Vriendschap tegen het decor van het strand van Oostende: Marvin en zijn beachgirls

Ze hoeven al lang niets meer af te spreken: elke ochtend vindt een levendig gezelschap van dames met honden elkaar op het Oostendse strand. Om de poten, de benen en ook wel een beetje de tongen te strekken. “Alleen als het veel regent, blijven we binnen. Maar dan moet het toch echt wel héél veel regenen.”

Marvin heet de reu van Marijke. Naar Marvin Gaye is dat, de man die de wereld Sexual Healing schonk en aan zijn verblijf in Oostende tijdens de jaren 80 een ook al naar hem genoemde stadswandeling overhoudt. En als ik me niet schrap zet die ochtend waarop ik met hen meewandel, werkt Marvin me in geen tijd tegen de grond. Een beetje onstuimig, verontschuldigt Marijke hem, want erg beschermend tegenover de teefjes waarmee hij elke ochtend dolt op de zandstrook tussen de Drie Gapers en de strekdam. En terug. Of die ochtend nu bedacht werd met een zachte zomerzon of met gure windvlagen, ze treffen er elkaar steevast op hetzelfde uur, tijdens weekends een kwartiertje later, uitslapen heet dat dan: Marijke en Marvin, Magali en haar Molly – “naar Molly Malone, want ik ben getrouwd met een Ier” -, Rita en zwarte Mira, Ann en Dora, Tatziana en Baila, Marie-Christine en Killa, Anny en rosse Mira. Soms is er eentje niet bij, soms wandelt er een nieuwe mee of haakt iemand alsnog af, “dat gaat allemaal heel organisch”.

Mooie start van de dag

Hun dagelijkse ochtendwandeling gaat intussen tien zomers terug. En groeide uit een reeks ontmoetingen. Want zoals dat dan gaat volgens hen, geraakten ze met elkaar aan de praat. Een hond schept een band, geeft hen iets om over te praten en van daaruit een reden om over andere dingen te babbelen. Over waar ze geweest zijn of naartoe gaan, wat ze zagen op tv de avond voordien, over hun hobby’s, over mannen en hun toenaderingspogingen, over boosters en over wat ze gaan eten die dag.

“Heel veel over eten”, aldus Marijke. Ze werd door de jaren heen zo’n beetje de opper-beachgirl. Erbij van in het begin. Single, ingeweken van uit het vlakbij gelegen Bredene – “maar ook dan blijf je hier een aangespoelde” -, op zoek naar wat gezelschap haalde ze Marvin binnen in haar appartementje. “En mensen zeggen wel eens dat een appartement geen woonplek is voor een hond. Maar kijk dan, hij kan zich geen mooiere tuin wensen toch?”, lacht ze terwijl hij alweer voorbij stuift, zijn vriendinnen achterna. Neen, die dagelijkse vroege wandelingen vindt ze geen opdracht. Een betere start van haar werkdag kan Marijke zich intussen niet meer indenken. Af en toe met een snuifje extra animatie, in de vorm van poedelnaakt in zee duikende late fuifnummers of een joggende politicus die zich – “écht niet hard, maar hij kon er niet om lachen” – in de kuit liet bijten. En ’s zomers met een extra taak: “Dan nemen we elk een zak mee, om afval in te verzamelen.

“Want je gelooft niet wat toeristen allemaal achterlaten op het strand: lege flessen, vieze pampers, sokken… We kunnen het niet aanzien, daar móéten wij dan iets aan doen.”

Over mannen en macho’s

Ze zijn doorgaans met een zevental. Soms wandelt er een man mee. De Ier van Magali. Of Dirk met zijn blindengeleidehond. De hond is oud, maar Dirk wil geen nieuwe, ook al heeft hij daar al lang recht op. En dat vinden de vrouwen mooi.

Vroeger wandelden ook Ronny en Francis mee, tot Ronny er de brui aan gaf omdat zijn hond altijd weer wegliep. En Francis allicht omdat Ronny weg bleef.

Maar iedereen blijft welkom. Zolang zij zich aan de roedel aanpast of hij zich staande weet te houden naast Marvin. Wat geen enkele reu tot dusver lukte. “Beetje een macho”, zucht Marijke. Maar ras of afkomst spelen geen rol. Voor rescuehondjes Dora en Molly ging er zelfs een nieuwe wereld open op het strand van Oostende: “Allebei angstige diertjes toen we hen opvingen, maar hier zijn ze helemaal opengebloeid.”

Een bonte bende vormen ze, bij elkaar gebracht door hun honden. “We wonen letterlijk bij elkaar om de hoek, maar we hadden elkaar voordien nog nooit gezien!” Vandaag noemen ze elkaar zelfs vriendinnen. In hun besloten Whatsappgroep, de zeehondjes, wisselen ze nieuwtjes over de honden uit. En onlangs gingen ze voor het eerst samen ontbijten. Want eten, dat schept dus óók een band.