Tieltse band dirk. brengt grungerock met de naam van een boekhouder

De laatste band in onze reeks is dirk. Vorige zomer stond de groep op Pukkelpop, iets wat ze zelf een hoogtepunt noemen. “Waarom we de naam dirk. kozen? We vonden het grappig om scheve grungerock te spelen onder de naam van een brave boekhouder.”

Zoals het een echte Tieltse band betaamt, is ook de band dirk. ontstaan in een Tielts Café. “Frederik en ik zaten samen in de Nachtwacht toen we ons de vraag stelden of we niet samen iets met muziek konden gaan doen”, vertelt zanger Jelle. “We zijn dan meteen op zoek gegaan naar een drummer. Die vonden we aanvankelijk in Ruben, die intussen onze band weer heeft verlaten en onder andere met Tamino optreedt. We hebben een tijdje met ons drietjes dirk. gevormd en samen muziek geschreven. Maar toch vonden we dat er nog een factor ontbrak.” Die vonden ze bij Pieter-Willem, die samen met Jelle nog in Protection Patrol Pinkerton had gespeeld. Vanaf toen ging dirk. met vier verder. “Samen met Ruben hebben we nog de plaat opgenomen en aan Humo’s Rock Rally deelgenomen, maar hij kreeg het te druk met andere muzikale projecten. In september 2017 heeft Robin dan zijn plaats ingenomen. Hij was al even onze reservedrummer en er was meteen een klik. De wissel kwam er net op tijd voor onze persfoto’s!”

Stempel

De bandleden van dirk. houden er niet zo van om hun eigen muziek te beschrijven. “Maar anderen doen dat wel voor ons”, lachen ze. “Ze gaan dan voor 90’s revival rock, omdat we vaak vergeleken worden met bands als Nirvana en de Pixies. Tja, mensen plakken nu eenmaal graag een stempel op muziek. Dat vinden we op zich niet zo erg.” De band is eventjes op zoek geweest naar een eigen sound. “In het begin ging het echt alle kanten uit. Maar hoe langer we samen speelden, hoe duidelijker onze richting werd”, vertelt Jelle. “Het werd gestroomlijnder”, vult Pieter-Willem aan. “Door veel nummers te schrijven en uit te proberen hebben we uiteindelijk onze sound gevonden.”

Vissen

Het schrijven van de muziek gebeurt door alle bandleden, zonder taakjesverdeling. “We wachten tot iemand met iets briljants op de proppen komt”, legt Jelle uit. “Sowieso loop ik altijd met muziek in mijn hoofd. Vergelijk het met een rivier waar je een netje in loslaat en een vis uit schept. Soms een goeie, soms ook niet.”

“Als we tijdens een jamsessie iets vinden, is dat wel vaker meteen goed voor de hele groep en zitten we ook zeker binnen onze stijl”, vult Frederik aan.”Dat neemt niet weg dat we soms iets na verloop van tijd wel gewoon weer weggooien”, lacht Pieter-Willem. Achteraf wordt er dan tekst gezet op de muziek. “Ons hoofdonderwerp is de totale existentiële crisis”, vertelt Jelle. “Waarom zijn we hier, waarom is alles zo ingewikkeld en waarom zijn de dingen zoals ze zijn? De teksten komen uit mijn pen. Ik ben geen boze mens, maar ik vertrek wel graag vanuit de ironie. Toch wil dirk. geen antwoord geven op die vragen, maar eerder de vragen stellen aan het publiek.”

Zweetdruppels

Hoewel dirk. hoge ogen gooit, het schopte tot de finale van Humo’s Rock Rally en ook al op het podium van Pukkelpop stond, repeteren de bandleden opvallend weinig. “Zo weinig mogelijk eigenlijk. Onze optredens zijn routine genoeg. We komen wel samen om materiaal te schrijven. Nu gaan we een rustige zomer in, want er is geen nieuwe plaat. Maar vorig jaar was het wel heel druk, met alleen al in de zomer 16 optredens.” dirk. staat het liefst in middelgrote clubs. “Te grote zalen geven meestal slechte klank en hebben weinig mogelijkheden tot interactie met het publiek. In kleinere zalen kan je tussen de mensen gaan lopen, iets wat we heel tof vinden. We spelen het liefste binnen, dat duistere heeft toch iets extra. We genieten trouwens ook hard van een optreden in een rasecht rockcafé, waar het zweet van het plafond druppelt. Heerlijk!” (LD)