Kadoo

Keskadoos, de menschen weten begot nie mè wadan ze nog zoen kannen geven. Z’ èn toch ol olles, zeggen ze. En dorom geven z’ uutendelienge ‘n bong. Ze kopen der ton mee wadan ze willen, zeggen ze. Mo ja, bongs, dat is wal goeëd, da komt olsan van passe, mo dat is lik nie echt uut ’t erte. Vo ’t zaalfste gaald kan je ton egentlik ook gaald geven. Ol is da toch lik nog erger. Dendieënen die ’t kriegt, foeëlt èm lik ‘n schóóier of ‘n bedeloare.

Vandeweke kwame ‘k ’n oekde schoolkameroad tegen in stad. Je was ook ip zoek achter ’n kadoo, zeejd ie. Vo z’nzalven. A ja, z’n joeërs aan gezeejd dat ie ’t mo zalve moste kopen en dan ze ton ’t gaald giengen overschrieven. Mo, zeejd ie tegen mien, je wist lik nie wa gekocht. J’ aad ook ol olles, zeejd ie.

‘k Peejsden, ‘k gon die mens meschieën kannen alpen, en ‘k zeggen: ’n Plastrong meschieën? Da z’n kasse vulhangt mè plastrongs en dat ie toch ginne mè droagt. ’n Strekstjie ton zeker ook nie, vrage ‘k. ’n Oeërejagertjie?, antwordt ie, dat è ‘k nog nóóis gedregen. Zokken? Dat is gin kadoo, zegt ie, dat is lik ofda je j’n voeëten deran vaagt. ’n Nieëve portemannee? Ton eeëen met ’n gat in, antwordt ie. ’n Boek of ’n ploate? ‘k Lezen nie mè en ‘k èn gin cd-speler mè, zegt ie.

Ton stoene ‘k mè m’n moengd vul tanden. Ip da moment begunne ’t te regenen. ‘k Gon vóórs moeten, van ‘k èn gin paraplu bie me, zeg m’n moat. ’n Paraplu vo kadoo dus, zegge ‘k. Neeën, zegt ie, ‘k gon die paraplu kopen mo gebruuken vo m’n pakstjie droge t’ oekden. Ost ie da zeej, peesde ‘k: Nu go me ’t weten zi. En ‘k vragen: Wa got er in da pakstjie zitten? Oeie, zegt ie, dor è ‘k nog nie ip gepeejsd.