Willy Sommers: “Die zon in je hart. Dat ben ik écht. Ik vind het leven zó schoon”

Op 9 augustus wordt Willy Sommers 70 jaar. Niks feestje, een gewone werkdag. Hij presenteert die dag een aflevering van ‘Tien om te Zien’, straks weer elke week op VTM. Bovendien treedt geen enkele Vlaamse zanger vaker op dan de Willy – 34 keer deze zomer komt de zon in zijn hart. “En elke keer weer met evenveel plezier.” Waarom nog zo hard werken en vanwaar zoveel levensvreugde na een carrière van vijftig jaar? De sultan van het Vlaamse lied over ‘la belle vie’: Will Tura, zijn ongelooflijke dochter Annemie, zijn schrik voor het zwarte gat, zijn lieven, van Linda tot Cindy, waarom hij elke avond bidt en nog veel meer. “Ik ben nogal een babbelaar, hé.”

Kijk, soms neem ik mijn reserach vooraf wel heel serieus: daags voor onze ontmoeting trok ik naar de Aceg Wellington Hippodroom in Oostende voor Willy Sommers laat u uitbundig meezingen met zijn klassiekers. Het was tenslotte, echt waar, precies vijftig jaar geleden dat ik Willy Sommers zijn eerste klassieker Zeven Anjers, Zeven Rozen zag zingen. Het was toen ook aan zee, in het BRT-programma Tienerklanken in Knokke-Heist, mee met fans mama en zus. Het tieneridool van toen wordt straks, op 9 augustus, 70.

Hoe doet de Willy het vandaag nog, tal van klassiekers en vijftig jaar later? Het dient gezegd: er zit geen sleet op de zanger. Hij maakt zijn fans – de meesten tussen 45 en 75 jaar – 70 minuten lang uitbundig gelukkig, polonaise inbegrepen. Willy Sommers is anno 2022 nog steeds een zanger vol levensblijheid. Het raakte ons zelfs. Topmoment: de mevrouw vooraan die uit haar handtas een gigantische BH bovenhaalde en die aan Willy schonk voor de Connemara. Om die na het gezwaai weer netjes op te vouwen, voor het volgende optreden. Want wees gerust, zijn publiek bestaat vooral uit heel trouwe fans.

Vlaams erfgoed

Ook al is Willy Sommers geen tieneridool meer – hoewel, hij is met Posterboy alweer genomineerd voor de Zomerhit 2022 -, ’s anderendaags, bij een glaasje rosé op het terras van Thermae Palace, blijkt de man nog steeds razend populair – de vrouwen die een selfie willen, staan zowat in rij. Vlaams erfgoed. Met een bijzondere band met onze zee. Dat water was/is nooit te diep.

“Van kleins af ging ik met mijn mama, papa en zus één weekje per jaar op vakantie naar Blankenberge, in een heel klein, goedkoop hotelletje – we hadden het niet breed. Ik herinner me dat mijn mama aan de tennisvelden aan de haven zei: dat is voor rijke mensen! Daarom ook vertrok mijn papa elke ochtend heel vroeg weer naar Brussel. Hij verkocht zelfstandig tweedehandsauto’s, er moest geld in het bakje komen. Om dan ’s avonds terug te rijden naar Blankenberge. Voor mij was dat weekje aan zee, van m’n 5de tot m’n 16de, mijn jeugd! Ik was al 19 toen ik voor het eerst in een vliegtuig zat. Ik moest naar Cannes, de Spanjaarden waren geïnteresseerd in Zeven Anjers, Zeven Rozen. Mijn producer en muzikale vader Roland Verlooven belde me op: Willy, ge moet naar hier komen! Het zou meteen de slechtste vlucht in mijn leven worden. Turbulentie van Zaventem tot in Nice!” Dan ging hij liever naar de Belgische kust: in een van zijn laatste hits Naar de Zee (2016) zong hij: Waarom zou je naar Spanje gaan? Hij zingt meteen:

Kom mee, naar de zee. Breng maar je familie en je vrienden mee.Je kan naar Blankenberge, Knokke, Oostende, De Haan.Waarom zou je naar Spanje gaan?

Dertig jaar geleden al kocht hij een groot appartement in Knokke-Heist. “Aanvankelijk als investering, ik heb het heel lang verhuurd. Omdat ik nooit tijd had om ernaartoe te gaan. Maar toen de vaste huurder vijf jaar geleden vertrok, zeurden de kinderen, Luna (20) en Luka (16): Papa, hou dat toch voor ons! Ik kan er nu ongelooflijk van genieten, al blijft het vaak in combinatie met optredens in West-Vlaanderen. We hebben er zo’n strandcabine, afgesloten met een zeil. De baas van die strandbar zegt altijd: zeg het mij, Willy, als de fans je storen. Niet dat ik dat lastig vind, maar mijn kinderen hebben dat niet zo graag. Al valt het in Knokke nog wel mee: de mensen herkennen me wel maar laten mij gerust. Een wandeling op de dijk van Blankenberge zou ik niet doen. Maar in Knokke kom ik tot rust, zeker in de winter. Lange wandelingen op het strand met de hond, dikke sjaal om… Fantastisch! Ik ben altijd meer een zeeman dan een Ardennenman geweest.”

Al stond lang, heel lang, de Belgische kust voor hem synoniem voor wérken. “Jarenlang was ik hier eigenlijk bijna alleen om te zingen. Ik had altijd veel optredens aan zee, ik heb hier jarenlang de Lotto Tour gedaan, met Luc Appermont. Ik logeerde toen zelfs twee maanden hier in Thermae Palace. En al die jaren Tien om te Zien in Blankenberge. En nu weer in Middelkerke. Het is fantastisch, Frank.”

***

Hij kiest aan tafel de wijn. Rosé. La belle vie. “Mooie naam!” En zó passend voor zijn leven. Zou mogen ondertekend worden Willy Sommers. Hij is al vijftig jaar niet meer Willy De Gieter, de tiener die school liep – regentaat Nederlands-Engels-Duits, hij gaf zijn stagelessen Engels met zijn gitaar en een LP van de Beatles – en zong in het coverbandje The Yeats waarin hij ook gitaar speelde. Toen ontdekte de eerder genoemde Verlooven, op zoek naar een tieneridool à la David Cassidy, in die langharige maar keurige De Gieter Willy Sommers. Zijn diploma heeft hij niet meer gehaald, met twintig optredens per maand. Hij werd Willy Sommers voor het leven.

“Mijn tickets voor Cannes waren op de naam Sommers geboekt. Ik dacht: dat lukt nooit. Ik naar het gemeentehuis in Lennik. Waar ze een officieel papier opmaakten: Willy De Gieter is Willy Sommers. Dat was in de luchthaven geen probleem. Sindsdien staat op elk papier Sommers. Ook bij de notaris en zo. Behalve op de geboorteakte van mijn kinderen dan.”

Fast forward: een repertoire van zo’n vijfhonderd liedjes. Hoeveel keer zou hij al Zeven Anjers hebben gezongen? Tienduizenden keer? “Na 25 jaar werd ik het liedje zo beu dat we het een paar keer uit de playlist haalden. Ik kreeg het van de fans meteen te horen: Willy, we zijn wel op dat liedje getrouwd, hé!”

Missie

Dus zingt de zanger zijn klassiekers voort. Zoals gisteren. ‘s Namiddags een personeelsfeest bij brouwerij Vanhonsebrouck en ’s avonds in Oostende. “Dat geeft me zóveel voldoening. Xavier Vanhonsebrouck zei me achteraf: we hebben hier de Romeo’s gehad, Kristoff… niémand zorgde voor zo’n ambiance! En ‘s avonds was ik er voor de fans. Vooral voor hen blijf ik het zo graag doen. Na elk optreden blijf ik áltijd lang beschikbaar voor handtekeningen en selfies, een kusje… Toen ik tijdens corona even liever die dichte contacten vermeed, stonden ze allen op hun achterste poten: Allez Willy, dat is niet schoon, we willen je even kunnen vastpakken.”

Het is zijn missie, mensen gelukkig maken. Daarom blijft hij het doen, deze zomer alleen al 34 optredens, soms 600 kilometer per dag, elk weekend, tot 11 optredens van donderdag tot maandag. Zo gaat het al meer dan vijftig jaar, elke keer weer die baan op. “Ik heb er een liedje over gemaakt, op mijn laatste cd. (neuriet) Ik doe het voor jong en oud, voor het feest, de ambiance. Als we eens een weekje vakantie nemen, vragen ze mij: wat moeten we nu doen? Dan zeg ik: ga eens naar de cinema of zo. Of naar een andere zanger? Néééén!”

Nog een grotere drijfveer: omdat hij zo graag muziek maakt en zingt. En ook omdat hij het applaus niet kan missen. “Daar kom ik voor uit. Iedereen heeft een beetje ego, toch?” En pas in laatste instantie doet hij het nog voor de centen – deze zomer alleen al tussen 221.000 euro en de 321.000 euro, onkosten (bandleden) inbegrepen volgens de gespecialiseerde pers. (grijnst) “Oh ja? Ik kan alleen zeggen dat ik het elke keer verschrikkelijk vind als mijn boekhouder zegt hoeveel belastingen ik moet betalen. (lacht) Maar, eerlijk, ik ben nog nooit naar een optreden gereden met de gedachte: hoeveel ga ik verdienen? In de winter, bij koude en ijzel, denk ik wel eens: ik zou toch liever met Cindy bij de open haard willen zitten terwijl we een film meepikken op Netflix. Maar zodra ik in de wagen zit, is dat meteen over. En als ik thuiskom, staat er altijd soep klaar! Ik eet nooit voor een optreden, ik heb dan te veel stress. Nog steeds, ja. Nooit routine, altijd klamme handen. Is alle techniek oké, is de klank van mijn gitaar goed? Dan kan ik lastig worden. Perfectionist, hé.”

Hoogtepunt

Het absolute hoogtepunt van zijn carrière heeft hij wellicht al achter de rug. Pukkelpop 2018, waar duidelijk werd hoe graag zelfs alternatieve jongeren, niet meteen zijn fans, de schlagerzanger zagen. Een klaterend succes was het. Opgetogen: “Het ging achteraf in alle kranten alleen over mij! De sultan van Vlaanderen! Ik was vooraf nochtans doodsbang. Ik vroeg aan Mauro en aan Daan: zou ik iets van de Stones zingen? Maar neen, Willy. Laat de Zon in je hart! Allez, dat kennen jongeren van 18, 19 jaar toch niet, zei ik. Schei uit, Willy! Zo’n 12.000 jongeren braken de tent af. Ik dacht toen even: beter kan het niet meer worden. Maar toch volgt altijd weer iets moois.” Zoals het volgende jaar, de bevestiging, het trouwfeest van Eva De Roo, rockchick van StuBru en Jan Paternoster, op uitnodiging van de rocker van de Black Box Revelation. Vlaams erfgoed, van 7 tot 77 jaar. Neen, tot 107. Voor iedereen wat wils.

***

We dineren. Nog meer La belle vie. Hij krijgt er niet genoeg van, van het mooie leven. En van werken. Zelfs op zijn 70ste, straks.

(lacht) “Ik sta op mijn verjaardag op Tien om te Zien in Middelkerke. Een werkdag dus! Ik vind dat ook niet erg. Ik heb Cindy ook al gewaarschuwd: geen verrassingsfeest aub! Ik heb dat echt niet graag. Controlefreak, hé. Voor mijn zestigste verjaardag heeft ze me wel nog verrast. Ik kwam van een optreden en de hele tuin stond vol met vrienden en kennissen, wel honderd mannen en vrouwen. Ik dacht: oh neen, ik wil in mijn zetel relaxen. Maar er komt voor mijn 70ste verjaardag wel iéts, een etentje of zo. Maar na mijn presentatie op Tien om te Zien moeten ze ook niet te veel organiseren, dan wil ik nog mijn teksten voor ’s anderendaags instuderen. Ik ben daar dan mee bezig, hé. Ik heb gewoon geen goesting om het wat rustiger aan te doen.”

“Ik weet wel, er is die stent sinds twee jaar, het was op het randje van een hartaanval. Maar ’s morgens en ’s avonds een medicamentje volstaan, ik heb er geen enkele last van. Ik verzorg me ook heel goed: tijdens corona ben ik kine blijven volgen, twee keer op de loopband en zo, en ik ben mijn stem blijven trainen, met ademhalingsoefeningen onder meer. Optreden is topsport en daar leef ik ook naar. Zowat al mijn vrije tijd gaat op in sporten. Ik probeer mijn agenda elke dinsdag vrij te houden om met vrienden te tennissen. En ik heb de padelsport ontdekt. Ik ben een competitiebeest, ik wil altijd winnen. Ik neem zelfs al 35 jaar elke vrijdagochtend tennisles. Mijn trainer, een Tsjech die ooit Lendl trainde, weet dat ik nog naar Wimbledon wil!” (lacht)

“Maar zodra ik voel dat ik het niet meer aankan, dan stop ik. Men zal mij niet van het podium moeten dragen, zoals Eddy Wally. Vrienden zagen een tijdje geleden Charles Aznavour in Knokke. Ze zeiden me dat het pijnlijk was. Hij vergat zijn teksten, zong rare zinnen… Dan zeg ik: hou mij op tijd tegen. Cindy zegt dan: we gaan dan naar Parijs, naar Peru, naar Chili… Maar geraak ik dan nog wel op een vliegtuig? (lacht, maar kijkt dan plots weer ernstig) Ik weet nu al dat ik, als mijn stem ooit om een of andere reden zou wegvallen, ik in een verschrikkelijk zwart gat val. Al heb ik al een plan B: jonge talenten begeleiden. Maar nu heb ik daar geen tijd voor.”

Operatie

En ach, 70 is ook maar een cijfer en hij ziet er op zijn 70ste nog wel zeer patent uit. Het houdt hem echt niet bezig. Of toch? “Ik was er wel mee bezig toen ik twee jaar geleden op de operatietafel lag. In de rit van mijn kamer naar het operatiekwartier en de lift van vier verdiepingen ging álles door mijn hoofd. Maar niets over mijn carrière, wel mijn kinderen, Cindy, de financiën thuis… Ik regel op dat vlak alles, hé. Ik heb op de iPhone van Cindy al een app van de bank geïnstalleerd, sinds een jaar kan ze toch al betalingen doen! Maar wees gerust, alle financiën en alles voor de kinderen is notarieel geregeld. Ik was altijd al bezig met geld en beleggingen. In vastgoed en op de beurs, geld dat we niet dringend nodig hebben. Ik kijk élke dag naar de beursberichten. Momenteel wel elke dag rood.” (lacht)

***

De slibtongen komen eraan, specialiteit van het huis. Zíjn tong staat niet meer stil, hij babbelt honderduit, ook over zijn privéleven. Niks meer te verbergen. Want er was eerst Linda, in het begin van zijn carrière. “Ik heb daar nog een mooi verhaal over.” We moeten niet aandringen.

“Een meisje uit het dorp. Ik had een afspraak met de pers dat ze daar niets zouden over schrijven, ik dacht fans te verliezen. De hoofdredacteur van Dag Allemaal belde me: Willy, ik weet dat je een lief hebt, ze staat op de markt met charcuterie. Werk mee, we maken er een coververhaal van. Of we bevestigen de roddel in Vlaanderen dat je homoseksueel bent. Niks tegen homo’s of lesbische dames, maar ik ben dus wel 100 procent hetero! Waarop werd afgesproken dat ik samen met Linda al shoppend op de Champs Elysées in Parijs zou betrapt worden. Helemaal in scène gezet dus. Ik kreeg nauwelijks een paar boze reacties van fans: ik scheur al jouw posters! Ik dacht: had ik dáárom al die jaren een verborgen leven?”

Later was er Truus, zangeres. Werd moeder van Annemie. Zijn verborgen dochter. Het bleef achttien jaar een goed bewaard geheim. “De enige schaduw in mijn leven. Jaren van stress. Hoe zal dat aflopen?” Het liep twintig jaar geleden af met de geboorte van Luna, zijn eerste kind met Cindy. Eerste kindje voor Willy Sommers, nee, dat kon niet langer volgehouden worden. Zo leerde Vlaanderen Annemie, het eerste kind van Sommers, kennen. Hij wordt er nog steeds emotioneel van.

“Dat dat meiske dat begrijpt… Ik vind dat ongelooflijk. (vochtige ogen) Nog heel vaak vertel ik haar van mijn schuldgevoel, dat we elkaar de eerste achttien jaar van haar leven niet gezien hebben. Maar dan zegt zij: Papa, we zijn al twintig jaar verder, het is nu toch allemaal goed? Gij zijt mijne papa! En op Vaderdag stuurt ze mij dan een berichtje: Je bent de beste papa van de hele wereld. Ze is nu helemaal opgenomen in ons gezin. Truus had na mij nog twee relaties en heeft nog kinderen gekregen. Annemie heeft dus nog vier halfzussen en -broers met wie ze een uitstekend contact heeft, haar stiefpapa’s heb ik nooit gekend. Ze wil dat echt gescheiden houden. Truus is ook nooit op onze familiefeestjes, al zou Cindy dat best willen. Maar Annemie wil dat zelf liever niet. Ik kan alleen maar zeggen dat ze een heel goede opvoeding heeft gekregen. Ze was ook dankzij haar moeder een topstudente en heeft nu een topfunctie bij een verzekeringsmaatschappij.”

Boerenbuiten

Alles daarover is gezegd en geschreven, zijn gezinsplaatje is compleet. Cindy, Luna en Luka. En Annemie en kleinkind Fynn intussen. La belle vie op de boerderij in Lennik.

“Ik vind het leven zó schoon. Ook thuis, op de boerderij die vroeger van mijn grootouders was. Ik woonde tot mijn 33ste thuis, ik heb de boerderij twee jaar na het overlijden van mijn grootvader gekocht. Op advies van Zjef Van Uytsel, architect. Zjef zei: hier liggen jouw roots, het is bijna een schilderij van Breughel! Sindsdien wil ik er nooit meer weg. Al scheelde het één keer niet veel. Ik woonde er zeven jaar samen met Viviane, maar zij kon als stadsmens niet aarden op de boerenbuiten. En ik was stapelverliefd, wilde haar niet verliezen en zette dan toch mijn boerderij te koop. Maar toen de eerste kandidaat-koper meteen zei: ik mis een zwembad, dacht ik: de boom in, ik verkoop het niet meer. Waarop Viviane vertrokken is naar Gent.”

Waarop hij zich weer lustig in het vrijgezellenleven stortte. Het bekendste verhaal: Isabelle A. “Ik moet toegeven, in de periodes dat ik geen vaste relatie en geen verantwoordelijkheid had, heb ik mijn deel gedaan. Maar Isabelle heb ik echt graag gezien, dat heeft drie jaar geduurd. En daarna, intussen al 24 jaar geleden, kwam Cindy. Een fan! Terwijl ik mijn hele leven al had gezegd dat ik nooit iets zou beginnen met een fan. Daar komt miserie van! Maar ze is de vrouw van mijn leven. Voor het leven dat ik leid. Ze had al snel door dat ik een harde werker was, ze vond dat we van een paardenstal rechtover onze boerderij mijn kantoor moesten maken. Mijn mancave, met mijn gitaren, mijn piano en mijn computer. Mijn eerste instrument, een sax tenor, hangt er ook. Daar ben ik elke dag bezig. Ze begrijpt dat ik nog steeds zo vaak weg ben. Soms zegt ze: ga wat minder optreden, dan moet je minder belastingen betalen!” (lacht)

“Ach, ik denk niet dat ik een aangenamer of rustiger mens zou zijn als ik meer thuis zou zijn. Ik kán niet zonder muziek, ik speel élke dag op mijn gitaar. Die gaat overal mee. Maar een jaar of drie geleden heb ik haar wel beloofd: drie weken vakantie per jaar. Een skivakantie met krokus, een weekje in juni, de herfstvakantie en nog een paar dagen rond Nieuwjaar. Cindy werkt trouwens ook nog, in een nabije B&B, ze wil financieel onafhankelijk blijven. Én ze runt thuis het hele huishouden. Op dat vlak ben ik een nul. Toen ze vorig jaar door een operatie enige tijd out was, moesten de buren zorgen voor brood en zo… Ik dacht toen: als Cindy er niet meer is, ben ik een vogel voor de kat. Ik kan nog steeds niet zeggen hoeveel een brood kost. Alleen in de tuin doe ik mijn deel. Daarnaast is ze ook Taxi Cindy, ze rijdt bijvoorbeeld nog steeds Luka drie keer per week naar de training. Luka heeft ook het meest van haar: een open blad, zeer sociaal, praat met iedereen… Luna lijkt meer op mij, heeft ook haar stille momenten. Zij heeft ook de muziek van mij, net als Annemie. Mijn duet met Annemie in Liefde voor Muziek gezien? Ontroerend, hé. Ik had altijd graag gewild dat één van mijn kinderen ook in de muziek ging. De dag dat Luna op haar vijftiende zei dat ze naar de muziekschool wilde, was de gelukkigste dag van mijn leven. Ze heeft écht een goede stem, ik zou haar graag begeleiden en contacten leggen. Maar ze is pas 20, haar studies criminologie hebben nu voorrang. Misschien maar beter, de showbizz is de meest onzekere business ter wereld. Zeg, ik babbel toch niet te veel?”

Oorlog

Maar neen, Willy. Vertel maar, iedereen mag nu wel alles weten toch? Mijn voorbereiding was trouwens niet alleen die polonaise gisteren. Ik vond ook terug dat hij gek is van oorlogsdocumentaires. “Dat komt door mijn grootvader, die tijdens de oorlog op alle bals en in spiegeltenten muziek speelde. Toen ik negen was, kreeg ik een gitaar van hem. “Als je muzikant wordt”, zei hij, “zal je altijd jouw boterham verdienen. Zelfs in oorlogstijden.” Ook daarom, denk ik, ben ik zo gefascineerd door oorlogen en oorlogsdocumentaires. Het moet waar gebeurd zijn, hé. Ik volg ook álles over de oorlog in Oekraïne.”

En dan bidt hij elke avond dat die snel ophoudt. Ja, dat vonden we ook terug: Willy Sommers bidt elke avond. Al ging hij nooit te biecht voor het verhaal-Annemie.

“Neen, dat heb ik nooit gedaan, ik ben geen kerkganger. Maar ik heb wel een diep geloof. Sinds mijn operatie bid ik elke avond voor ik ga slapen. Zelfs Cindy weet dat niet. Ze zal het nu wel lezen. (glimlacht) Daarvoor was ik daar niet mee bezig. Ik was een sportman, was nooit ziek geweest… En ineens die motor, mijn hart. Toen ben ik toch beginnen denken: er moet toch iets zijn? En dus bid ik. Opdat we geen derde wereldoorlog krijgen. Voor Cindy. Voor de examens van Luka en Luna. En een beetje voor mezelf. Dat mijn hart blijft kloppen en ik nog lang voor mijn gezin kan optreden. En nog heel veel optredens kan doen.”

En dan, vlak voor dat allerlaatste optreden, binnen een jaar of vijftig dus want hij wil toch 120 worden: wie nodigt hij dan buiten zijn geliefde gezin uit op zijn laatste avondmaal? Hij moet er niet lang over nadenken: eerst en vooral Will Tura, de keizer van het Vlaamse lied, Sommers is de nummer twee. “De Poulidor van het Vlaamse lied”, lacht hij zelf. Maar Will is een vriend. “Geen concurrent, wel mijn grootste motivatie: toeme, ik wil even goed doen. Ik wil ook een keizer zijn! Al heel lang geleden zei Will dat ik zijn opvolger zou worden. Hij stimuleerde mij, hij was altijd mee met de nieuwe trends, bij elk liedje van hem lette ik heel goed op. Weet je, tijdens de coronaperiode belden we elkaar elke week. Verveel je je ook? Hebben we nog een toekomst? De eerste persoon die me belde na mijn operatie twee jaar geleden – ik zat nog in de recovery – was Will. Of we waren nauwelijks op de terugweg van Pukkelpop en wéér was Will de eerste om mij te feliciteren. En wie nog op mijn laatste avondmaal? (denkt na) Elton John, mijn absolute favoriet. Ik zag hem ooit in Gent. Helemaal alleen met zijn piano. Magisch! En Bryan Adams. Diep binnenin ben ik altijd een rocker gebleven. En dan nog twee Vlaamse artiesten? Isabelle A! (lacht) Nog steeds een fantastische madame! En Bart Herman! Een geweldige tekstschrijver en componist, altijd bereid in te springen als ik een black-out heb. Hij kent als geen ander mijn emotioneel leven.”

***

De zon gaat onder. En we willen haar voor zijn, we leggen uit dat we foto’s willen met de zon in zijn hart. Als een ode aan het nummer waarmee zijn carrière zo’n vijftien jaar geleden weer explodeerde. Maar vooral door de levensvreugde die hij de afgelopen uren weer etaleerde. Want die is echt. “Als ik zing van Laat de zon in je hart, dan méén ik dat uit de grond van mijn hart. Ik bén gewoon ontzettend positief ingesteld.” En dan vertelt hij hoe dankbaar hij is dat hij met Anne De Baetzelier straks een paar kilometer verderop in Middelkerke opnieuw Tien om te Zien mag presenteren. Ook het VTM-muziekprogramma zit sinds 1989 in zijn hart. “Dat programma heeft mijn carrière gered. Niet alleen de mijne, de hele Vlaamse showbizz lag toen helemaal op zijn gat. Manna uit de hemel! Ik dacht echt dat mijn zangcarrière gedaan was. Eenmaal alle rekeningen betaald, had ik niets verdiend. Best dat ik eerder goed had gespaard, ik kon investeren in twee kledingwinkels. Ik vond mode altijd al belangrijk.”

Zijn uiterlijk ook. Goede genen blijkbaar. “Nog geen facelifts en nauwelijks rimpels, dat heb ik van mijn mama en papa, zelfs geen haarkleuringen… Mijn haar heeft nochtans serieus afgezien, het wordt na élk optreden gewassen én gedroogd.”

Hij is eigenlijk nog steeds een beetje dat propere tieneridool met lange haren. Nog steeds dat jongetje dat weigerde te poseren voor de klasfoto’s… zonder strikje. Zestig jaar later poseert hij gezwind met de luchtgitaar waarmee hij gisteren zijn fans op temperatuur bracht. Hij wil dat nog lange tijd doen. “Er zijn organisaties die mij nu nog meteen voor vijf jaar ver boeken. Ik reken ook altijd in termijnen van vijf jaar, niet verder. Nu denk ik: als ik nog tot mijn 75ste zo kan doorgaan. Maar binnen vijf jaar denk ik…”

***

’s Ochtends bij het ontbijt, babbelt hij even blijgezind verder. Er rest traditioneel nog maar één vraag: in welke kunst vindt hij de meeste schoonheid? Zes bladzijden gaan niet volstaan voor zo’n babbelaar, we onthouden: niet in musea – die wachtrijen alleen al – en geen kunst. “Ik ken er te weinig van.” En geen theater.

Conclusie: muziek is zijn hele leven. “Dat is begonnen met de Beatles. Nu nog gaat de radio meteen luider. Ook Tina Turner, Johnny Halliday… allemaal live gezien. En dankzij Luna ben ik nog steeds redelijk mee. Daardoor ken ik ook Nick Cave, Bazart… Op de MIA’s kwam de zanger van Bazart, Matthieu, naar mij: Ik kan alleen maar dromen van een carrière als gij. Ik heb hem meteen om een selfie gevraagd. Voor Luna! (lacht) Zo’n respect is voor mij de mooiste beloning voor mijn carrière.”