Klagen

Ozze ‘k ’s nuchtens de gazette an ’t lezen zien, geburde ‘t da ‘k zodoanig in m’n likteure zien verzoenken, da ‘k nie óóren wada m’n vrouwe zegt. ‘k Moen ’t eeërlik toegeven, ’t gebur nie soms e ki mor olle ki. Os ze ton ol drie keeëren ’t zaalfste eej gezeejd en ik vor antworde zeggen: ‘Ja ja, joa ‘t, joa ‘k, joa’s, joa ‘m’ – antworden die gin antworden zien – ton roep z ‘in m’n óóre: ‘Zie je were de letters an ’t ipeten dè? Mak dan der nog ’n poar overbluuven vo mien!’ Ton schiete ‘k wakker. Wa zeg je?

Mo vandeweke was ’t nie ikke die de letters van de gazette ipfretten, mo de slekken in m’n brievenbusse. Ik weten nie wadan die slekken mè da nieuws giengen doeën, mo ze woaren wal mè de tietel van ’t aritekel ip de vóórpagina weeggelopen: der zaat ’n gróót in m’n gazette.

Weg mè die slekken, zeej m’n vrouw. En me zien nor Aveve gegoan achter slekkekorrels: z’ eten da nog lieëver of papieër, mo ze smalten do wal van weg. Van ol da slicht nieuws in de gazette smalt onze moeëd ook weg, mor allee… Miender dus nor Aveve.

Van die blauwe korrels gekocht en ’n ki roendgekeken. Wadan ze dor ol verkopen… nie tegen vo de beeësten. En vor olle sóórten ‘huisdieren’. Alke sóórte eej z’n rayong: hoenden, katten, kiekens, veugels, visschen, pèrden, schapen, keuns en… knaagdieren.

Om me an die laste rayong, dedieën van de knaagdieren kommen, zeg m’n vrouwe: ‘Ter is eeën sóórte tekort: de klaagdieren.’ En ze kiek vilzeggend no mien. ‘k Zeggen da ‘k ’t verstoan èn. Mo, zegge ‘k, wa zoen ze vo die sóórte ieër kannen verkopen? Z’ antwordt: ‘Vo de katten verkopen z’ ieër krabpoalen, vo de klaagdieren zoe da ’n klaagmur kannen zien.’