Woater

Woater! ’t Vieël nie mè bakken uut de lucht, mo mè containers. Bie vil menschen sto ’t woater figurlik en soms letterlik an de lippen. Me zien gin vissen hé. Mo zoen vissen wal beseffen dan z’ in woater leven?

Ter woaren ’n ki twi vissen. Zegt den eeënen tegen den anderen: ‘Wa zoe woater egentlik zien?’ Antwordt den anderen: ‘Da‘k ‘t nie weten.’ Ip da moment komt er ’n schole mè ol kleeëne vistjies verbie. De viskundelesse was bezig.

‘Da do is den ippermeeëster’, zegt eeën van de twi vissen. En je roept: ‘Meeëster, kan jegie ons zeggen wada woater is?’ De meeëster moe vier keeërs slikken van die moeilike vrage. Je schart ip z’n buuk oender z’n schubbetjiesschorte. Je pakt z’n krietjie en schrieft ip ‘t bord: Woater. Met ’n dubbele punt derachter. ‘Woater’, zegt ie nog ’n ki mè frongsen roend z’n kabeljauwogen. ‘Nink, joeërs, ‘k en weten ’t nie. Mo dor achter die gróóte stéén zitten der vil gróóte keien, dedieë gon ’t weten.’

‘Univisiteeët’, stoat er ip de steeën. De tweeë gon binnen en vragen an de visse-rector wada woater is. Dendieënen slo z’n feeëmen tegen malkoar en zegt: ‘Ter zien vil vishandeliengen over geschreven, mo me weten ’t nog nie. Mor e bitjie verder weunt er ‘n vislosoof. Dendieënen go ’t weten.’

De twi vissen zwemmen dernotoe. ‘Wa da woater is, da’s moeilik’, zegt de vislosoof. Je zucht en zegt: ‘Da ‘k ’t ook nie weten, mo zoender kannen me nie leven.’ ‘k Gon zalf ip zoek, zegt eeën van die twi vissen en je spriengt uut ‘t woater. ‘Zieë j’ entwa?’, vraagt den anderen. ‘Nink’, antwordt den eeësten, sprieng were in ’t woater en zegt: ‘Eeën diengen wete ‘k: os je derbuuten ziet, krieg je dust.’