Natali Broods over haar liefde voor de zee en het leven: “Ik sta niet elke dag juichend op. Maar ik wil wel zo zijn”

Ware het niet razendsnel uitverkocht: trek naar Theater aan Zee in Oostende, want vandaag en morgen is het Opening Night met niemand minder dan Natali Broods! Een topactrice. “Acteren is nog steeds mijn uitlaatklep voor mijn verlegenheid.” Voor veel mannen is ze misschien wel ’s lands meest sexy actrice, op haar 46ste. “Maar die vrouw van het ijsjeskraam die daarnet spontaan zei dat ik zo mooi kan acteren, dat charmeert me evenveel.” Welaan: topactrice, tedere moeder en mysterieuze diva – zie die foto’s. Dit was een héél fijne ontmoeting met la Broods.

Het kon niet anders, het is een beetje een experiment. “Het is mijn eerste interview met hen in de buurt.” Broods bracht twee dagen haar mannen, haar negenjarige tweeling, mee naar zee. In de buurt, dat mag je letterlijk nemen: bij het aperitief op het terras langs de zeedijk mogen Jack en Julius meteen een meter verder aanschuiven voor een grote pizza. Mama moet meteen helpen, want Jack blijkt geen grote eter. Maar als mama mag beginnen over haar liefde voor zee, zon en Oostende mogen ze alleen naar de kamer. Hun eerste vakantiedag kan al niet meer stuk.

Zon en zee

Er zit veel zee en Oostende in Natali Broods: jeugdherinneringen, het Filmfestival van Oostende waarvan ze in februari nog Master was, Theater aan Zee… Sterker nog: “Ik associeer de zee met de gelukkigste momenten in mijn leven. Ook dankzij de vakanties in mijn jeugd, altijd met vrienden van mijn ouders en hun kinderen. Zelden evenwel aan de Belgische kust, overal in Europa, met het vliegtuig. Italië, Griekenland, Spanje… Eén keer naar Florida (VS) ook. Mijn eerste vakantieherinnering is trouwens Pompeï in Italië, we gaan er nu met de jongens opnieuw naartoe. Ik ben altijd verzot gebleven op zee en zon. Vanaf mijn zeventiende ging ik veelal alleen op reis, ik ben lange tijd single geweest. Ik en mijn boek, dat volstond voor mij. Zee betekent voor mij strand en zon, geen romantische winterse wandelingen. De zee is voor mij meer een tube zonnecrème en teenslippers dan warme cécémel, ja.”

Maar ze verbleef eerst een jaar in een land zonder zee, in Hongarije. “Dat was na mijn middelbaar, bij een gastgezin. Ik voelde mij nog niet echt klaar voor hogere studies. Een heel leuk jaar eigenlijk. Ik leerde er zelfs een klein beetje Hongaars, een heel moeilijke taal. Jammer wat er daar nu allemaal gebeurt.” (doelt op het homofobe beleid van Viktor Orbán, red.)

Beter snel terug naar Oostende. “Eigenlijk is dit de enige Belgische kustplaats waar ik kom. Door het Filmfestival en Theater aan Zee vooral. Ik kijk nu alweer uit naar TAZ. (we zijn begin juli, red.) Eens zonder man en kinderen. (lacht) Met de kinderen zouden we als vakantie niet kiezen voor twee weken Oostende, daarvoor reizen we te graag. Andere talen, omgevingen die je verrassen. Of ergens heel rustig in een huisje in de natuur ver weg, ik zonder mij ook graag af. Mijn man zeilt graag maar dat is niets voor mij. Veel te technisch. En ik ben niet zo avontuurlijk. Vorig jaar in Frankrijk helde die boot echt zó (toont een wel héél sterk hellende boot, red.). Niet verantwoord met twee kinderen! Jan zei dat ik weer overdreef maar toen we waren aangekomen, mochten Jack en Julius van ons toch cola drinken, wat ze anders bijna nooit mogen. (lacht) Ik kijk liever naar de zee vanop het strand. Maar ik ga dan weer graag zwemmen ín de zee, Jan niet.”

De recorder gaat even op pauze, Jack lust de pizza toch niet, Natali schiet liefdevol te hulp. Voluit moeder nu. Het is niet evident, haar leven als actrice is intens – zo is ze net terug van een theatertournee van twee weken in Frankrijk. Haar man heeft als geluidtechnicus soms ook lange draaidagen en reist ook wat af. In september speelt Natali opnieuw drie weken in Parijs. “Gelukkig kan Jan met de kinderen een weekend overkomen. Maar het blijft een constant gepuzzel. Gelukkig hebben we allebei fijne ouders die graag inspringen.” Straks meer daarover. We gaan ook dineren – de pizza’s zijn (half) binnen, Jack en Julius trekken bijna juichend naar de familiekamer. “Dat vinden ze geweldig.” Natali mist ze al bijna.

***

Maar nu eerst Broods, rasactrice – zie ook haar bio even verderop. De Antwerpse – ze woont er nog steeds – maakte al vanaf haar twaalfde toneelstukjes met haar beste vrienden, maar een acteursopleiding was niet meteen logisch. “Ik ging ervan uit dat dat niet voor mij was weggelegd. Ik was ook een brave puber, verlegen zelfs. Vooral zoekend.” Ze begon toch aan het Conservatorium maar Dora van der Groen buisde haar, ze vond Broods te klein acteren. Maar Natali volhardde in haar zucht naar een artistiek leven en slaagde wel in Studio Herman Teirlinck. En dan ging het snel: op haar 22ste kreeg ze al de hoofdrol in de film S. van Guido Henderickx, in 2003 kreeg ze de prijs van Beste Actrice van het Jaar voor haar rol in Any Way the Wind Blows (van Tom Barman) en daarna volgden vele toprollen in films, series en theaterstukken: van De Koning van de Wereld en De helaasheid der dingen tot Over Water, Déjà Vu en Arcadia. Ze heeft de afgelopen twintig jaar een status bereikt waardoor ze eigenlijk nooit meer onzeker zou mogen zijn. En toch.

“Het is een misverstand dat acteurs extraverte mensen zijn. Dat geldt maar voor een deel”

“Het is nooit een gelopen race, elke nieuwe rol is eng. Want ze bestaat nog niet, begrijp je? De eerste draaidag is soms echt een eerste schooldag. Net zoals theater máken ook altijd herbeginnen is. (denkt na) Spelen is voor mij ook nog steeds mijn uitlaatklep voor mijn verlegenheid. Ook als ik moet spelen voor een zaaltje met 200 toeschouwers moet ik me mentaal echt voorbereiden. Al is dat verbeterd door veel fijne mensen tegen te komen, zoals Guido Henderickx, Peter Van den Eede van De Hoe, Tom Barman, Fien Troch… Ze kozen mij, ik moest geen audities meer afleggen, dat vertrouwen had ik nodig. Als ik in een context moet spelen waarin ik mij niet begrepen voel, dan ben ik de slechtste actrice die je je kan voorstellen. Dan sluit ik me af. Het is een misverstand dat acteurs extraverte mensen zijn. Dat geldt maar voor een deel.”

Chaos

Er is blijkbaar een andere Natali Broods dan die die wij zien op het scherm of op de planken. “Ja, bij vrienden en familie, als ik mij helemaal op mijn gemak voel, gaat alles vanzelf. En er is ook een soort tussenzone als ik nieuwe mensen leer kennen. Moeilijk, hé. Ik weet het niet zo goed.”

Je hebt het wel vaker met artiesten, ze staan soms een beetje chaotisch in het leven. Ik zeg haar dat ik denk dat thuis haar man alle bankzaken regelt. Daar moet ze hard om lachen. “Ja, Jan is veel structureler dan ik. Hij moet het mij ook niet uitleggen, ik ben al te snel mijn interesse kwijt. (denkt na) Ik mag dat niet zeggen, er worden al te snel labels op geplakt, maar ik heb toch duidelijk tekenen dat ik een vorm van ADD (Attention Deficit Order, red.) heb. Intussen heb ik ook een manager die de zaken voor mij regelt. Ik heb dat enige tijd zelf gedaan maar ik kon voor sommige zaken ook plots woest worden. Dan zou ik plots alle bruggen opblazen! Echt woest! Eén keer zei mijn man: ik heb je nog nooit zo gezien. Dan riep ik: ik word niet gerespecteerd! En dan zei hij: je moet niet tegen míj roepen! (lacht) Ik kan heel lang heel meegaand zijn, maar dan komt het plots. Dat weten de jongens ook. Eigenlijk is dat niet oké, maar ik probeer eraan te werken.” (lees verder onder de foto)

Een bedenking tussendoor: zich moeilijk lang kunnen concentreren, hoe gaat dat als je voor je theaterwerk ellenlange teksten uit het hoofd moet leren? “Dat gaat wel, al vermindert het concentratievermogen wel wat met ouder worden. Maar het geheugen blijkbaar niet. Het helpt ook jouw hersenen soepel te houden. We hebben net De Nieuwe Man, tekstueel intens, in Toulouse gespeeld, ik moest dus ook nog eens alle teksten in het Frans aanleren. Ik vind dat fijn, de voldoening die eruit voortkomt.”

Noemt ze film haar eerste liefde, theater is intussen een even grote liefde. “Zo’n theatertournee, opgebouwd als een boog, dat samen beleven, is heel mooi. En je moet élke avond die rol spelen.” Intussen speelt ze net zo graag in televisieseries. “In het begin van mijn carrière waren er geen goede televisieseries, nu wel. Ik heb heel graag meegespeeld in Arcadia, mijn hart gaat altijd sneller kloppen van psychologische drama’s. Ik ben benieuwd wat ze van de tweede reeks gaan maken. Het verhaal is bijzonder relevant: waar onze maatschappij op afstevent, is écht eng. En de decors waren fantastisch, toch?”

Ze heeft al van kinds af iets met imposante gebouwen. “Ik werd mij daar pas veel later van bewust, dat ik reeds als kind veel belangstelling toonde voor mooie huizen en appartementsblokken. In die mate dat mijn papa, die werkte als loodgieter, wel eens zei: je moet eens mee gaan kijken naar dit of dat gebouw, hoe schoon.”

***

Het is wel heel donker en regenachtig weer, een zonsondergang zit er niet in. Er wordt besloten al na het voorgerecht foto’s te nemen, anders wordt het te donker. Jack en Julius worden er meteen bijgehaald. We hebben er meteen twee extra bedrijvige assistenten bij voor de belichting, danig geknuffeld zowaar door het model, dat gebeurt ook niet vaak. Maar wél een model dat ongecompliceerd op blote voeten over het strand door de zachte regen struint en als een diva in opwaaiende witte jurk theatraal een ongedwongen, speelse, zachte én bijna uitdagende vrouw van 46 speelt. Neen, ís. Om dan weer meteen de knuffelmama te zijn.

“De zee is voor mij meer een tube zonnecrème en teenslippers dan warme cécémel”

Dat knuffelgehalte van Jack en Julius schrijft ze toe aan hun vroeggeboorte. Moeder en vader speelden wekenlang kangoeroe, wandelingen met de baby’s in een buidel dicht op de huid. “Dat is zelfs wetenschappelijk bewezen. Vroeger bleven vroeggeboren kinderen soms wekenlang in de couveuse, zonder fysiek contact met de moeder. Dat was niet goed. Intussen is gebleken hoe weldadig dat wel is. Elke dag wandelden mijn man en ik afwisselend met die baby’s huid op huid urenlang rond. Ik ben nu wel blij dat ik pas laat, op mijn 36ste, moeder ben geworden, dat ik vooraf gulzig gewerkt en geleefd heb. Ik was er mentaal ook niet klaar voor. Ik kan er nu met heel veel warmte en blijdschap op terugkijken. En met trots, hoe de kinderen ervoor hebben gevochten. Maar het waren wel beangstigende, onzekere tijden, dat wel. We moeten dan ook dankbaar zijn dat we in dit land leven, hoe wordt gewaakt, ook financieel, op mensen met een beperking, op mensen op leeftijd enzovoort. tijdje geleden werd ik in Atlanta in Amerika op één dag geconfronteerd met een petitie voor alleenstaande moeders en een voor steun aan de prenatale zorg. Voor kinderen dus als Jack en Julius. In Amerika moeten mensen daarvoor hun huis verkopen. Dan dacht ik: wat zitten wij hier goed… Al kan het altijd beter!”

***

Terug naar de hoofdschotel. Ik proef ook haar engagement. Zo was ze tijdens de coronapandemie ook wel graag naar Brussel getrokken voor het grote protest van de cultuursector tegen het gebrek aan steun van de Vlaamse overheid, maar haar wekker liet haar in de steek. “Ik was er nochtans graag bij geweest. Want dat was echt niet oké. Als het moet, ga ik echt wel op de barricades staan. Zonder mijzelf een activiste te willen noemen.”

Maar ze weet als geen ander in wat voor kwetsbare sector ze haar brood moet verdienen. Al geeft het gezelschap De Hoe, een samenstelling van Compagnie De Koe en Hof van Eede waar Broods al 24 jaar bij is, ondanks alweer geslonken subsidies Broods parttime werkzekerheid. “Ik ben bij De Hoe elk jaar voor zes maanden ingeschreven. Vroeger was het meer. Een dertiende maand heb ik nog nooit van mijn leven gehad. Dat is een risico dat ik neem, het geeft me voldoende tijd voor de kinderen en ander werk, televisie of films. Ik vind dat leuk, nooit lang vooraf weten wat ik ga doen en waar ik ga spelen. Maar ik wil wel nog heel lang spelen. En ja, ik moet nog steeds audities afleggen. Castings worden nu ook in Vlaanderen steeds belangrijker. Het is natuurlijk veel leuker als men zegt dat ze bij het schrijven meteen aan mij dachten voor die rol, maar dat wordt steeds uitzonderlijker. Laatst heb ik nog een auditie gedaan voor een rol van één dag.”

Zo moeilijk is haar vak. Dan ga je niet snel dromen van Cannes en Hollywood. “Ach, als je aan een film begint, weet je nooit of die prijzen kan winnen. Mijn nominatie voor de Ensor van beste vrouwelijke hoofdrol, voor mijn rol van Alex in de film Façades (2017, red.), ligt me wel heel nauw aan het hart, maar als Master van het Film Festival Oostende 2023 (ze koos voor Family Dynamics als thema, red.) was ik dan weer blij niet bezig te moeten zijn met de nominaties. Het ging vooral over films bekijken en selecteren. Thuis heb ik te weinig tijd om veel films en televisieseries te bekijken, ik ben al blij als ik de bevriende acteurs in het theater aan het werk kan zien. Als theatermaker en actrice is mijn grootste ambitie vooral mogen meewerken aan mooie verhalen.”

Emoties

Aan dramatiek vooral. Broods wordt op een paar uitzonderingen zoals de cultserie Kijk eens op de Doos na ook nooit gevraagd voor komische rollen, merkte ze al eens op. “Maar dan zegt Peter Van den Eede: stop met dat te zeggen, je bent wél grappig. En mijn man zegt ook altijd: je bent zó grappig, maar ik ben de enige die dat weet. Onze oneliners onder vriendinnen zijn echt wel grappig. En toch… Ik vind vooral humor die samengaat met tragedie heel interessant. The Office (de Britse serie van Ricky Gervais, red.) bijvoorbeeld. Dat is weliswaar heel moeilijk maar toch denk ik dat ik dat zou kunnen. Ik vind lachen in het leven ook héél belangrijk, ik lach héél veel en ik kijk best graag naar humoristische films. Maar toch heb ik altijd wel dramatiek nodig. Om te zoeken wat we hier doen op deze wereld. Dat kan mij louteren.”

“Ik kan echt woest worden. Eén keer zei mijn man dat hij mij nog nooit zo gezien had”

Ze speelt zoals ze leeft. Intens. En wat kan helpen, bewaart ze op haar smartphone. Quotes zoals: reinvent yourself everyday. Vind jezelf elke dag opnieuw uit. “Zo’n quotes houden mij wakker. Ik ben niet iemand die elke dag juichend opstaat. Maar ik wil wel zo zijn. Maar dan moeten de kinderen op tijd naar school.” (lacht) Ze is nog steeds intens gelukkig met de weg die ze heeft afgelegd. Zou ze, indien het kon, alles herdoen? “Een goeie vraag. (denkt na) Ik denk het wel. Ik ben lang single gebleven, ik heb Jan pas laat ontmoet – tijdens de opnames van Met Man en Macht (2013, serie van Woestijnvis, red.). Daarvoor heb ik mij goed geamuseerd, zeg maar. Ik had dat blijkbaar nodig. Nu ben ik heel gelukkig met onze kinderen en met wat ik allemaal kan doen.”

Maar dat ze leeft op emoties, dat neem je haar niet af. Vooral ’s ochtends dan. Zijn dat dan haar bekende haaimomenten? (lacht) “Vond je dat terug? Dat dateert nog van die kindervakanties. We zaten op een heel grote boot en zagen plots drie vinnen in het water. Haaien! Waarbij men mij uitlegde dat een haai mensen kan opeten! Toen besefte ik voor het eerst dat het leven plots kan stoppen. Ik dacht meteen: Waarom? Ik heb toch niets fouts gedaan? Zo’n haaimomenten, angst voor wat eventueel kan gebeuren, heb ik op mijn 46ste nog steeds.”

Veertiger

Nu ze het zegt, ze wordt in september 47 jaar. Volrijp is op haar lijf geschreven, in de meest complimenteuze vorm. Ze voelt zich ook geen 47, zegt ze. “Al kan ik wel niet meer zo goed drinken, de tol wordt te hoog. (lacht) Maar verder? Mijn grootmoeder is 99 geworden. Je leeftijd wordt je ook aangepraat natuurlijk. Ik weet ook wel dat je op je 30ste andere filmrollen krijgt aangeboden en dat je vanaf je 40ste minder zou kunnen gevraagd worden en blablabla… Maar intussen nemen vrouwen in de veertig toch meer het heft in handen, ik wil daar liever niet negatief over praten. Ouder worden, maakt het leven soms ook gemakkelijker. En al is het nog steeds niet gemakkelijk, ik kan nu ook beter neen zeggen dan toen ik pas kwam kijken.”

Is ze ook een betere actrice dan toen ze nog een twintiger was? “Je neemt wel alle ervaringen mee, natuurlijk. (denkt na) Ik zou in mijn rol in Déjà Vu nu steviger fundamenten kunnen leggen, denk ik.” Maar als ik mag voortgaan op de eensluidende reacties van mijn vrienden-leeftijdsgenoten toen ze hoorden van mijn avond met Natali Broods – Waw! Mag ik ook mee? – staat la Broods op haar 46ste nog steeds bovenaan de top van sexy Vlaamse actrices. Ze giert het uit: “Merci, vrienden! Ik voelde me twintig jaar geleden nochtans sexyer hoor. (lacht) Maar op deze leeftijd is zo’n compliment wel fijner.”

Ze is nochtans geen klassieke blonde vamp met grote borsten. Ze grinnikt: “Die zijn dan meer bedreigend? Ik was ook in mijn wildste jaren nooit een uitlokker. Of zou het komen omdat ik mezelf in interviews ook kwetsbaar opstel?” Volgens fotograaf Kris heeft net daarom ook een heel grote gunfactor: het zorgt ervoor dat alle vrouwen van mijn vrienden begrip tonen voor hun mannen. Natali reageert duidelijk gecharmeerd. “Ik krijg dan ook graag complimenten van vrouwen. Toen we deze namiddag een ijsje gingen eten aan het kraam aan de Drie Gapers zei die mevrouw: Ik vind dat jij zo mooi acteert! Dat charmeert mij nog meer dan de complimenten van mannen.” En dat luie oog maakt haar alleen maar mysterieuzer. “Dat zou best kunnen, ja.” Waarop ze al haar aandacht nodig heeft om één dame blanche te verdelen tussen twee jongens van negen jaar.

***

“Nog een knuffel. En dan nóg een laatste knuffel.” Daarna mogen Jack en Julius opnieuw alleen naar de kamer. We praten verder. Over de kinderen. En hoe dat marcheert, ten huize Broods. “Zoals wellicht voor de meeste moeders geldt, heb ik de meer zorgende rol. En ik ben heel erg mama-mama. In Déjà Vu zat een scène die er uiteindelijk is uitgeknipt, waarin ik uitleg dat de psychologische en logistieke kant van het ouderschap, de verjaardagsfeestjes en zo, toch veelal voor de moeder zijn. Ik ben de moeder die zegt: we gaan de stad in, we gaan een boek kopen. Jan is dan weer de vader die met de jongens gaat kamperen. Hij kookt ook veelal. We hebben ook een ongeschreven afspraak: als Jan of ik een geweldige aanbieding krijgen, mogen we allebei ja zeggen. Dat lossen we dan wel op!” (Lees verder onder de foto)

Jack en Julius beginnen intussen ook te snappen dat hun mama een gevierde actrice is. Lachend: “Laatst kwam Jack naar mij af: ze zeiden op tenniskamp dat jij een actrice bent, maar ik heb gezegd dat dat niet waar is. Moet ik dat nu interpreteren als je bent niet goed genoeg of als neen, je bent mijn mama?” (lacht)

Ik denk dat laatste. Een mama die waakt over een schonere wereld voor haar jongens. “Heb je gezien hoe Julius daarnet een papiertje dat weg was gewaaid opraapte? Ze zijn ook mee gaan betogen tegen de klimaatopwarming een tijdje geleden. (denkt na) Wat ik moeilijk vind aan opvoeden, zijn de nuances. Hoe leg ik hen bijvoorbeeld uit wat ze op de radio in het nieuws horen: over die rellen in Frankrijk, woorden als opstand of rebellen. Dan probeer ik uit te leggen, zonder hen te overladen met feiten, wat de voetballer Kylian Mbappé daarover zei, want die kennen ze wel. Dat het niet oké was hoe die jongen van 17 door de politie werd doodgeschoten. En dat Mbappé ook uit die buurt komt en vroeger heel arm was maar nu een voorbeeld is.”

***

Ontbijt. Om half tien. Ze had me nochtans gewaarschuwd: ik ben echt geen ochtendmens! En dus liefst geen moeilijke vragen meer. Wat niet wegneemt dat ze alweer in een sprankelende outfit verschijnt, klaar voor een nieuwe flirtbeurt met de camera… En ze lijkt best nog voldoende aanspreekbaar voor die ene, vaste ontbijtvraag. Het eerbetoon aan Caroline Pauwels, de zo inspirerende VUB-rector en schrijfster van Ode aan de Verwondering die te gast was in de eerste jaargang van Midzomernachten in 2020 en midden de vorige, in augustus 2022, stierf. Wat kan Natali Broods nog kinderlijk verwonderen?

“Het verhaal van Arcadia is bijzonder relevant. Het is écht eng waar onze maatschappij op afstevent”

“Dingen in de natuur. Op plekken die ik niet ken. En dan bedoel ik niet de top van de Himalaya of zo. (lacht) Het mag me verrassen, al was een van mijn grootste verwonderingen wel gepland. In Canada op een boot walvissen gaan spotten. Voorspelbaar natuurlijk, maar toen plots dat enorme lijf van die walvis opdook… Waw! En later zagen we er nog één.”

Maar haar mooiste verwondering heeft een naam. Twee namen zelfs: Jack en Julius. “Kinderen ter wereld brengen… Ik had daarvoor een miskraam gehad, dan besef je nog meer hoe precair dat is. En wonderlijk. Een identieke tweeling, jongens nog wel. Ik voel mij ook de mama van twee mánnen.”

Even later waait ze weg met haar twee mannen, voor nog een dagje strand en zee – ze houdt zóveel van de zon. Achteraf krijg ik nog een lief appje: “Waren alle interviews maar zo fijn.” Ik smelt alweer.