Patrick Pereira: “Een taal ben je pas meester als je er ook in denkt”

“Als jonge gast kon je me dikwijls vinden in lokale bibliotheken of tussen boekenverzamelingen van vzw’s in achterafkamertjes van cafés. Ik had geen geld om zelf boeken te kopen en door er vrijwillig de boeken een beetje op orde te zetten, kon ik er ook veel lezen. Wat ik me wel kon aanschaffen, waren de Penguin Pockets in het Engels, die waren veel goedkoper dan Nederlandstalige boeken. Tegen mijn 16de was ik dan ook de beste van de klas voor Engels. Een taal ben je pas meester als je er ook in denkt. Mijn vrouw is Iers-Britse en thuis spreken we Engels, ik vertoef dikwijls in het buitenland voor mijn werk. Soms verbetert Rosemary me nog wel eens, maar dat is ook goed.”

“Al 40 jaar ben ik clusterhoofdpijnpatiënt. Op dit moment is de hoofdpijn tamelijk goed onder controle, maar je weet nooit wanneer er een nieuwe cluster van een aantal weken of maanden zal komen. Ik heb de episodische vorm en niet de chronische. Onder patiënten noemen wij de ziekte ‘het beest’. Ik ben een positieve mens. De boodschap die ik wil meegeven, en dat doe ik ook in mijn boek Hoofdpijn & schone sokken, is dat je moet proberen om niet je hele leven door de pijn te laten bepalen. Reizen kan perfect, al is het niet altijd even praktisch omdat je een hoop medicatie mee moet nemen. Toch wil ik niet zeggen dat je de pijn moet negeren, want dat die komt, weet je zeker.”

“Mijn motor heb ik gekocht toen bleek dat veel en intensief sporten niet meer aan mij was besteed. De klik was er meteen. Het moment dat mijn motor gepakt en gezakt klaarstaat, is fantastisch. En eens je de straat uitrijdt, begint de adrenaline te pompen. Dankzij mijn werk in de transportsector en de maritieme wereld reisde ik van de Noorse Fjorden naar Italië en van Spanje naar Letland. Mijn motor geeft mij de kans om verder en intensiever te reizen dan de vergaderzalen van klanten en luchthavengebouwen die aan mijn commerciële job in het transport vasthangen. Utah en Nieuw-Zeeland zijn mijn mooiste ervaringen tot nu.”

“Ik ben voortdurend op zoek naar persoonlijke verhalen. Op de luchthaven of wanneer ik iemand op een bankje tegenkom, ik zal altijd in gesprek gaan. In mijn eerste boek – ik heb al veel materiaal voor een tweede – vertel ik over mijn ontmoetingen op reis door de Alpen, in Shanghai en Nieuw-Zeeland. In Shanghai, de Chinese hoofdstad, was het zo goed als onmogelijk om contact te maken, dat was een beetje een tegenvaller. Waar ik ook kwam, in het park, op restaurant, op de bus, overal was de smartphone de eerste gesprekspartner. Op dat vlak was mijn reis door het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland een verademing.”

“Voor mijn plechtige communie kreeg ik van mijn ouders een draagbare pick-up. Ik was onmiddellijk verkocht aan de 45-toerenplaatjes. Op mijn middelbare school in Gent was er een levendige muziekcultuur, we wisselden veel platen uit. Het was een bisschoppelijk college, religie werd erin gestampt en dat had meer dan eens een averechts effect. We trokken toen ook naar de cafés waar alternatieve muziek werd gedraaid en ik ben zelf vijf jaar dj geweest. Toch ben ik niet blijven hangen in die tijd. Ik volg ook de hedendaagse muziek. Nu hou ik erg van blues en jazz.”