Voor Roos Couvreur uit Nieuwpoort eindigde vandaag een fantastisch avontuur in de afvalrace van Homo Universalis waar ze laaiend enthousiast aan begon, samen met 99 andere kandidaten. Het jaar gratis vakantie wint ze dus niet, maar de eeuwige roem kan niemand haar nog afpakken.
De emoties komen weer boven als Roos haar verhaal doet: “Ik weet nog goed hoe we startten… Een beetje onwennig en zenuwachtig, allemaal met een zak over ons hoofd, heel hard hopend om er niet als eerste uit te moeten. Mijn doel was het beter doen dan An uit de vorige editie. Ze maakte het mij niet moeilijk of toch, elk spel moet gespeeld worden. Na het eerste weekend was mijn doel bereikt en kon ik alleen maar proberen zo ver mogelijk te geraken. Hoe meer we naar de opnamelocatie in Schelle kwamen, hoe meer het voelde als thuiskomen. Thuis bij de grote Homo Universalisfamilie waar je – net als in elke familie – de ene beter kent dan de andere, het met de ene beter kan vinden dan met de andere. Een prachtige groep mensen, stuk voor stuk erg verschillend en met een eigen verhaal, maar vooral allemaal heel authentiek en met heel veel goesting om te spelen.”
Voor Roos waren de opnames op verplaatsing de absolute toppers. Roos blikt terug: “De schaatsbaan waar ik mijn grenzen weer verlegde nadat ze enkele jaren geleden om medische redenen wat teruggeschroefd waren en de Carrefour waar we deden waar ik al als kind van droomde, namelijk racen met winkelkarretjes. Tijdens elk spel piekte de adrenaline tot onnoemelijk hoge toppen en eindigde het met een kater: afscheid moeten nemen met de woorden ‘tot nooit meer’. Het is maar een spelletje… maar nooit had ik gedacht dat dit zo’n impact zou hebben op ons. De emoties op tv lijken er soms ‘over’, maar ze zijn echt! Raar hoe wildvreemden na zo’n korte tijd zo belangrijk worden door ‘een onnozel spelletje’. Hoe verder je geraakt in dit spel, hoe meer je het onvermijdelijke wil vermijden. En toch….”
Flesje tabasco
Voor de eetproef van vandaag had Roos helemaal geen schrik. Voor de deelnemers lagen 10 eetlepels klaar met een hapje saus, die na elke lepel pikanter werd. “Ach”, zegt Roos. “Ik eet de lekkerste zaken als ik wil, maar ik heb ook geen probleem met de meest ranzige dingen als het moet. Maar blijkbaar was de wil om door te gaan bij iedereen gigantisch, en iedereen slaagde in de proef. Maar dan was er die schiftingsvraag ‘hoeveel druppels zitten er in een flesje tabasco’… en ik zat er het verste naast!”
Dat schept bij Roos een dubbel gevoel: “Ik wou er op een waardige manier uit, niet met een spel dat eigenlijk mislukt was. Dus ben ik ontgoocheld, heel hard. Maar de dankbaarheid primeert! Omdat An mij de goesting gaf om me hierin te storten, omdat ik bij de gelukkig hoorde die geselecteerd werden, om de zalige ritten met Bart in de auto en op de trein, om de vriendschap met Melissa die voor altijd in mijn hart zit, om mijn tafelmaatjes Mo en David met de vele leuke babbels, om mijn vele buren in de kring, om alle troostende knuffels bij mijn exit, om al mijn medekandidaten. Ik heb het gevoel dat er nog meer in zat, maar ja, in een flesje tabasco ook.”
(MVQ)
Homo Universalis
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier