Queen Victoria achterna op Isle of Wight

Queen Victoria was een bijzondere vrouw. Niet alleen heerste ze van 1837 tot aan haar dood in 1901 over het Britse rijk, ze had ook een bijzondere vriendschap met haar Indische bediende Abdul. Een vriendschap die toen nogal wat stof deed opwaaien en die Stephen Frears inspireerde tot de film ‘Victoria and Abdul’, die straks in de Belgische bioscopen te zien is. Victoria had trouwens niet alleen een boontje voor Abdul, maar ook voor Isle of Wight. Onze man ontdekte waarom.

Isle of Wight is een klein eilandje voor de kust van Portsmouth en Southampton. Een ferrytochtje van amper 40 minuten verbindt Fishbourne op Isle of Wight met Portsmouth. We moeten niet lang wachten op onze eerste typische Britse toets. De kapitein van de Wightlink-ferry kondigt doodleuk aan dat er ‘shortly a short announcement’ zal volgen. We wachten er nog altijd op. Britse humor ten top.

Op Isle of Wight zetten we koers naar de ongerepte kust in het noordwesten van het eiland met prachtige kliffen, baaien met zandstranden en authentieke Midsomer Murders-dorpjes. We kunnen meteen alle Engelse vakjes aanvinken: tientallen Range en Land Rovers en evenveel echte oldtimers delen de smalle wegen op het eiland. We zien huisjes met rieten daken en perfect onderhouden gazonnetjes, ruiters die doodgemoedereerd een eindje stappen op de weg en zo voor een file van 50 wagens zorgen, jongens en meisjes in schooluniform die netjes in een rij wachten op de schoolbus, Engelse dames en heren in de meest merkwaardige outfits die zelfs in dit snikhete weer could murder for a cup of tea.

Wanneer we onze vakantiewoning Flagstead in Brook bereiken, opteren we niet voor thee, maar wel voor een fles gekoelde rosé die we soldaat maken op ons terras met uitzicht op het Engelse Kanaal en de krijt-rotsen van het dorpje Freshwater. We hebben het verdiend, want de weg naar ons huis voerde ons door Coastguard Lane, waar we langs beide kanten van de wagen – een door en door Britse Land Rover Discovery First Edition, of wat had u gedacht – maar enkele centimeters tussen manshoge rotsmuurtjes over hadden.

Hemelse kazen

De volgende morgen maken we een strandwandeling op Dinosaur Beach, van Brook tot Freshwater, en speuren we naar overblijfselen van dinosaurussen. Dorpelingen hebben ons verzekerd dat er fossielen en voetstappen van deze oerdieren in overvloed te zien zijn, maar pas na anderhalf uur stappen langs de vloedlijn vinden we onze eerste fossielen, met dank aan een groep schoolkinderen met gids. Die laatste toont ons de versteende voetstappen van de dinosaurussen die zich bevinden op de plaats… waar we onze wandeling begonnen zijn. Shocking !

‘s Namiddags brengen we een bezoekje aan Godshill, een dorp waarvan we dachten dat ze niet meer bestonden. Een lokale kruidenier, bakker en slager van wie de eerste generaties teruggaan tot de 19de eeuw. Slecht brood, maar hemelse niet-gepasteuriseerde kazen op het schap, lokale pale ale van het vat in de pub, vriendelijke dorpelingen die geïnteresseerd een praatje maken en… een model village, een miniatuurdorp waar de hoofdstraat en de kerk van Godshill en het nabijgelegen kustdorpje Shanklin waarheidsgetrouw zijn nagebouwd. We besluiten op aanraden van enkele inwoners een hapje te eten in de Taverners pub. Opnieuw een schot in de roos, want naast een eigen gebrouwen (en lekker!) bier koken ze er enkel met zuivel-, vlees- en visproducten van het eiland of de kustwateren. De groenten en kruiden komen uit de eigen tuin.

De volgende morgen hebben we een afspraak in Cowes met Roger, de penningmeester van de Royal London Yacht Club. In Cowes hebben er heel veel yachtclubs een onderkomen gevonden, zijn er nog veel kleine scheepswerven en is het een komen en gaan van kleine en grote zeilboten en motorboten. “Cowes is inderdaad het mekka van de Engelse watersportbeleving”, knikt Roger op het balkon van de RLYC, die in 1838 in Londen werd gesticht, maar net geen 20 jaar later naar Cowes verhuisde.

“Isle of Wight is een topbestemming voor liefhebbers van de Britse manier van leven”

De pleisterplaats van de koningin

“Dat had alles te maken met koningin Victoria, die heel vaak in Cowes verbleef. In Osbourne House genoot ze van het milde klimaat énvan het baden in zee. Ze ontbood zelfs haar ministers in Cowes in plaats van naar Londen terug te reizen. Door de rechtstreekse treinverbinding van Londen naar Portsmouth kwamen ook heel veel edelen naar hier en bouwden ze er mooie vakantiehuizen. Dergelijke kans om de koninklijke familie toevallig tegen het lijf te lopen, mocht je uiteraard niet laten liggen.”

Maar dat is niet de enige reden waarom Cowes zo immens populair is bij zeilers. Die houden van het uitdagende karakter van de Solent, de wateren tussen Southampton, Portsmouth en Isle of Wight. “Met flink wat stromingen en zandbanken. Op Bramble Bank, de zandbank die voor de kust van Cowes ligt, spelen ze zelfs één keer per jaar cricket. De wedstrijd eindigt natuurlijk altijd op een gelijkspel, het samenzijn en de drinks achteraf zijn belangrijker”, verklapt Roger.

We maken met de clubboot een tochtje op de Solent en genieten van het uitzicht op de kustlijn en op Osbourne House, de vroegere residentie van Queen Victoria, tot we plots een bekend tingeltangeldeuntje horen. Tot onze grote verbazing zien we een klein bootje met een grote ijshoorn op de kajuit tussen de geankerde boten laveren. “De ijsboer is er”, zegt skipper Barry doodgemoedereerd en hij trakteert ons op een vanille-ijsje met chocoladestokje in. “In de zomer vaart hij dagelijks uit tot een windkracht van vier beaufort. Zijn bootje kan meer wind en golven aan, maar het zou dan te moeilijk zijn om de ijsjes zonder ongelukken aan de klanten te overhandigen”, klinkt het stoïcijns.

Terug aan ons huis aan de andere kant van het eiland besluiten we om snel nog een duik in de verfrissende zee te nemen. Om zeven uur ‘s avonds blijken nog veel Britten datzelfde idee te hebben. Nadien halen ze gewoon een minibarbecue uit hun rugzak. Een rundsbrochetje of een stukje makreel bakken op het strand? Doodnormaal op Isle of Wight.

Racecircuit na zessen

Net voor we de volgende dag opnieuw de ferry nemen naar het vasteland proberen we nog even een afternoon high tea in het Royal Hotel in Ventnor. Sandwiches met zalm, kaas, chutney, ei, waterkers en fijne plakjes beenham gaan kleine taartjes, koekjes en scones met room en aardbeienconfituur vooraf. We hebben de rest van de dag geen eten meer nodig.

Is er dan echt niets waarvoor je moet opletten op dit eiland? Toch wel. Vermijd een bezoek aan de Needles. Die rotsformatie in zee kan je pas zien als je 5 pound betaalt om je wagen te parkeren en dan kom je in een soort attractiepark terecht dat overspoeld wordt door families met kleine kinderen en schoolgroepen.

Bezoek Cowes ook niet de eerste weken van augustus. Dan is er de Cowes Week, een week boordevol zeilwedstrijden met internationale zeilers. Alle restaurants, bars en hotels zitten dan bomvol.

Rij na 18 uur niet op de military road langs de noordwestkust of kijk goed uit je doppen. Het is daar dan één gigantisch racecircuit voor motorfietsen en opgedreven wagens. En de politie heeft op dat uur al lang de boeken toegedaan.

Besluit na enkele dagen Isle of Wight? Dit is een topbestemming voor liefhebbers van de Britse manier van leven. Ze nemen er de dag zoals hij komt en ze verliezen nooit hun aangeboren flegma. If nothing goes right, go left. Coole mensen, die eilanders.