Kamerjas

Mark Van de Voorde schrijft onder zijn alter ego Siessewat junior elke week een cursiefje in het Brugsch Handelsblad, waarbij hij op een ludieke manier én volledig in ‘t Brugs de actualiteit onder de loep neemt.

M’n kop was lik ‘n reziester. M’n keejle ’n raspe. M’n neuze ’n lekkende kroane. M’n stemme kloenk lik ’n oekden tillefong. M’n óóren tuutten lik de fluute van ’n stoomtring. M’n toenge zaag róód lik de toenge van de Vlamsche Leeëuw (den echten, nie de leeëuw van de zwarten). Mo den doktur zeej da ’t nieët was, ’n simpele vollienge, ‘n ordenère koede. ’t Got overgoan mè te passeren, zeejd ie.

Joa ’t ordenèr, mo ‘k foeëlden me extra-ordenèr. ‘k Haân vo nieëtend goeste. ‘k Hèn me gekloeësterd in m’n zetel, mè m’n kamerjas an. Kamerjas? Wit je da ’t sjiek volk dor ’n ander word vóóren gebruukte? ‘n Fraans: coin-de-feu. Schóón hé: je zieë j’nzalven ol zitten, ingeduffeld in j’n coin-de-feu in ’t hoekstjie bie den hèrd.

’t Is mo vo te zeggen da ‘k vo nieëtend mè deugden. ’t Was erger, nieëtend kost me nog schillen: nie de toestand van de wèireld, nie de tekorten in de begróótienge, nie de ruuze in ’t stretjie van de Wetstroate, zaalfs nie de pries van d’ enerzieë. ’t Lieët m’n ol koed, den tirmometer lieët me toch weten da ‘k vil te warm haân mo beefden van die zaalfste korsens. Loat de wèireld mo droaien, m’n kop droait ook. Olletweë even uut hunder asse.

‘k Woaren zo oenverschillig of den hoend z’n stèrt. Mo dat is nie schóóne, ‘k weten ‘t. Bernard Shaw heet óóis gezeejd: ‘De grootste zonde jegens onze medeschepselen is niet hen te haten maar onverschillig jegens hen te zijn.’ Mor ook da kost me nie schillen. M’n moreeële toestand was lik van de beeësten: ze liggen ook nie wakker van hunder zoenden.

Oendertusschen stalle ‘k ’t were ipperbest, en m’n zoendebesef is ook were. ‘k Loaten joender da weten vo joender welbehagen.