Kommissie

De priezen van d’ etenswoare bluuven mo stiegen. Ton moe je weten dan de priezen van de groendstoffen no beneejn zien getuumeld. Ter is do mor eeën uutleg vóóren: duuvels zak is nóóis vul. De wienkelieërs en de woarenhuuzen worden rieker en de menschen worden oarmer. Mos je nie mè de koarte betoalen, zoe je binnenkort mè de stikkarre vul mè klutters no de wienkel moeten goan.

No de wienkel lopen, ip kommissies goan, j’n karre gon vullen in ’t woarenhuus, doe jegie da gèrn? Ikke nie, mo ’t moet. Mo wada mien is ipgevollen, is dat olsan meeër vinten gon wienkelen. Vorol dedieë die ip pansioen zien. Wat èn z’ anders te doeën, zegt de vrouwe van m’n gebur. En derbie, zeg ze, den onzen is ton e ki weg van me, van je kiekt anders olsan ip m’n anden en dat is nie vo ze romantisch vaste te pakken.

Vandeweke wazze ‘k ook no de supermart gewist. Binst da ‘k woaren an ’t anschuuven an de kasse, komt er mannemens, ook weer ’n gepansionirden, achter mien stoan. Mo zuchten da die vint deej. En ‘k zeejen ’t ook tegen èm: ‘Mo zuchten da jegie doeët!’ ‘Zwieg!’, zegt ie. Da ‘k gon zwiegen, zegge ‘k. Da ’t bie manieëre van spreken was, zegt ie.

En je begunt: ‘Mo vint toch, kommissies doeën… sichten da ‘k ip pansioen zien, doe ‘k nie anders. En nie olleeëne vo mien thuus, mor ook vo de geburs en de joeërs. En ozze ‘k dermee thuuskommen, peesden ze der ineeëns ip dan z’ entwa vergeten te vragen èn. Gevolg: voader mag were…’

Je zuchte were zo dieëpe, da ‘k zeejen: ‘Mo joeëne, ’t is lik ofda je no de slachbank moet.’ Z’n moend vieël open en je rieëp: ‘De slachtbank, ’t is goeëd da je ’t zegt, ‘k moen nog no den beeënhouwer ook.’