Keunienk

Een neeën è je, een ja kan je kriegen. Met die openiengszinne was Gilbert no de reziesseur van ’t joarlikse kersttoneeël gegoan en gevraagd ost ie, in de platse van weerol vo de zovilste ki erder te moeten spelen, vandejoare ’n ki keunienk mochte te zien.

De reziesseur keeëk no Gilbert met ’n scheeëf oge en antwordde, grèètend en trèètend: ‘Lik ofda je zalve gezeejd èt ee, Gilbert, ’n neeën è je…’ ‘Worom magge ‘k ik nóóis e ki keunienk zien?’, vroeg Gilbert. ‘Da wit je toch zalve,’ zeej de reziesseur. ‘De drie keuniengen da zien ook drie wijzen… en in joen essens zit er nie vil wiesheed.’

En azzo mocht Gilbert were ‘n schapevalletjie over z’n schoeëren smieten, ’n wangelstok in z’n vuuste pakken, ip ‘n malkstoeëltje gon zitten en z’n moengd oekden toeda ’t toneeël gedoan was. Ol dat ie egentlik nieëtend te doeën aad, aa Gilbert toch z’nzalven moeëd ingedroenken. Eegentlik zaalfs ’n dreupel te veejle. En dodeure vieëlt ie te midden van ’t stik in slape, vo de reste van den tied. Sommigte menschen zeejen achternoar da Gilbert zo in rolle was ipgegoan dat ie lik ’n erremiet uut devotie z’n ogen aa toegedoan.

De reziesseur aad ’t wal gezieën. En ’t ook ghóórd: Gilbert roenkte lik ’n oekde stoombóót. Mo de menschen peejsden dat da d’ osse was die asem over ’t kiend bloasde. ‘Awal,’ vroeg de reziesseur an Gilbert, ‘è je goeëd geslapen en veejle gedroomd?’

‘Joa’k,’ zeej Gilbert, ‘k èn van joen gedroomd. Da je nie olleeëne de rezieë deej, mor ook meespilde.’ ‘Als keunienk?’, vroeg de reziesseur. ‘Neeën,’ zeej Gilbert, je mocht nie van ons gezalschap. Os je ’t vroeg, zeejen me: een neeën è je,’n ie-aa kan je kriegen.’