Jani Kazaltzis: “De vrouw die ik op haar sterfbed lippenstift gaf, klaarde helemaal op. Het uiterlijk is even belangrijk als het innerlijk”

Iederéén houdt van Jani Kazaltzis. Altijd spontaan, altijd geestige televisiemaker. ‘De Heren maken de Man’ vindt de stylist nog steeds het beste wat hij maakte, maar hij zou het nooit meer doen. En in ‘Viva la Feta’ was hij op zijn echtst, vindt de presentator in hem. Wie is de getatoeëerde J op zijn arm, waarom vallen zeevogels altijd hém aan en hoeveel knuffels kan Bart De Wever aan? Maar ook zijn liefde voor Griekse zeeën, voor Kristof en voor één keer een heel chic kostuum: Jani gaat… voluit.

Neen, zijn hond Qozmo mocht niet mee naar zee – geen honden toegelaten in Thermae Palace. Waarop de stylist-presentator meteen zijn liefde voor zijn viervoeter declareert. En zijn ergernis uitroept over de mensen die het kakje van hun hond op het pleintje voor zijn huis laten liggen.

En: “Zal ik morgenochtend wel tijdig thuis zijn? Want Qozmo moet naar de dokter!” Zo gaat dat met Jani Kazaltzis (43). Een spraakwaterval. Hij zal bij het afscheid morgenochtend zeggen: “Jammer dat het al gedaan is, ik wilde je nog zoveel vertellen.”

Op het terras steekt hij bij het aperitief meteen van wal. De zee ligt voor ons, een halve Oostendenaar en een Griekse Belg uit Limburg die in Antwerpen woont over zijn liefde voor de zee. Hij is er absoluut gek van. Maar niet meteen van onze zee. Meer van mooie, blauwe zeeën. “Deze is mij iets te grijs. Zuiders type, hé. Naar de Belgische kust gingen wij vroeger nooit, dat zat zo niet in onze cultuur. Maar zowat elk jaar reden we wel met de auto van Genk naar Griekenland. Voor een hele maand, dat was onze enige vakantie.”

“Mijn papa zat er met een harpoen octopussen te vangen terwijl ik, met mijn mama en broer, op het strand zat. Of in zee. Ik ben geen zwembadman, maar ik wil wel altijd in die blauwe zee. Nu nog. Mijn ouders verblijven er sinds hun pensioen nog zes maanden per jaar en ik kom er nog zoveel mogelijk. Een vakantie zonder blauwe zee is nog steeds geen vakantie voor mij.”

Maar we zijn hier niet op vakantie. De zee voor ons oogt niet erg blauw. “Als ik vroeger naar Oostende kwam, was het om op stap te gaan. Het is een stad met een hoek af, wordt vaak gezegd, maar dat vind ik eigenlijk niet. (net op dit moment vliegt een meeuw rakelings over de aperitiefhapjes) Marginale duif, ja! Neen, serieus, sommige gebouwen in Oostende zijn toch prachtig? Deze Thermae Palace: toch ongelooflijk mooi? Van het jaar 1920 of ’40, denk ik. (in 1933 werd het Palais des Thermes, volledig in art deco-stijl, door koning Albert I en koningin Elisabeth geopend, red.) Maar toch verkies ik Knokke, waar mijn ex-schoonouders een appartement hadden. Omdat ik daar veel mensen ken.”

“Daarom ga ik ook altijd naar dezelfde plek op vakantie. Ik moet de bakker, de buren, de restaurants… kennen. Het kan toch geen ontspannende vakantie zijn als je alles moet uitzoeken? Op een strandbedje zitten, met een flesje wijn en wat babbelen, dat is het mooiste. En dat betekende vroeger in Oostende met een fles Martini naar het strand trekken. Maar geen écht wilde verhalen, hoor. Ik kan mij niet eens een vakantieliefje herinneren. Mijn allereerste échte vakantieliefje was in Griekenland trouwens. Al had ik in Limburg al gekust met Kadouche. Of neen, mijn eerste kus was met Jessica, haar vriendin!” (schatert)

“Kijk, ik heb toen zelfs een tatoeage van Jessica laten zetten. (toont de J op zijn bovenarm) Het is dus niet de J van Jani, hé. Ik was toen 13 of zo. Ik kwam thuis en zei: ik ga een tatoeage zetten! Mijn ouders zeiden: neen, manneke, dat gaan wij niet doen… Waarop Jessica die dan maar zelf heeft gezet, met Chinese inkt. Nooit spijt van gehad. Ik heb trouwens nog een tattoo, een ankertje. Dat liet ik zetten na Over De Oceaan (televisiereeks van Play4, red.).”

Noordzee

Stoer! Al had hij er nog meer schrik dan op de Noordzee. “De Noordzee leerde ik vooral kennen in het programma Jani gaat… vissen in 2016. Dat was al niets voor mij, met zo’n industriële vissersboot naar Engeland. Die stank! Op een gegeven moment dreigde het schip te kapseizen en vreesden we dat we de reddingssloepen in moesten… Anders gaan we dood! Toen was ik al heel bang. Maar dan die oceaan over, drie weken lang! Waarbij we soms 2.500 kilometer van de kust voeren. Daar geraakt zelfs geen helikopter, hé. Als er dan iets gebeurt, ben je dood!”

“Ik had heel snel ja gezegd op de uitnodiging van Play4, maar dat was in de overtuiging dat een andere boot ons zou volgen, voor in geval van nood. Neen dus. Ik kon alleen maar berusten. Zelfs in die hevige storm. En dus deed ik maar wat ik moest doen: zeilen en manager zijn. En dat was dan weer een heel aangenaam gevoel. Gek, hé? In nederigheid aanvaarden dat de natuur groter is, daar draaide het om. Maar tegelijk is de natuur niets voor mij. Ik haat bijvoorbeeld grote beesten in het wild. En insecten die aan je plakken. Ik heb daar geen kleren voor! (lacht) Laat ons zeggen dat ik vanop afstand van de natuur houd. Maar ik zou Over De Oceaan met dezelfde groep mensen onmiddellijk opnieuw doen.”

Volg je nog? Wij onthouden alvast van Jani Kazaltzis: geen natuurmens, bij uitstek een mensmens. De bemanning op de boot van Over De Oceaan, zes Bekende Vlamingen, was ook gek van hem. “Een verbinder”, zo omschrijft Imke Courtois, ook drie weken op de boot, hem in één woord.

“Dat ben ik, onbewust dan. Ik wil gewoon altijd dat iedereen het rondom mij goed heeft.” En dat voor iemand die zichzelf “echt geen sociaal type” noemt. “Ik zweer het, vraag het mijn vrienden maar. Ik ben een heel raar persoon, hoor. Maar ik voel wel meteen mensen aan. Gisteren nog: ik zag in een restaurant een onbekende man op zijn eentje zitten die heel erg aan het genieten was van een coupeke champagne. En ik voélde: die zit hier elke zondag zo. En toen ging ik met die man babbelen. Ik voel om een of andere reden altijd meteen aan wanneer iemand zich niet goed voelt, ik heb dat al van kinds af aan. Geen zesde zintuig of zo, gewoon meteen limieten kunnen aflezen. Empathie.”

Energie

En hij kan vooral niet tegen onrecht. “Dat is een goeie analyse. Het jongetje dat op de speelplaats werd geplaagd, ging ik meteen verdedigen. Kom dat eens tegen mij zeggen! Dan durfde ik de klap te nemen. (nadenkend) Ruzie maken, is toch veel moeilijker en vermoeiender dan plezier maken en lief zijn? Hoe leg ik dat uit? Dat vreet toch zoveel energie.”

Daar moeten we het straks nog over hebben, dat speelde ook in zijn breuk met Kristof. Zijn geaardheid, hij outte zich op zijn 21ste, is al sinds zijn bekendheid, van Zo Man, Zo Vrouw zo’n vijftien jaar geleden, geen item meer. Maar we zitten nog aan zee, op de oceaan, op die zeilboot. Nu mag dat zotte verhaal komen van de stormvogel die op hem afvloog door zijn… parfum.

(schatert) “Écht waar, hé. Ik ga het jou vertellen. En zoek dan maar op of het wetenschappelijk klopt. Het heet amber, walvisbraaksel. Het is heel duur en wordt gebruikt in luxeparfums. Maar het is ook voedsel waar zeevogels naar op zoek zijn. Er bleek dus amber te zitten in Hermès, het parfum dat ik altijd gebruik. Die vogel vloog recht op mij af, hij dacht dat ik voedsel was!” (lacht)

Plots tegen de fotograaf, al lachend: “Ik laat mijn haar groeien, maar door de wind zie ik er nu uit als een pauw, zeker?” Dan maar snel naar binnen, voor het diner.

***

“We gaan oesters nemen, hé.” En daarna gebakken slibtongetjes. Hij eet maar zelden vlees. “Dat is mijn ecologische bijdrage: ik heb een documentaire gezien waarin duidelijk wordt dat vlees eten een van de grootste oorzaken is van de klimaatopwarming.” En daar mag een fles witte wijn bij. “Op mijn kosten?”, vraagt een toegesnelde fan die meteen vriendelijk wordt bedankt. Maar een selfie kan natuurlijk. “Daar maak ik áltijd tijd voor. Dat is respect. Dankzij hen kan ik mijn job doen.”

Die job. Eerst stylist en dan presentator. Een bekende stylist sinds De Heren maken de Man, Zo Man, Zo Vrouw… de stylingprogramma’s waarmee de aimabele en geestige Kazaltzis vanaf 2005 iedereen inpakte. Soms letterlijk. Programma’s die nog steeds worden heruitgezonden, maar die hij nu nooit meer zou doen. “Vooral omdat ik intussen vind dat iedereen draagt wat hij of zij wil, als men zich maar goed voelt. Ik vind bepaalde kledij nog steeds aartslelijk, driekwartbroeken en zo, maar ik zou niet meer durven zeggen: dit mag je wel en dit niét aandoen!”

“Ook omdat het nu andere tijden zijn. Mensen zijn gevoeliger geworden. Ze zouden minder goed tegen de grappen kunnen die ik toen maakte in het programma. Bij bijna alles wat ik toen uitkraamde, denk ik nu: Jani, je gaat een stap te ver! Ik lachte niemand uit, maar nu zou het wel zo overkomen. (denkt na) Ik was er toen ook van overtuigd dat de enige manier om mode op televisie te brengen een programma met humor moest zijn. En ik wás ook zo, onder vrienden gaven we ook zo’n commentaren, we gooiden toen ook met dergelijke oneliners.”

We gooien het er zomaar tussendoor, het doet denken aan de zaak-Eddy Demarez, die als Sporza-journalist onder vrienden discriminerende oneliners over de geaardheid van de Belgian Cats per abuis op antenne wierp. Of is die vergelijking ongepast? “Ja. Wat Demarez zei, is niet te vergelijken met mijn humor. En in mijn programma konden de kandidaten ook zeggen wat ze wilden. Dat ik ook afschuwelijk gekleed was bijvoorbeeld. En op het einde maakten we het goed. Het was een cultprogramma, ik kan nog steeds niet geloven dat ik dat heb gemaakt. Maar ik blijf het een van mijn beste programma’s vinden.”

Gewoon Jani

Intussen werd de stylist meer presentator: Dancing with the Stars, Blind Gekocht, Viva la Feta… Of hoe noem jij die immer kokette en blijgezinde tateraar op televisie? “Niet: presentator. Ik bén dat niet. Ik kán dat niet. Ik dénk gewoon dat ik presenteer, maar ik ben altijd gewoon Jani. Zoals in Blind Gekocht. Door mijn empathie. Ik zal altijd mezelf blijven. Ik zeg ook altijd: Britney Spears is Britney Spears! Waarmee ik bedoel dat de mensen fan zijn van haar omdat ze Britney Spears is.”

“Ik vind de perceptie rond Jani Kazaltzis dan ook oké, maar het moet heus niet altijd lichtvoetig zijn, ik zou ook eens voor televisie iets heel serieus willen doen. Ik ben zelfs al met een paar formats naar de zenders gestapt. Ik denk dat ik iets zou toevoegen wat altijd ontbreekt in zo’n ernstige gespreksprogramma’s: het lef om stomme vragen te stellen. Dan zou ik op mijn manier, een niet-intelligente en zonder te veel voorstudie, meer uit mensen kunnen halen, denk ik. Omdat je zo een echt gesprek over maatschappelijke thema’s voert.”

Het Grote Antwoord van Jani op alle polarisatie, al zou hij het nooit zo omschrijven, hij wil vooral zichzelf niet al te serieus nemen. Maar zijn werk wel. “Bloedserieus zelfs. Ik wil dat de mensen voor hun televisie gaan zitten: oh die Jani… kom kijken! In Viva la Feta zit het meest Jani. Dat is Jani op zijn echtst. Niet op zijn best evenwel. Ik vond mezelf een beetje té echt, alsof ik niet eens aan het werk was. Te saai, soms. Ik vreesde dat de mensen zich daarmee niet zouden amuseren. Maar toen ik vroeg om die zaken eruit te knippen, zei men mij: maar daarom vindt iedereen jou zo tof, je hoeft niet áltijd de entertainer te zijn! Dat geeft een fijn gevoel.”

Smetvrees

Het is bij uitstek spontane televisie. “Heel vaak lijkt het alsof Otto-Jan en ik niet eens aan het werk waren.” Zijn knuffel met Bart De Wever, zo bevreesd voor lichamelijke contacten, was ook geen snood plan vooraf.

“Of toch maar een beetje. Er ging een akkefietje aan vooraf. Ik had die eerder per ongeluk een kus gegeven. Op televisie. Omdat hij naast Koen Wauters, Kobe Ilsen en Tom Waes zat, vrienden die ik als begroeting altijd een kus geef. En dan ook maar Bart De Wever. Zonder daar over na te denken. Ho maar, hij heeft écht smetvrees, dat was hem niet goed bevallen. Maar ik vind hem net een mens om te knuffelen, die man heeft zuurstof nodig. Ik dacht in die 48 uur van Vive la Feta: ik wil die echt eens vastpakken. Misschien gaat hij dat nu eens vaker doen. Knuffelen.”

Knuffelman. Spontaniteit is in bedrijfstermen de USP van het bedrijf Jani Kazaltzis. Zijn Unique Selling Proposition. “Ik kán ook niets anders: daar staan en mijn ding doen. Ik wil wel steeds weten wie er voor mij staat, ik wil geen ongelukkige grappen maken, maar als ik te veel voorbereid ben, maak ik nooit goede televisie. Velen noemen mij nochtans een controlefreak, maar ik zie in de showbizz wel nog andere controlefreaks. Ik ben eerder vooruitziend. Zoals mijn moeder. Die stopte indertijd toen ik uitging altijd 500 frank in mijn sok om met een taxi thuis te geraken als mijn vrienden niet meer konden rijden. Ik heb die maar drie keer moeten gebruiken.”

Breuk

Zijn slibtongetjes komen eraan. Zonder frietjes. “Ik ben weer op mijn gewicht en wil nu beter opletten. Ik heb het de laatste jaren wat laten slingeren, had geen zin in fitness en voelde mij niet altijd zo goed.” Dat heeft veel te maken met de liefdesbreuk met Kristof drie jaar geleden, ze waren dertien jaar samen. Hij wil er wel over praten. Eerst nog behoedzaam, maar dan toch openhartig. Hij mag alles toch vooraf nalezen.

“Vooral in het begin was het heel pijnlijk, ik heb heel hard afgezien. Schuldgevoel. Wat heb ik verkeerd gedaan? En dat schuldgevoel niet kunnen loslaten. Ik heb dat altijd moeilijk gekund. Super raar. Er is onderzocht van waar dat kwam, men wilde zelfs teruggaan tot mijn geboorte, maar dat was niet nodig. Het komt heus niet van mijn opvoeding. Mijn mama was zeer liefdevol en katholiek, mijn papa geloofde helemaal niet en wij mochten kiezen. Geen enkel bezwarend“ element.”

“Ik weet nog steeds niet van waar dat komt. Het was anders dan elke voorgaande relatie. Helemaal anders. We werkten allebei veel te hard. Punt. Kristof was heel vaak in het buitenland, er waren maanden dat we elkaar maar vier dagen zagen. Het verandert een mens en dat heb je niet in de hand. We praatten te weinig onze geschillen uit. Alweer: conflicten vermijden. Ik heb nu wel geleerd: alles wat je in een kastje stopt, komt er wel eens uit. Of ontploft.”

Maar ondanks die lessen kan herbeginnen niet meer. Al zijn ze nog steeds, dankzij wat therapie, zeer bevriend. “Kristof woont nu in Hongkong maar als hij eens in België is, logeert hij nog steeds bij mij. In ons huis van vroeger. Ik heb het overgekocht, maar eigenlijk is alles wat er nog in staat van allebei. Maar er is te veel gebeurd. We zijn allebei andere personen geworden. (aarzelt) Huh… ik vind het zo moeilijk om daarover te babbelen. We houden we nog zoveel van elkaar, als er ooit iets met hem gebeurt… Weet je, ik gun hem écht iemand die hem zo graag ziet als ik. En Kristof gunt mij precies hetzelfde. Finaal komt het wel goed.”

Onderhandelingen

Hij is intussen 43, zijn carrière zit in een hausse, privé mag er misschien ook weer rust komen? Maar hij werkt nog steeds zo hard. Dat is de zelfstandige ondernemer in de televisiepersoonlijkheid. “Maar dan wel een ondernemer die niet eens zelf onderhandelt over zijn contracten. Dat doet mijn ex nog steeds. Kristof, directeur in de luchtvaartsector, is een heel harde onderhandelaar hoor.” (lacht)

“Ik ben meer ondernemend dan ondernemer, vind ik. Maar ik kan wel heel hard in een focus gaan. Genoeg slaap, gezond eten, geen alcohol om goed te kunnen werken… Nog dit, nog dat programma, een boek… Al is dat met ouder worden al iets minder dan vroeger. Ik beheer mijn financiën wel heel nauwkeurig: ik weet precies hoeveel op mijn bankrekening staat, hoor. En ik kan sparen, ik hoef geen grote luxe. Ik zorg voor de juiste investeringen en houd de uitgaven in balans. Oké, mijn elektrische auto is best luxueus, maar het was de voordeligste die ik kon kopen, want 100 procent aftrekbaar. Het is ook de enige auto die ik mooi vind. En oké, ik koop wel wat kleren, maar nooit hele dure. Mijn meeste kleren zijn trouwens gesponsord.”

Hij moet ook flínk kunnen sparen. Hij zei het eerder al: misschien voor een dikke villa op zijn geliefde Griekse eiland Mykonos. Al is Mykonos best decadent.

“Dat is het zeker. Maar er zijn ook strandjes waar niemand komt. Maar er is een speciale reden waarom ik zo verliefd ben op Mykonos. Kristof en ik hebben elkaar er voor het eerst gekust. (grinnikt) Ik had die dag nochtans een belangrijke draaidag voor VTM, je moét er zijn, zeiden ze. Maar ik zei: Neen, dan moet VTM mij maar ontslaan. Ik ben uitgenodigd op Mykonos door Kristof. En Kristof zal de man van mijn leven worden.”

“Mijn vrienden zeggen intussen nog steeds dat ik er iets moet kopen, maar dat wil ik alleen als ik er zes maanden per jaar kan van genieten. Mykonos is trouwens heel duur momenteel, het zou een heel slechte investering zijn. En ik ben niet rijk-rijk, het zou toch maar een huisje zijn, hoor. Ik moet eerst nog een aantal jaren werken. Geld is nooit mijn drijfveer geweest, maar het houdt mij toch bezig. Ik zal geen kinderen hebben, wie zal er later voor mij zorgen?”

***

We gaan foto’s nemen. Alsof de man die liefde uitstraalt het zo heeft geregisseerd, staat een koppeltje dat verliefd staat te doen in de weg. Jani lacht en grolt. We vragen hem om vrolijk te dansen. Dat is hij toch: altijd vrolijk?

“Zien jullie mij zo? Dan plakken de mensen weer een etiket op mij. Wat ik wel weer snap. Al is het letterlijk mijn job: de mensen een leuk en fijn gevoel geven. Dat is het enige wat mij bezighoudt als ik aan het werk ben. Maar toch zou ik graag eens hebben dat ze mij zien zitten aan een bureau. Mag ik niet eens heel cool poseren in een heel chic kostuum?” (lacht)

Neen dus. Maar ijdel is hij niet. “Ik zou er niet mee zitten als ik er een beetje dik uitzie op de foto. Maar ik vind wel dat je áltijd jezelf moet verdedigen! Iedereen mag een mening hebben en men mág mij heus niet graag hebben. Maar waarom zou ik me niet mogen verdedigen als iemand kwaadaardige dingen over mij zegt? Fuck you! Dáárom heb ik gereageerd op sociale media toen werd rondgestrooid dat ik ikweetniethoeveel botox had gespoten. Ik zou daar, indien dat het geval wel was, echt waar gewoon voor uitkomen. Maar het ís niet waar. Je ziet eruit alsof je net bevallen bent. Dat was bodyshaming! Daar ga ik dan tegenin. Maar niet omdat ik bekend ben, ik zou vroeger ook zo hebben gereageerd. Ik kan zo’n shit aan!”

Oh ja, dat moeten we nog vragen, tenslotte maken de kleren de man. De kleren maakten Jani Kazaltzis. Vindt hij nog steeds het uiterlijk even belangrijk als het innerlijk? “Ja! Als je iemand die zich slecht voelt uiterlijk mooier kan maken, komt de binnenkant ook weer wat in orde. Ik herinner me nog een vrouw op haar sterfbed die helemaal opklaarde toen ik haar een lippenstift gaf, het enige wat ik kon doen. Die fierheid, die eigenwaarde!”

“Als ikzelf heel slechtgezind ben, trek ik een duur hemd aan. En een duur crèmeke op mijn gezicht. Fuck it! Ik kom trouwens ook nooit slonzig buiten. Nooit in gescheurde trainingsboek en een heel oud T-shirt. Een mooie trainingsbroek met passende comfortpull heb ik wel, daar doe ik wel de deur mee open. Maar ik kan heel makkelijk ook mijn mooiste kledingstuk wegdoen, kleren zijn voor mij zeer vergankelijk. Het is voor mij eigenlijk puur werk.”

Waarop hij toch maar enkele dansmoves bovenhaalt – geen chic kostuum nodig. Lieve man.

***

Thee. Zijn ouders komen weer ter sprake. De liefde blijft groot. “Ik hoor ze elke dag. En mijn mama twee keer per dag, met smsjes. En ik vlieg al eens heen en weer. Corona was lastig voor hen, ze willen steeds bij mensen zijn. In Griekenland zijn ze meteen weer opengebloeid, tussen hun vrienden. En hun vrienden van hier vertoeven daar ook in de zomer. Als die er niet meer zijn, blijven mama en papa vaker hier, denk ik. En dan ga ik altijd voor hen zorgen. Nu al geven mijn broer en ik hen wat ze nodig hebben. Laatst nog een airco voor in hun huisje in Griekenland. Daar was mijn papa kwaad voor, hij krijgt daarvan een kou op zijn nek, zegt hij.” (lacht)

***

Ontbijt. Er rest nog maar één vraag, zorgvuldig opgespaard. Als afscheid eigenlijk. Waar vindt Jani in zijn leven het meest schoonheid? In kunst, in muziek, in die of die film? Hij moet er niet lang over nadenken.

“Niet meteen in muziek. Thuis speel ik bijna nooit muziek, ik word daar te emotioneel van. Triestig, melancholisch… Ik hou echt van de stilte. Ik ben ook graag alleen. Wellicht omdat ik voor mijn job al de hele dag onder de mensen ben. Kunst raakt me nooit. Ik ben nog nooit ontroerd geraakt door een kunstwerk. Maar ik kan kunst wel heel mooi vinden, ik ben fan van Miro, van Frida Kahlo – ik heb laatst in Mexico nog een foto genomen van haar urne, dichter kan je niet komen. En ik heb thuis een tekening van Cowboy Henk in Burberry-pak, speciaal voor mij gemaakt.”

“Ik bezoek wel graag musea, ik hou van de oudheid. Tegelijk is mijn huis dan weer heel strak en minimalistisch ingericht. Het moet allemaal perfect passen. Kristof en ik konden een jaar nadenken over een kastje. Neen, de schoonheid die mij het meest raakt, zit in geuren. De geur telkens ik in Griekenland kom, de geur van oregano en olijven die mij een… (denkt na) een veilig gevoel geven. Mijn papa gebruikt ook altijd wilde oregano op de barbecue. Dat kan me zelfs ontroeren. Zoals ik me ook heel goed kan verliezen in een film. A Star is Born, over Lady Gaga. Of zoals A Single Man van Tom Ford. Pure schoonheid. Aan schoonheid is voor mij altijd emotie gebonden. Ik ben een heel emotioneel iemand. Ik voel gewoon heel veel. Weet je, daarom kijk ik ook heel graag naar horror. Omdat ik dan duidelijk weet: dat kán niet. Ja, je mag me nu uitlachen.”