50 unieke verhalen na de vlucht: Abdulazez trekt ten strijde tegen vooroordelen over vluchtelingen met fototentoonstelling

50 krachtige portretten van vluchtelingen, dat is de fototentoonstelling ‘50 Humans’ van Abdulazez Dukhan. Op 16 ervan prijkt een trotse West-Vlaming. Ze vertellen wat ná de vlucht gebeurt. Over hun toekomst in hun nieuwe thuisland, die van elk individu een andere vorm aanneemt. “Je kan niet iedereen dezelfde verwachtingen opleggen. Een geslaagde integratie van een 55-jarige ziet er anders uit dan die van een jonge twintiger”, meent de jonge fotograaf.

Een fotograaf met een missie, zo zou je Abdulazez Dukhan wel kunnen beschrijven. Tegen het advies van zijn integratiebegeleidster in besloot Abdulazez, na zijn jeugd in het door oorlog geteisterde Syrië, op 18-jarige leeftijd het studentenleven in Kortrijk op te pikken. Een intensieve cursus Nederlands, twee jaren aan het Guldensporencollege en een masteropleiding computerwetenschappen aan de VUB. Het loont volgens hem om vluchtelingen met veel capaciteiten net aan te moedigen om verder of opnieuw te studeren: “Hogeropgeleiden doen vaak beter betaalde jobs en geven zo meer terug aan het land via de belastingen.”

Zijn professionele doel is om te werken in de wereld van AI, maar zijn passie is fotografie. Het idee voor 50 Humans ontstond uit frustratie. “Vluchtelingen worden in de publieke opinie en media steevast gelinkt aan miserie en armoede. Ik wil de andere kant tonen, een alternatieve kijk bieden op de groei van een land, de discussie over integratie aangaan los van religie en politiek. Want de succesverhalen zijn niet de uitzondering. Die mensen, die een bijdrage leveren aan de maatschappij, wil ik een stem geven.” Speciaal voor ‘De Krant van Wim’ stelt Abdulazez drie West-Vlamingen voor die hij fotografeerde.

Tareq uit Roeselare

De 36-jarige Tareq Aboud woont sinds 2015 in België. Hij heeft een bachelordiploma biologie op zak van de universiteit van Bagdad (Irak). Zijn diploma was hier niet geldig, maar door zijn gezin was het een te grote uitdaging om dit hier opnieuw te behalen. In plaats daarvan volgde hij een opleiding Nederlands en ICT. Sinds 2020 werkt hij als kwaliteitsassistent in een bedrijf dat interieuronderdelen voor auto’s maakt. Tijdens de coronapandemie werkte Tareq drie maanden als vrijwilliger voor hoogrisicogroepen. “Ik deed boodschappen voor hen. Het was een manier om België te bedanken voor de bieden van veiligheid”

Afraa uit Ieper

De 39-jarige Afraa werkte in Aleppo (Syrië) als leerkracht in de basisschool. Na haar aankomst in België in 2017 is ze meteen begonnen met de taal te leren en daarna een opleiding van twee jaar gevolgd om te kunnen werken in een kinderdagverblijf. “Het was niet eenvoudig om een stage te vinden omdat ik een hijab draag, maar uiteindelijk is het me toch gelukt. Ik heb veel respect voor de cultuur hier, maar wil toch graag mijn eigen identiteit behouden.” Afraa werkt nu in een kleuterschool in Ieper en is daar heel gelukkig mee. Ze wil deel uitmaken van de maatschappij door te werken, net zoals ze dat in haar geboorteland jaren heeft gedaan.

Sami uit Oostende

Sami is 31 en kwam in 2015 naar België. In Amman (Jordanië) studeerde hij tv-productie, maar in deze sector kon hij hier echter geen job vinden. Een halfjaar na aankomst begon hij dan maar te werken als operator in een fabriek. Onlangs heeft Sami wel besloten om opnieuw te gaan studeren en zo zijn werk met studies te combineren. De toekomst begint er steeds rooskleuriger uit te zien voor Sami. “Ik heb net de Belgische nationaliteit gekregen. Mede daardoor heb ik echt het gevoel dat mijn leven steeds stabieler wordt.”