Wendy Huygebaert gooide haar leven ruim een jaar geleden om en werd fotografe. Sindsdien leeft ze weer helemaal op en pikt ze alles mee wat op haar pad komt. Op het gevaar af dat ze als een tiener klinkt: “Yolo, écht yolo! Ik ben een gelukkig mens…”
“Mijn ouders hadden vroeger een ijszaak in Bredene. Toen de zaak werd overgenomen, bleef ik er als jobstudent aan de slag. In 2008 werd ik tot mijn verrassing zelfs verkozen tot Jobstudent van het Jaar, een wedstrijd van Unizo, waarvoor de nieuwe uitbaters me hadden ingeschreven. Ik kwam op de radio en zelfs op tv; nooit heb ik zoveel drinkgeld gekregen als die dag! (lacht) En het stond nadien mooi op mijn cv.”
“In het psychiatrisch ziekenhuis in Brugge werkte ik aanvankelijk met drugsverslaafden en mensen met een persoonlijkheidsstoornis, later groeide ik door naar de ouderenzorg. Ik was enorm gemotiveerd, maar kwam na vijf jaar tot de vaststelling dat ik veel van mezelf in de job stak voor een helaas mager resultaat. Ik kon niet goed aanvaarden dat sommige mensen gewoon níét beter worden, wat je ook doet. Ik kreeg een burn-out en zag in dat ik die job nooit meer met hetzelfde enthousiasme kon oppakken. Ik volgde al een tijdje een fotografieopleiding in avondschool. De jobcoach die me toen bijstond, raadde me aan om er gewoon voor te gaan. Ik heb een jaar de tijd genomen om mijn techniek op punt te zetten, heb geïnvesteerd in goed materieel en ben vorig jaar in april als zelfstandig fotografe begonnen.”
“We zijn gek op ons huis uit de jaren 60 waarin we nu al een jaar wonen. Zeker op het vlak van architectuur geldt voor mij ‘less is more’. Hoe strakker de lijnen, hoe liever ik het zie. Eigenlijk waren we van plan een heel gewoon huis te kopen, maar dat werd net voor onze neus aan iemand anders verkocht. We waren ontgoocheld, maar toen ik even later onze huidige woning op een immosite vond – mét een studio – wist ik dat dit het écht was. Ik heb het immokantoor toen wat gestalkt, vrees ik, maar het is ons gelukt.”
“Ik heb niet echt een uitgesproken voorkeur voor wat ik fotografeer, dat gebeurt op nogal emotionele basis. Ik fotografeer wat ik mooi vind en wat me aanspreekt. Dat zijn dikwijls foto’s van voeding, allicht omdat ik zelf heel graag kook. Niet dat ik er zo’n kei in ben; ik hou vooral van het bezig zijn met eten: groentjes snijden, het eten bereiden… Mijn vrouw en ik hebben beiden een druk beroepsleven, maar ‘s avonds komen we samen in de keuken, om te koken, te aperitieven en bij te praten. Dat is echt zo’n beetje ons ‘heilige’ moment, elke dag.”
“Ik ga graag op zoek op rommelmarkten en in kringloopwinkels, of trek op een weekdag naar de Marollen. Tijdens weekends betaal je er immers ‘toeristenprijzen’. Ik verzamel ijsscheppen, serviesgoed, bestek… Dozen materiaal heb ik staan! Ik geniet van het verzamelen zelf – als een klein kind dat zijn rugzakje vult – maar het zijn ook allemaal spullen die me vroeg of laat bij mijn shoots van pas kunnen komen.”
“Ik ben gek op poezen, ook al weet ik niet precies waarom. Ik overweeg een Instagrampagina te beginnen met foto’s van alle poezen die ik onderweg tegenkom. Onlangs zag ik er een op een auto liggen, dat vond ik prachtig. De twee poezen die we nu in huis hebben, zijn er ook die ik langs de weg vond. We hadden eigenlijk niet verwacht dat we zo gehecht aan hen zouden geraken.”
Mijn Leven
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier