Tot rust komen ‘t end den hof

Met het rechttoe rechtaan tuinhuisje dat sinds een paar jaar de stadstuin van Evi en Loebrecht afsluit, creëerden ze voor zichzelf een gezellig plekje waar ze het glas heffen met elkaar en met vrienden, en tegelijk een warm nestje waar de leden van het gezin in alle rust hun batterij opladen. Geen lawaaierige grasmaaier te bespeuren, wel een heerlijk nostalgische platendraaier.

Twintig jaar geleden besloten Evi en Loebrecht om een nog hard te renoveren herenhuis aan de Brugse vesten op te knappen. Heel wat etappes en veel geduld later zou geen vroegere bewoner het pand binnenin nog herkennen. Muren werden weggehaald en dakramen toegevoegd, woon- en keukengedeelte lopen in elkaar over, vandaag ademt het huis licht en ruimte. En net dat open aspect zette het koppel, met twee jongvolwassen dochters in huis, de voorbije jaren aan het denken. “Ons stadstuintje bleef er jarenlang wat verwaarloosd bij liggen, meer mos dan gras”, lacht Evi. “Toen we een paar jaar terug ruimte kregen om ook dat onder handen te nemen, groeide het idee om achterin de tuin tegelijk een soort buitenhuisje op te trekken. Want een open huis heeft veel charmes, maar af en toe voelde een van ons de behoefte om zich ergens even helemaal terug te kunnen trekken. Onze dochters hebben dan wel elk een eigen slaapkamer, maar als ze bijvoorbeeld vrienden uitnodigden, vonden ze hier geen plekje voor zichzelf. Zo’n extra ruimte, los van al de rest, leek ons een goeie manier om dat op te vangen.”

Het stadstuintje kreeg een make-over, de mini-jungle werd een strak aangelegd maar natuurlijk ogend lapje groen. “Onderhoudsvriendelijk, want we houden dan wel van groen maar hebben zelf geen groene vingers”, legt Evi uit. Tegen de tuinmuur achterin, met de statige bomen uit de achterliggende reuzentuin als decor, rees een bijzonder tuinhuisje uit de grond.

Het tuinhuisje is ideaal om je even in terug te trekken

Niet zonder slag of stoot evenwel. “We hadden de aanleg ervan toch enigszins onderschat. Onze rijwoning is veel te hoog om er materiaal overheen te takelen; de enige manier om in de tuin te geraken is dwars door het huis. Zo ging onder meer de tuingrond die werd afgegraven op transportbanden dwars door de benedenverdieping, en alles wat in de tuin moest komen volgde de omgekeerde weg. Een hallucinant zicht toch wel. En de bakstenen en balken om het huisje mee te bouwen zijn op een mooie dag door een ketting van vrienden en familie van bij de voordeur, opnieuw dwars door het huis, tot achterin de tuin gebracht. Goed voor 3.000 stenen, 500 dakpannen, 15 balken en 100 zakken zand.

Minimalistisch tuinhuis

Maar alle rugleed en opruimwerk nadien was gauw vergeten. Het minimalistische ‘tuinhuis’ is een pronkstukje geworden. Met witte muren waarin het baksteenpatroon behouden bleef en een eiken plafond. De klinkervloer van het terras loopt door in de ruimte. Ook hier stroomt het licht naar binnen door het schuifraam, in een zwart mat aluminium profiel, over de volle breedte van het gebouwtje. Het laat de bewoners toe om er alleen te zijn, of net samen, gasten te ontvangen, in alle rust maar daarom niet ‘verstopt’. De voorbije weken kreeg het huisje bovendien noodgedwongen een extra functie als thuiswerk- en studeerruimte. “Maar in normale tijden is dit de plek waar we tijdens weekends samen aperitieven, op zomeravonden barbecueën met vrienden of gewoon een boek lezen.”

De inrichting vormt een verlengstuk van ons huis

De inrichting is eenvoudig en tijdloos en vormt ook in die zin een verlengstuk van het huis. “Ik hou me graag bezig met de inrichting van ons interieur”, vertelt Evi. “Zeker niet maniakaal, maar ik neus wel graag in woonmagazines of zoek inspiratie op Pinterest. Ik vind het gewoon prettig als het plaatje klopt: een vaas met bloemen, een paar mooie portretten aan de muur, vormen en kleuren die met elkaar matchen… In een harmonieuze omgeving vind ik het gewoon prettiger wonen.”

Pick-up met een verhaal

Nieuw en oud vinden elkaar daarbij in het tuinhuisje. Een grote, eigentijdse staande lamp die tegelijk voor warmte kan zorgen in de winter of tijdens frisse zomeravonden, domineert de ruimte. Een tweedehandsplatenkastje bevat een deel van de ouderlijke platenverzameling die gedraaid wordt op de pick-upvan Loebes vader. Van Harry Belafonte tot John Lee Hooker, “maar ook een stukje erfgoed als het singletje van de Zangeres Zonder Naam, dat ooit aan mijn grootvader toebehoorde, mag daar deel van uit maken”, lacht Evi. Plaatjes draaien dreef Loebrecht Loebe voor de vrienden recent zelfs opnieuw naar de gespecialiseerde muziekzaak om de hoek, waar hij vooral jazz en soul herontdekt. “Op deze manier muziek beluisteren heeft iets bijzonders”, vindt hij. “Je bent er bewuster mee bezig dan wanneer je gewoon je computer op zet. Al was het maar omdat je telkens moet opstaan om de plaat te draaien.” Een groter platenkastje dringt zich intussen op.

Evi Boerjan en

Loebrecht Lievens, allebei 48, wonen met hun dochters Renée (20) en Fleur (17) aan de Kazernevest in Brugge.

Loebrecht is legal

manager, Evi verpleegkundige. Ze verhuren hun woning ook aan bedrijven en verenigingen op zoek naar een huiselijke vergaderruimte.

www.vergaderhuis-brugge.be