Verboon

Oenlanks kwame ‘k ip eeën van m’n wangelientjies an ’t Stil Ende. Vlak bie d’ Ezelpóórte ister ‘n slapplatse vo zwoanen. Ter stoat ‘n plakkoat vo te zeggen da je die beeëstjies gin oekde kasten bróód mag geven. ’t Stoat er azzo nie ip, ter stoat da je ze nie mag voederen. Der stoat ook nie da ’t verboon is, mo da ’t meeër of verboon is. Ter stoat: ‘Streng verboden…’

‘k En bie da plakkoat ’n endetjie stillegestoan. ‘k En nie olleeëne letterlik stillegestoan vo de tekst te lezen, mor ook – lik de sterre de Betleejem – stillegestoan van oltroassie. Oedadde, vraag je je meschieën of. Awal, on bepaalde diengen ‘streng verboden’ zien, zien der ton diengen die ‘mild verboden’ moeten kannen zien?

Da vroege ‘k ik mien of. Anders gezeejd: most er ip da plakkoat gestoan èn da ’t geweune verboon is, zoe je ton toch eeën stuutjie meugen over den droad smieten? Allee, intjie tonne da nog nie oebakken is bevóórbild?

M’n vrage is toch terechte: os pas ‘streng verboden’ ’n echt verbod zoe zien, ton wil da toch zeggen da ‘verboden’ nie genoeg is vo te zeggen dat entwa nie mag. En dus magge ’t, oender bepaalde vóórwaarden.

Oe zit da nu? ‘k En m’n stoekte schoen angetrokken en gebald no den burgemeeëster die ook jurist en ’t zoe moeten weten. (J’n schoen antrekken is wal nie nóódig vo te ballen, mor allee.) Mo de fauw wiste ’t ook nie. Mo binst da ‘k an ’t ballen woaren, vieël m’n frang en ‘k zeejen ’t èm.

’t Verschil tusschen ‘streng verboden’ en ‘verboden’, dat is lik de nievejoarsreceptie van stad: moste ’t bier da wieër geschoenken, gheeël Brugs bieër zien of magge ’t ook gedeeëltelik Brugs zien? ’t Is vor interpretoassie vatboar.