Reclame

Ik zien gin weerman en dus kanne ‘k, binst da ‘k schrieven, nie weten wavorre wir da ’t nu is. Mè ‘nu’ bedoeële ‘k ’t moment da jegie m’n stikstjie leest. ’t Is t’ hopen da ’t nu schóón wir is, ’t zunnetjie schient en de wolken vruuzen.

Om entwat over ’t wir te kannen vertallen, moe ‘k ik in den achtruutkiekspegel kieken? In de reetroviezeur, lik ofdan ze vroeger zeejen, zieë ‘k da ‘t veeërtien dagen geleen ferm regende. En os ’t nie regende, da ‘t woaide. En os ’t woaide, was ’t koed. En os ’t koed is, moe je je warm kleeën. ’t Is dorip da ‘k willen kommen en worover da ‘k ’t willen èn: kleeëren.

Zundag veeërtien dagen geleen was ’t an miezelen. Vor ons lieëp ’n proent vromens met ’n empirmeejabel. Ip de rik stoend in koejen van letters: weekend. ‘k Zeggen tegen m’n vrouw: ‘Waleeëre, da mens is verzekers ol an ’t dementeren, da z’ ip eur kleeëren in gróóte letters moe zetten wanneeër da ze ze moe dragen. Z’ eej zie ton verzekers ook kleeëren mè ‘weekdagen’ ip.’ ‘Ba neeë’s,’ zeg m’n vrouwe, ‘Weekend is ’t sportief merk van Max Mara.’

Vien je da nie rare da menschen roendlopen mè kleeëren worip da ’t merk gedrukt, genoaid of gebrodird stoat? Da go mien petjie te boven (’t is t’ hopen dat er gin merk ip da petjie stoat). ‘k Weten ‘t, met ‘t merk van dieëre koetuurjees ip j’n veste of j’n boj kan je lopen stoeffen: kiek wada ‘k ik dragen, ik moen ogliek goeëd bie kasse zien.

Mo da ‘s de wèireld ip z’n kop. Je betolt vo kleeëren wormee da je lik ’n sandwichman reclame lopt te maken. Je zoe moeten gaald kriegen vo da te doeën. Zoe de samenlevienge meschieën ’n bitjie dement an ’t worden zien? Of zien we geweun zot.