Bij een familiaal drama in Roeselare zijn afgelopen weekend een man en zijn vrouw, beiden zeventigers, om het leven gekomen. De laatste jaren lijken dergelijke feiten alleen maar toe te nemen. Dat merkt ook Vlaanderens bekendste assisenpleiter Jef Vermassen. “Die mensen zijn van een generatie waarin spreken over emoties moeilijk ligt”, zegt Vermassen, die bovendien pleit voor een update van de euthanasiewetgeving.
De feiten dateren van zaterdagochtend. In de Vredestraat in Roeselare werden toen de levenloze lichamen gevonden van W.D. en zijn echtgenote Y.H. Uit het onderzoek is ondertussen gebleken dat W.D. eerst zijn echtgenote om het leven bracht en vervolgens zelf uit het leven stapte. Y.H. is van Cambodjaanse afkomst. De vrouw kwam in 1992 naar België met haar zoon, leerde in Roeselare W.D. kennen waarop het koppel een jaar later al in het huwelijksbootje stapte. Buren en kennissen reageerden afgelopen weekend geschokt op het drama. Niemand had weet van problemen binnen het koppel.
De laatste jaren lijkt het aantal fatale feiten binnen oudere koppels een vlucht te nemen. Zo viel een 74-jarige man uit Zerkegem in april dit jaar nog zijn even oude echtgenote aan met een hamer. Een 85-jarige man uit Roeselare schoot in januari vorig jaar zijn echtgenote dood in hun gezinswoning. In februari 2002 ging een 93-jarige man uit Waregem zijn 87-jarige vrouw te lijf. Volgens Jef Vermassen, Vlaanderens meest ervaren assisenpleiter, is het geen toeval. “Vroeger waren mensen op hun zeventigste versleten, nu worden mensen alsmaar ouder. Maar ze kampen vaak wel met problemen”, zegt hij.
Positieve beslissing
Vermassen kadert dergelijke feiten als liefdesdrama’s. “Heel vaak gaat het om mensen die elkaar heel graag hebben gezien en bang zijn om alleen achter te blijven als één van hen sterft. Daarom beslissen ze soms om samen uit het leven te stappen, zodat ze tot het einde kunnen samen blijven. Bij bejaarde mensen is dat net een positieve beslissing, een beslissing uit liefde. Dat stuit vaak op onbegrip van de omgeving, maar het is net heel begrijpelijk. Die mensen menen dat ze in een fase zitten waarbij het beste achter de rug is en de toekomst alleen nog maar miserie biedt”, klinkt het.
De strafpleiter vindt daarom dat er dringend een update van de euthanasie-wetgeving nodig is. “Mensen die op het einde van hun leven samen beslissen om er een einde aan te maken, waarom zou dat niet mogen kunnen? Het zou een goede zaak zijn. Vaak is één van de twee zwaar ziek en heeft de andere angst om alleen achter te blijven. Hun motivatie is dus legitiem. Helaas zie je soms dat men uit het leven probeert te stappen en het bij één helft van het koppel mislukt. Dan belandt die mens soms in de gevangenis, wat al helemaal een drama is”, zegt Vermassen.
Praten, praten, praten
Mocht een koppel met gelijkaardige problemen bij hem op consultatie komen, heeft Vermassen maar één advies. “Praten, praten en praten. Ik zou met die mensen een diepgaand gesprek voeren en kijken of er geen alternatieven mogelijk zijn. Maar net dat praten is soms een probleem. Zeker bij die generatie. Zij hebben nooit geleerd om hun gevoelens te uiten in een gesprek. Ze zien elkaar graag, maar krijgen dat niet gezegd. Dat is toch deels de gesloten aard van de Vlaming. Ik heb het al vaak meegemaakt: als mensen hun verhaal eens kunnen doen, krijg je ze soms los uit die doemgedachten”, besluit meester Vermassen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
