en Max, dansprogramma’s gepresenteerd, zeven grote zaalshows… Ik heb toch ook veel uitgestoken, niet? En mijn genoegdoening is dan de vele mensen die mij graag hebben. Daarom ga ik ook nóóit iemand ontgoochelen die een foto van mij wil. Omdat ik graag gezien wil zijn. Mijn drie grootste critici zijn alle drie niet lang na hun kritiek overleden… Sorry, dat is slechte humor van mij. Pas op, ik ben hier allemaal dingen aan het zeggen dat ik normaal niet zeg tegen journalisten. (peinzend) De journalistiek is een vrouw die me al een paar keer zwaar heeft bedrogen, maar ik blijf ze soigneren. Maar nu die golven kritiek maar blijven komen eerst De Man van 1 miljard, dan Max, nu De Vermeires raak ik het wel beu.”

Ongeluk

We naderen een eerste conclusie: de topkomiek heeft intussen al zijn critici ruim van antwoord gediend én de topzakenman heeft uitstekend geboerd. Maar terwijl zijn professioneel leven hem zoveel schonk, zoveel ongeluk trof hem in zijn privéleven. De vrouwen in zijn leven vooral: Eva ontspoorde, Martine verongelukte en Muriel stierf aan een slepende ziekte. En bovenop verloor hij op één week tijd zijn beide ouders. En hij werd zelf ook nog getroffen door darmkanker. Maar Vermeire incasseerde en stapte op de hevigste momenten altijd weer snel op het podium na al die jaren is zijn werk nog steeds zijn grootste troost. Of zijn makkelijkste vluchtweg?

“Neen, het is geen vlucht. Mijn professioneel leven heeft mij gebracht tot wie ik ben en heeft mij altijd door alle miserie gesleurd. Dáárom stond mijn carrière altijd boven alles. Al die miserie heeft mij misschien hard gemaakt, maar mijn kinderen en mijn vrienden zien mij graag, ik heb een topmanager en iedereen werkt graag met mij, dat is voldoende. Ik ben een gelukkige mens.” En hij is nóg niet klaar. “De winkel moet blijven draaien, hé? En de verkoop van Zaalshow 2.0 loopt nog beter dan die van de vorige show, zo blijkt uit de tabellen die ik nauwgezet bijhoud.” Thomas: “Een controlefreak is misschien veel gezegd, maar Jacques weet graag waar we naartoe gaan.” Jacques: “Dat is toch plezant? En ik ga toch niet elke dag in mijn zetel liggen?”

Het leven van Jacques Vermeire zoals het is: op televisie kijkt hij bijna alleen naar voetbal en koers, al is hij ook fan van Liefde voor Muziek: “Echt, tranen in mijn ogen.” Maar verder liever een spannende serie op Netflix dan een romantische. “Ik heb liever échte vrouwen, verwittig ze maar!” (schatert)

“Op papier ben ik nog alleen, maar ik heb ook nog een privéleven, hé”

Maar hij is vooral heel vaak en intens bezig met zijn verzamelingen, zijn grote passie. “Ik verzamel zoveel. Oude landkaarten, postzegels, colaflesjes, oude bioscoopaffiches… Dat maakt mij gelukkig. Ik lees daar ook veel over, hé. Ik ken bijvoorbeeld de hele geschiedenis van alle colaflesjes. Ik ben geen tjoeptjoep, hé… En dat wordt steeds erger, ik heb danig spijt dat ik zoveel strips van Suske en Wiske heb weggegeven en plaatjes van The Beatles heb verkocht voor amper 10 frank. Ik ben trouwens ook graag alleen. Al zijn Julie, die in Kortrijk woont met Laurins, en Maxime, die weer thuis woont, ook nog graag bij mij. Ik ben een toffe gast hoor! En ik zaag nooit, ik heb nog nooit ruzie gemaakt met mijn kinderen. Een nieuwe liefde hoeft dus niet meer, neen. Al ben ik in de categorie +70 nog een zeer sexy man, niet? (lacht) Allez, op papier ben ik nog alleen, maar ik heb ook nog een privéleven, hé.”

Nog geen testament

Tijd voor zijn balans van leven en werk? “Voor mijn carrière een 9 op 10? Ik heb nooit verwacht dat ik zo’n carrière zou maken. En privé… Een 8 toch wel. Dat is nog steeds twee keer een grote onderscheiding, hé. Ik heb ook twee prachtige kinderen. Veel verder kijk ik niet. Ik heb nog geen testament vastgelegd, er is ook nog geen wilsbeschikking.”

En hoe hij verder de moeder van zijn kinderen steunt, daar heeft niemand zaken mee. Al zeker Theo Francken niet. “Daar ben ik nog steeds kwaad over. Luister, dat Eva ondanks alles ook deel uitmaakte van De Vermeires vind ík normaal. Want ook al heb ik verder geen contact meer met Eva, de kinderen hebben dat wel. Ik ben ook niet kwaad op Eva, hé, ik onderhoud haar. Ik ben nu eenmaal een zeer vrijgevige mens voor de mensen rondom mij. Moet ik Eva dan misschien onder een brug laten slapen? Ik heb ervoor gezorgd dat de moeder van mijn kinderen een volwaardig bestaan heeft en nog nooit één euro van de maatschappij nodig had, Eva heeft nog nooit gedopt! Als ze Eva dan aanvallen omwille van een of ander sociaal tarief, dan word ik kwaad! Dan gaat het misschien over 12 euro in plaats van 18 euro. Stuur me dan de factuur, ik betaal die wel! Daar moet niemand zich mee moeien. (windt zich weer op) Diegenen als Theo Francken die, vingertje omhoog, misbaar maken over haar sociaal treintarief zijn voor mij lullen. En dat mag je zo schrijven!”

(lees verder onder de foto)

“Ik heb zelfs al ambras gehad met de belastingen omdat ik te veel onderhoudsgeld betaalde! Ik heb nog nooit ruzie gemaakt met politiekers die zelf hun zakken vullen en ik heb nog nooit steun gevraagd aan de staat, ook niet tijdens de coronacrisis toen alle shows geannuleerd moesten worden. Ik doe toch met mijn geld wat ik zelf wil? Zou men niet beter respecteren dat een gescheiden man omwille van de kinderen nog zo goed zorgt voor zijn ex die hem enorm veel pijn heeft gedaan? (verheft nog meer zijn stem) Al dat gelul, dat ze eens serieus beginnen te werken! Astamblieft! Het is puur populisme! (plots rustiger) Zeg, gij hebt een serieus interview, hé. (lacht) Ik heb wat gedronken, zeker? Neen, niet waar. Ik ben 72 jaar en ik moet mij voor niets meer inhouden. Mijn vast publiek van 500.000 mensen, enkel zij tellen voor mij.”

Wel of geen smoelen?

Het is allemaal genoteerd, benieuwd wat hij achteraf zal schrappen. (Niets dus, KW krijgt een hoogst ongecensureerde Jacques Vermeire, zal Thomas laten weten). Hoog tijd voor de foto’s bij zonsondergang. Wélke zonsondergang? Het is koud en winderig. Er was vooraf enige discussie: fotograaf Kris wilde de komiek eens anders fotograferen. Bloedernstig, niet de smoelentrekker. Maar is die man dan nog Jacques Vermeire? Het wordt een compromis – Vermeire ontpopt zich ondanks de koude tot het perfecte model, wel of niet met smoelen of verschillende gezichten.

Achteraf volgt er nog koffie, want we moeten nog even doorgaan. Want ook al blijft hij niet overnachten: de ontbijtvraag is tot de laatste Midzomernacht vaste stek. Opgewekt: “Oké, het is nu ochtend in Oostende, ik kom net uit mijn bed!” Ons laatste eerbetoon aan Caroline Pauwels, de zo inspirerende VUB-rector en schrijfster van Ode aan de Verwondering die te gast was in de eerste jaargang van Midzomernachten in 2020 en midden de vorige, in augustus 2022, stierf, is dus voor Jacques Vermeire: wat kan een topkomiek nog kinderlijk verwonderen?

“Véél. Meer dan vroeger. Dan kijk ik naar oude gebouwen, naar schilderijen of foto’s van de blauwe lucht. Toen ik vroeger in het station van Antwerpen kwam, zag ik niets. Nu ben ik mij veel meer bewust van alle mooie dingen rondom mij. Ik kan nu ook veel meer genieten van simpele dingen, zoals m’n gazet bij een taske koffie ’s ochtends.”

En toch geen oude man? “Zelfs diep binnenin ben ik eigenlijk nog een kind”, gaf hij al mee. Bij het verlaten van het hotel wil de receptionist nog per se samen met de komiek op foto. Met plezier. “Alleen die 500.000 tellen voor mij.”