Philippe Viaene: “Carpe diem is mijn motto”

Het leven van Philippe Viaene kantelde radicaal op zijn 50ste. Zijn drukke bestaan was op een haar na voorbij. “Het maakt me soms opstandig dat niet alles me nog even goed lukt als vroeger, maar genieten is nu het codewoord”, zegt hij. En dat met dank aan zijn familie, vrienden en veel cultuur.

“Dat alles in een flits gedaan kan zijn heb ik aan den lijve ondervonden. Op mijn 50ste moest ik een stent laten plaatsen. Ik zou daarvoor drie dagen in het ziekenhuis verblijven, maar het zijn vijf maanden geworden. Ik was al aan het inpakken toen ik door een longembolie ineenstuikte. Ik heb een bijna-doodervaring gehad. Toen ik neerviel, dacht ik ‘ik ga dood’ en het volgende wat ik zag, was dat ik op de grond lag en de verpleegsters me konden reanimeren. Ik zag hen daarna de kamer uitgaan en van de volgende vier weken weet ik niets meer. Mijn kansen waren heel erg klein. De dokters hielden het niet voor mogelijk dat ik er nog door zou komen.”

“Toneel is een groot deel van mijn leven. Dankzij Trees Vanacker belandde ik voor de eerste keer zelf op de planken tijdens een cafétheater van Toneel Meer Vreugde in Oostrozebeke. Er waren jaren dat ik in twee producties meespeelde. Ik heb een fantastische periode gekend met regisseurs als Eddy Vereycken, Anton Cogen, Jakob Beks en Kurt Defrancq, maar in de eerste plaats met onze huisregisseur Frans Damman. Bij sommige voorstellingen die ik nu zie waarvan ze zeggen dat ze modern en vooruitstrevend zijn, denk ik ‘maar dat deden wij zoveel jaren geleden ook al’. We leefden, op vele vlakken, in een zeer experimentele tijd.”

“Carpe diem is mijn motto, het is tijd om te genieten. Voor mijn ziekte had ik het naast mijn gezin enorm druk met werken, toneel, de wielertoeristen en de voetbalveteranen. Tijdens mijn revalidatie die nog altijd bezig is, want ik ga vier keer per week naar de kinesist heb ik altijd erg veel steun gekregen van mijn vrouw Nik en familie en vrienden. Het is ook Nik die mij aangespoord heeft om weer te regisseren en op de planken te gaan staan. Al was het bij tijden ontzettend zwaar en vroeg ik mij bij thuiskomst af waar ik mee bezig was. Uiteindelijk ben ik erg blij dat ik het toch gedaan heb.”

“Als kind had ik last van astma, dus werd ik op internaat gestuurd naar Oostakker waar de buitenlucht me goed zou doen. Al vraag ik me af in hoeverre dat het geval was. Na de humaniora ging ik in Gent op kot om er economische wetenschappen te studeren, maar dat was niet mijn ding. En hoewel ik maar één echt studentenjaar heb gehad, heb ik toch kunnen genieten van een behoorlijk studentenleven. Samen met een paar vrienden gaf ik een tijdlang het krantje The Hobbit uit, het weekblad Humo was ons grote voorbeeld. Het krantje zorgde in Oostrozebeke voor de nodige beroering en liet ons ook kennismaken met de correctionele rechtbank wegens smaad.”

“De klok in onze keuken wijst de verkeerde tijd aan. Zo zie je dat ‘tijd’ voor ons niet op de eerste plaats komt. We denken er niet aan om de klok juist te zetten. Het is dus goed mogelijk dat het bij ons zeven uur is, maar in realiteit kwart voor twee. Wij maken het graag gezellig en het is al gebeurd dat onze gasten door onze klok iets langer blijven zitten dan ze van plan waren. Ooit kreeg iemand het thuis te verduren omdat hij te laat was… Of gasten bellen ons nadien op om te zeggen dat onze klok verkeerd staat. ‘Ja, we weten dat, hoor’, antwoorden we dan.”