Liesa Naert maakt haar entree als radiostem op Play Nostalgie: “Ik stel graag vragen die lichtjes ongemakkelijk aanvoelen”

Als ze vroeg genoeg gaat slapen, staat ze ook graag vroeg op. “Maakt dat van mij dan geen ochtendmens? Ja toch?” Van aan de overkant van de tafel kijkt actrice en nu ook radiostem Liesa Naert me aan met pretlichtjes in de ogen. Lichtvoetigheid met een absurd knikje: het is de Liesa die luisteraars van Play Nostalgie voortaan elke dinsdagochtend te horen krijgen. Die andere Liesa graaft graag wat dieper in onze hoofden, harten en buiken. “Want wat daar leeft, vind ik dan weer echt oprecht héél interessant.”

Liesa Naert (41) zit in het collectief geheugen van televisiekijkend Vlaanderen als Saskia in Willy’s en Marjetten, maar ook als Gitte in De zonen van Van As, Cynthia in Quiz Me Quick, Inge in Gevoel voor tumor en Griet in Eigen Kweek. Ook op het theaterpodium zette ze heerlijke rollen neer, vooral in het jongerentheater bouwde de in Brugge opgegroeide actrice een mooi palmares op. Intussen is ze ook mama van Renée (13) en Theo (7), en woont ze in een rustige buurt in Gent. Ze woont er graag: “Veel groen in de buurt, de kinderen kunnen er bij hun vriendjes spelen”, vertelt ze. En: “Let niet op de rommel, deze ochtend is hier duchtig geknutseld.” Huize Liesa als de zoete inval? “Ja, maar dan wel op afspraak”, lacht ze. “Ik hou van chaos, zo lang die een beetje gestructureerd is tenminste.”

“Ik vind mezelf wel een ochtendmens, maar je wil mij niet meemaken als ik een week lang op zes uur slaap heb geleefd”

Ze kijkt sowieso terug op een mooie zomer, zegt ze. Tof, voorbij gevlogen. Vroeger leken zomers haar lang, vaak te lang, maar deze keer stond september in geen tijd voor de deur. Iets bijzonders gedaan? Neen, integendeel. Reisje met man en kinderen, dagje hier, dagje daar. En haar gedachten de voorbije maand af en toe op haar nieuwe missie gezet: radio maken.

Want Liesa is een van de nieuwe stemmen op Play Nostalgie, de nieuwe naam van Nostalgie sinds de radiozender een nauwere samenwerking met de Play-televisiezenders nastreeft. Daar blaast presentator en ex-MNM-dj Bart De Raes de luisteraar elke ochtend zonder pardon een nieuwe bruisende dag in, daarin op dinsdag bijgestaan door Liesa. Die die ochtend ook écht om vijf uur haar bed uitrolde, met behulp van voor de zekerheid twee wekkers.

Eén vroeg ochtendblok per week volstaat wel voor jou?

Liesa: “Het is vooral een keuze van de zender: elke dag krijgt Bart iemand anders aan zijn zijde om het programma te presenteren. Op dinsdag ben ik dat. Maar dat volstaat ook voor mij voorlopig. Radio maken is echt compleet nieuw voor mij, ik moet nog ongelooflijk veel leren, op elk vlak: er is de technische kant, maar ook het vak van presenteren zelf. We hebben in augustus weliswaar een paar shows gerepeteerd, maar ik begin letterlijk van nul.”

Wat wordt van jou verwacht als sidekick?

“Het programma loopt van zes tot negen, ik kom erbij om zeven uur. En dan doe ik telkens iets vanuit mijn zogenaamde specialiteit voor het programma: lifehacks. Zo vroeg ik me voor de eerste uitzending af hoe je je kunt omkleden op het strand zonder je daarbij volledig bloot te geven. Hele kleine dilemmaatjes dus, die niettemin enorm blijken te leven in Vlaanderen. Daar kregen we echt meteen een heleboel reacties op. Ik mocht mijn aandeel in het programma zelf invullen, dus vroeg ik me af wat ik ’s morgens zelf leuk zou vinden om naar te luisteren. Dat soort herkenbare situaties kaart ik graag aan, om er dan leuke, een beetje absurde oplossingen voor te zoeken. Ik loop nu dus voortdurend dat soort onbenullige maar prangende kwesties op te sporen in mijn omgeving.”

De ochtend neemt op Play Nostalgie onmiskenbaar een kickstart. Jouw soort radio?

“Het is echt wel de bedoeling van het programma om er meteen in te vliegen, ja. Om in een positieve vibe aan de dag te beginnen. Ik heb daar geen moeite mee. Ik zeg graag dat ik een ochtendmens ben, al zegt mijn lief van niet. In elk geval vind ik vroeg opstaan minder erg dan laat gaan slapen. Maar, dan moet ik wél genoeg geslapen hebben! Je wil mij niet meemaken als ik een week lang op zes uur slaap heb geleefd.”

Maar waarom radio maken?

“Dat wil ik écht al heel lang. Ik heb journalistiek gestudeerd, en toen al koos ik voor radio. Dat auditieve spreekt me erg aan. Zo ben ik ook een podcast-adept van het eerste uur. Ik luister altijd ergens naar: als ik kook, de was ophang, strijk, ga wandelen… Ik was altijd al een fervente lezer, maar lezen vraagt tijd. Je moet ervoor gaan zitten. En die tijd heb ik momenteel niet. Podcasts zijn dan dé oplossing. Niets gezelliger dan een lange autorit met een podcast, toch? En dan vloeken als je er al bent vóór de podcast gedaan is.”

“Maar goed, ik volgde ook een toneelopleiding en theater is tot vandaag wat ik het allerliefste doe. Op de voet gevolgd door radio dus, zo bleef het altijd een wat ver idee om daar ook iets mee te doen. Toen ik dit voorjaar dat telefoontje kreeg met de vraag om het bij Play Nostalgie te proberen, zag ik daarin mijn gedroomde kans. Ik hou wel van dat soort uitdagingen: nieuwe mensen leren kennen, nieuwe skills leren… Spannend.”

(lees verder onder de foto)

Wat wordt de grootste uitdaging voor jou bij het radio maken?

“Er komt veel bij kijken: er is de technische kant van het vak – daar sta ik dus nog nergens in – maar tegelijk moet je bezig zijn met een gesprek, de muziek… Ik noem radio maken het summum van multitasken. Maar dé uitdaging voor mij wordt om binnen mijn tijd te blijven. Ik babbel graag, ik hou ook van de spontaniteit van een toevallig gesprek. Die babbels kort houden en tegelijk doen leven: dat is niet gemakkelijk.”

Waar luisterde je zelf als kind of tiener naar op de radio?

“Ik herinner me levendig de opstart van Radio Donna, dat was destijds heel wat in Vlaanderen. Met Leen Demaré naar wie ik erg opkeek. Nu werk ik bij Play Nostalgie, waar ook zij nu werkt, en dat is raar: alsof ik haar ken terwijl ik haar helemaal niet ken. (lacht) En toen volgde mijn Studio Brussel-fase, ik was fan van De Afrekening en De Lieve Lust, en nu luister ik ook naar Radio 1… En naar Nostalgie natuurlijk!”

“Ik wil nog een podcast maken met vrouwelijke gedetineerden. Als je begrijpt waar een daad uit voortkomt, kun je er meer empathie voor opbrengen”

Nog geen Klara?

“Die zit op mijn wekkerradio, omdat ik toch graag met enige zachtheid gewekt word.”

Wat betekent radio voor jou als medium?

“Ik ben niet iemand die radio opzet om de stilte te verjagen, zeker niet. Wel omdat ik zin heb in muziek, of een goed gesprek wil horen. Dat hoeven niet altijd lange gesprekken te zijn, maar het mag wel: gesprekken zoals Zomergasten op televisie, daar kan ik helemaal in opgaan.”

Ambitie in die richting?

“Dat weet ik eigenlijk niet. Het lijkt me nu in elk geval nog niet gepast om daarover te dromen. Dan denk ik toch algauw: rustig Liesa, begin nu maar bij het begin.”

Want op zaterdag mag je op Play Nostalgie meer doen dan sidekick wezen: dan steek je een eigen programma in elkaar, samen met Larissa Roose.

“Voor een live publiek, ja! We zijn nog volop bezig met de invulling ervan, de eerste uitzending is gepland voor 30 september. Maar we werken in elk geval met een gast, die ik dan zal interviewen. Ook weer iets waar ik naar uitkijk, want ik ben wel echt nieuwsgierig van aard. En daarbij wil ik een beetje afwijken van de geijkte paden. Mijn ambitie is om vragen te stellen die lichtjes ongemakkelijk aanvoelen en dan zien wat er gebeurt. Niet antwoorden mag ook. Gewoon omdat ik zelf graag luister naar gesprekken waarbij iemand zich toont van een andere kant dan deze die iedereen al kent. Mijn grote voorbeeld is de Nederlandse journalist Ischa Meijer. Hij is al een hele tijd overleden, maar de gesprekken die hij voerde vind ik fenomenaal.”

Ambitieus!

“Ik kan maar proberen, hé.”

Intussen werk je zelf ook aan een podcast? Wat mogen we daarvan verwachten?

“Ik luister zelf graag naar podcasts waaruit je iets bijleert: feiten, achtergrond… Maar ook naar true crime. Naar Het Kwartier of De Insider terwijl ik kook. Of naar De Afspraak op Vrijdag op podcast, dat is dan voor het weekend. Ja, ik heb zo mijn gewoontes.” (lacht)

“Maar inderdaad, ik heb onlangs ontwikkelingssteun gekregen van het Vlaams Audiovisueel Fonds om zelf een podcast te maken. Ik loop al een hele tijd rond met het idee om iets te maken met vrouwelijke gedetineerden. Heel basic: gewoon praten met hen, vanuit mijn oneindige nieuwsgierigheid, maar ook omdat die vrouwen volgens mij een onderbelichte en gestigmatiseerde minderheidsgroep vormen. Cijfers tonen aan dat vrouwen vaak eerst zelf slachtoffer zijn en daardoor dader worden. Die mechaniek intrigeert me. Ik wil het niet zozeer hebben over wat ze gedaan hebben, wel over het leven dat ze voorheen leidden en dat mee heeft geleid tot een misdaad. Als je begrijpt waar een daad uit voortkomt, kun je er meer empathie voor opbrengen. Dat geldt uiteraard ook voor mannen. Maar vrouwen worden daarbij vaak weggezet op een stereotype manier: de heks, de dolle mina, de Medea… Tegen dat soort beeldvorming wil ik ingaan.”

Zien we jou intussen ook op het scherm of de planken terug?

“In september 2024 speel ik mee in een stuk van Peter De Graef. De rol van een allerminst stereotype vrouw, maar meer kan ik er nog niet over kwijt. Theater is al een tijdje geleden, het is een verademing om er opnieuw mee bezig te zijn. En ik heb meegeschreven aan het tweede seizoen van Nonkels: ook weer nieuw, dialogen leren schrijven.”

Je lijkt echt wel op verkenning…

“Ja! Het zijn allemaal opdrachten die op mijn pad komen en die ik graag aanneem. Ook dat schrijven, dat ligt me wel. (denkt na) Je hebt eigenlijk gelijk, ik probeer opnieuw veel uit… (valt even stil) En daar ben ik blij om, ja.”

Helpt je theaterervaring je bij het radio maken? Maakt een live publiek je nog nerveus?

“Ik voel minder stress voor een live publiek dan achter een microfoon! Al blijft live ook voor mij spannend, met ouder worden zelfs meer. Maar dat triggert me net, ik hou van die kick: het is erop of eronder. Een lichte vorm van zelfkastijding, allicht? (lacht) Maar eens vertrokken, kom ik altijd wel op mijn pootjes terecht. Eén keer dacht ik dat ik het niet zou redden: bij mijn eerste deelname aan De Slimste Mens was ik zó zenuwachtig dat mijn stem blokkeerde. Dát doe ik mezelf nooit meer aan, dacht ik toen. Om er een paar jaar later opnieuw te zitten.” (lacht)