Matthieu valt niet in één vakje te stoppen. De vader van vier jonge kinderen verhuist senioren, verkoopt vintage schoolmateriaal en wil straks van start gaan met een krachtbalclub in Torhout. “De grote droom? Een eigen winkeltje.”
“Mijn vrienden verklaarden me gek. Ons derde kindje was net geboren, we hadden een kleine 3.000 euro op onze spaarrekening en ik gaf mijn job bij de Kringwinkel in Brugge op. Ik droomde al een hele tijd van een zelfstandige job en daar merkte ik dat de vraag naar extra hulp bij senioren steeds vaker voorkwam. Ik richtte De Verhuisplanner op en begon helemaal vanaf nul, met het uitdelen van folders in seniorenwijken en bij notarissen. Het duurde een paar maanden vooraleer ik helemaal vertrokken was.”
“Ik zie dit niet als werken”
“Concreet zorg ik ervoor dat senioren zich niets moeten aantrekken van de rompslomp bij de verhuizing. Ik zorg dat alles op zijn plaats gezet wordt. Letterlijk. Zelfs de inhoud van de dressoir moet helemaal dezelfde zijn op de nieuwe plaats. Schoonmaken, monteren van meubelen tot zelfs het in orde brengen van de televisieposten… ik probeer alles in een totaalpakket te gieten.”
“Het is een job waarmee veel emoties gepaard gaan. Het gaat om meer dan wat spullen verhuizen, het gaat ook om herinneringen, afscheid nemen… Aan sommige zaken zijn mensen niet langer gehecht, terwijl ze veel waard zijn of omgekeerd. Toevallig kwam ik ook bij een school terecht, die de zolder opruimde. De stoelen die ik had overgenomen, raakte ik in één dag kwijt, dus begon ik meer scholen aan te schrijven. Met Sturnus(het Latijnse woord voor spreeuw, dat Matthieu leuk vond klinken, red.) verkoop ik sinds twee jaar online niet alleen oude schoolmeubelen, maar ook schoolkaarten. Ik heb er nu zowat 800 stuks liggen.”
“Droom van eigen winkeltje”
“Eigenlijk staat er nog geen vijf procent op mijn webshop. Mijn hangar, even verderop in de straat, staat tot de nok gevuld. Op de tweede verdieping staan spullen waarvan ik moeilijk of geen afscheid kan nemen. Van sommige reeksen tafels of stoelen hou ik ook altijd één exemplaar. Een bureau van Willy Van Der Meeren of een stoel van Friso Kramer zullen de meesten wel niets zeggen, maar voor mij zijn dat geweldige stukken. Natuurlijk moet ik daarvan leven, maar de rommelmarkten afschuimen of de laatste eurocent eruit persen, is niets voor mij. De grote droom is een eigen winkeltje, hier in Torhout.”
“Veel vrije tijd heb ik niet, nee. Zeker niet met vier kinderen. Al probeer ik mij in de schoolvakanties zo veel mogelijk vrij te maken. Zo hebben we onlangs achter de hangar een omheining voor onze moestuin, waar ook kippen zitten, gemaakt. Thuis staan er niet zoveel stukken. Mijn huis is geen toonzaal van vintage spullen, wel eerder van Ikea (lacht).Al hebben we gelukkig veel ruimte, want vroeger was dit huis de praktijk van een dokter én een tandarts.”
“Tijdens schoolvakanties probeer ik mij zo veel mogelijk vrij te maken”
“Als er wat tijd over is, engageer ik mij voor de opstart van een eigen krachtbalclub. Officieel bestaat die al een paar jaar, maar vanaf september gaan we definitief van start. Ik ben daar eigenlijk via mijn schoonfamilie in gerold. Mijn vrouw en haar twee zussen staan mee aan de basis van de damesploeg. We mikken ook op een jeugdploeg. Zelf word ik trainer, al komt er wel heel wat papierwerk en administratie bij kijken. Maar eerlijk, ik zie dit niet als werk, net als mijn dagelijkse bezigheden. Als er ‘s avonds iemand in mijn hangar komt kijken, of ik moet halsoverkop naar de andere kant van het land rijden omdat een school belt ‘dat ze al alles hebben buitengezet’, dan is dat maar zo.”
(Tekst Bert Vanden Berghe / Foto’s Kurt Desplenter)
Mijn Leven
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier