“Milan was een schat van een jongen. Wist ik veel dat, toen hij de deur uitliep, hij nooit meer zou terugkeren… Ze hebben hem afgeslacht als beesten.” Op 24 september was het precies twee jaar geleden dat Milan Meert uit Brugge op amper 15-jarige leeftijd werd vermoord. Voor zijn mama Bo Vermeulen (39) zijn het extra moeilijke dagen. En toch vindt ze de moed om te vertellen: over de voorbije twee jaar, hoe ze haar zoon blijft eren – “ik heb zelfs een gepersonaliseerde nummerplaat” – en waarom ze de daders tijdens het proces graag in de ogen wil kijken.
Vrijdagavond 24 september 2021. Bo Vermeulen en haar zoon Milan Meert hebben er al een gezellige dag en avond opzitten in hun woning in Brugge. “Milan had geen plannen meer om weg te gaan en zou dus gewoon thuisblijven”, herinnert Bo zich.
Wijk Nieuwenhove
“Uiteindelijk vroeg hij in de loop van de avond of hij toch nog even weg mocht. Zolang hij om 22 uur thuis was, ging ik akkoord. Love you riep hij nog, vlak voor hij de deur achter zich dicht trok. Wist ik veel dat het de laatste keer zou zijn dat ik hem zag. (zucht) Neen, ik kan het nog steeds niet vatten dat mijn kleine deugniet er niet meer is.”
Milan zou die avond vertrekken in Brugge richting Oostkamp, en meer bepaald de wijk Nieuwenhove. Hij trok naar de woning van Jordy D. – volgens het gerecht om een drugsschuld te vereffenen. Jordy D., op dat moment 19 jaar, gaf zelf toe dat hij kort voordien drugs had gestolen van iemand uit de entourage van Milan.
Bajonet
De 15-jarige jongen wou het geld terugvragen en haalde daarbij volgens getuigen een stroomstootwapen boven. Vervolgens liep het volledig verkeerd. Jordy D. ging hem te lijf met een bajonet. Een steek recht in het hart werd de jonge tiener fataal. Milan overleed ter plaatse.
Voor mama Bo is het nog steeds moeilijk om terug te keren naar die bewuste avond. “Ik was al ingedommeld in de zetel toen mijn gsm verschillende keren rinkelde. Ik nam op en het was een vriend van Milan. Of ik wist waar hij was. Dat er een groot gevecht was uitgebroken, vertelde hij. Ik wist niet goed wat te denken en bleef thuis in de hoop dat Milan snel zou thuiskomen.”
“Een vriend van me trok ondertussen naar Oostkamp. Korte tijd later had ik plots iemand van de politie aan de lijn, met de melding dat Milan was overleden. Wat er op dat moment door je heen gaat, is niet te beschrijven. Milan was mijn alles. Een schat van een jongen.”
Twee handen op één buik
“Op zijn 7de verloor hij zijn vader. We hadden alleen elkaar en vertrouwden elkaar blindelings. We waren écht twee handen op één buik. Natuurlijk schiet er nu nog vaak door mijn hoofd: waarom heb ik hem die avond niet verboden nog weg te gaan? Maar dat lost natuurlijk niks op”, doet Bo haar verhaal.
“Mijn leven is al twee jaar een hel. Een ander woord kan ik er niet voor vinden. Milan was een enorme knuffelbeer. Een slimme jongen ook. Op school deed hij het heel goed. Een agressief iemand? Neen, absoluut niet. Mijn zoon had wel een groot verantwoordelijkheidsgevoel en kwam op voor onrecht, dat had hij van mij.”
“Ik weet zéker dat hij die avond niet naar de woning van Jordy D. trok om hem aan te vallen. Hij wou verhaal halen, maar ze hebben hem afgeslacht als beesten. Ze bléven op hem schoppen, zelfs toen hij al op de grond lag en in het hart was gestoken. Milan had geen enkele kans.”
“Ik hoop en wil dat de mensen inzien dat Milan niet de slechte is in dit verhaal en hij een goede jongen was” – mama Bo Vermeulen
“Waarom moest mijn jongen dood? Die vraag blijft door mijn hoofd spoken. Waarom lieten ze hem niet weglopen? Waarom zijn ze niet gestopt? Het is gewoon te gruwelijk wat ze met mijn zoon hebben gedaan”, zucht Bo.
Ook de verhalen die na de moord de ronde deden over haar zoon, deed haar moederhart véél pijn. “Milan was wel het slachtoffer, hé, in deze zaak. Maar het leek wel alsof hij de slechte was. Terwijl het mijn zoon is die vermoord werd op een laffe manier. Ik hoop en wil dat de mensen inzien dat Milan niet de slechte is in dit verhaal en hij een goede jongen was.”
Hof van assisen
Ondertussen zit het onderzoek in de afrondende fase. Wellicht kan de zaak binnenkort naar het hof van assisen verwezen worden. Het gerecht hield vorig jaar al een reconstructie die Bo vanop afstand kon volgen. Al bewaart ze daar weinig goede herinneringen aan.
“Ik vond het verschrikkelijk om te zien hoe emotieloos de daders toonden wat er die avond gebeurde. Heel veel wijzer werd ik er ook niet van. Waarom moest mijn zoon dood? Waarom gingen ze zo gruwelijk te werk? Op die vraag zoek ik nog steeds een antwoord. Op het proces wil ik ze in de ogen kijken en horen wat ze te zeggen hebben. Al besef ik tegelijkertijd dat het allemaal enorm confronterend zal zijn.”
Gepersonaliseerde nummerplaat
Twee jaar na de moord heeft Bo het duidelijk moeilijk om haar leven terug op de rails te krijgen. “Niks is nog hetzelfde. Ik ben mijn kleine deugniet voor altijd kwijt. Zijn glimlachje blijft me voor eeuwig en altijd bij. Het gemis kan ik niet omschrijven. Zijn slaapkamer ligt er nog steeds hetzelfde bij als toen Milan vertrok.”
“Ergens biedt het me troost. Ik rijd ook rond met de gepersonaliseerde nummerplaat MILAN-15 en in het huis is hij ook overal aanwezig op foto’s. Al die dingen zorgen ervoor dat mijn zoon op een manier altijd dicht bij mij blijft. Het enige wat ik nu nog hoop, is dat gerechtigheid zal geschieden en de daders streng gestraft worden. En niet alleen Jordy D., maar wel iedereen die mijn zoon die avond zo gruwelijk behandelde en weigerde hulp te bieden.” (MM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
