Mark Van de Voorde schrijft onder zijn alter ego Siessewat junior elke week een cursiefje in het Brugsch Handelsblad, waarbij hij op een ludieke manier én volledig in ‘t Brugs de actualiteit onder de loep neemt
Oed worden is nieët, oed zien is wat anders, zeej m’n moeder. Mè ’t nieuws dan vil koppels van boven de vuuventsestig scheeën, moe je der nu bie zeggen: t’ hope oed worden is ook nie olles. Nie da ‘k ik do kannen van meeklappen. Mo vor olle zekerheejd hè ‘k der toch ’n ki mè m’n vrouwe over geklapt: hoe doen me miender da?
’t Uutgangspunt van ons gesprek was d’ uutsprake ip de radio dat de schuld vorol bie de vinten ligt. Ze zeejen: ‘Veel mannen van boven de 65 hebben het gepensioneerde-mannen-syndroom.’ Vor ’n lank verhol kort te maken, ’t komt hierip nere: vil vinten hèn van gheeël hunder leven gin klop gedoan in ’t menoaze, mor omda ze gin werk mèr hèn, begunnen z’ hunder te moeien in de keuken. In de platse van roend de pot droaien lik vroeger, willen z’ in de pot roeren. Da werkt ip de zemels van de vrouwen die die hulpe nie mè nóódig hèn nu de joeërs weg zien en zalve te kampen hèn met wada z’ heeëten ‘het lege-nest-syndroom’.
Ik vroegen an m’n vromens os ze viendt da ‘k ik mien te vele moeien in ’t menoaze. Bajendoeët, zeej ze, van je doe nog olsan gin klop in huus. Allee, antwordde ‘k, je mag ton j’n handjies kussen en ip j’n rechter bille sloan mè de vint da j’ hèt, van ik hèn ton gin gepensioneerde-mannen-syndroom. Van dat eeëste zie ‘k nie zeker, van ’t latste wal, zeej ze, j’ hè gie gin gepensioneerde-mannen-syndroom, j’ hè gie ’t oede-vinten-syndroom: j’ hèt ip olles kommentaar. Dat is, zeeje ‘k, omda ‘k bezorgd zien vo de toekomste. Toekomste, rieëp ze, je stot ol mèt eeën beeën in ’t graf. ‘k Keeëken met ’n scheeëf koptjie nor heur en ‘k zeejen: Moe ‘k ton dat ander beeën der bie zetten meschieën?
Brugsche Krabbels
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier