Leven, werk en passies van Els Dejonckheere

Flexibiliteit is een sleutelwoord in het leven van Els Dejonckheere. Naast haar werk op dinsdag en donderdag in een slagerij helpt ze immers als freelancer andere zelfstandigen uit de nood bij ziekte, vakantie,… Tussendoor volgt ze workshops en bouwt ze volop haar leven als fotografe uit.

“Ook als fotografe is flexibiliteit nodig. Gisteren nog belde iemand mij om volgende week een fotoshoot te doen voor een feest en de kans is groot dat ik binnenkort naar Italië vertrek om een huwelijksfeest in beeld te brengen. Ik moet trouwens niet alleen rekening houden met de shoot zelf, maar ook met het werk voor- en achteraf. Geschikte locaties zoeken, zorgen voor alternatieven voor buitenshoots mocht het weer tegenvallen, achteraf de foto’s selecteren en voorleggen aan de klant, de foto’s laten afdrukken… Ik moet dus goed kunnen plannen, rekening houden met de wensen van de klant en deadlines respecteren.”

“Ik probeer zo speels mogelijk uit de hoek te komen. Zo werk ik vaak met een drone. Hiervoor heb ik een speciale opleiding gevolgd, want je mag niet zomaar met een drone vliegen.”

“Ik kan ook al tevreden terugblikken op een aantal foto’s van mij die in Oostende uithangen. Zo is mijn werk te zien in ‘t Vispaleis, waar ik de uitbaters liet poseren met hun favoriete vis, en in koffiehuis Muccka aan het Marie-Joséplein. Ik werkte ook al mee aan het boek ‘Huidverjonging op maat’ van Karoline Van de Mergel en heb de voorbije maanden tentoon gesteld in de Venetiaanse Gaanderijen in Oostende – een reeks rond moderne architectuur – en in het gemeentehuis van Bredene, waar mijn expo ‘Onbekend Amerika’ te zien was.”

“Voor deze expo trok ik in april van vorig jaar op expeditie met een tiental andere fotografen naar Utah, Arizona, Death Valley,… Ik bracht – als enige Belgische tussen een vijftiental Nederlanders – ook al een tijd door in IJsland. Op zich al een ervaring. Maar ik heb er heel veel van opgestoken! Elke avond kwamen we samen om elkaars foto’s te becommentariëren. Ik stond er telkens van versteld dat, hoewel we ons allemaal op dezelfde plek bevonden, we telkens andere zaken in beeld hadden gebracht.”

“Mijn camera is mijn trouwe reisgezel. Vorig jaar in november heb ik een fietsvakantie doorgebracht in Noord-Ethiopië. Ik kwam naar huis met 5000 foto’s. Dit jaar ben ik van plan om samen met een gids rond te trekken in Zuid-Ethiopië om er de kleurrijke volstammen op foto vast te leggen. Toen ik veertig jaar werd, stond ik op de Kilimanjaro, het hoogste punt van Afrika. Nu ik naar de vijftig ga, zal ik mij op het laagste punt van dit continent bevinden: 155 kilometer onder de zeespiegel in de Danakildepressie. Na de reis hoop ik een prachtig fotoboek te kunnen samenstellen over Ethiopië. Een boek met een verhaal.”

“Een tijdje geleden haalde ik de pers met een ondeugende naaktkalender die ik maakte in opdracht van de VABS, Vrouwen van het Algemeen Boerensyndicaat. Het doel van de kalender was om de boerinnen met hun producten op een ludieke manier voor te stellen en in dat opzet zijn we zeker geslaagd! Ik kijk nog altijd met een glimlach op de lippen terug op deze speciale opdracht.”

“Je moet natuurlijk niet altijd zelf het warm water uitvinden… Ik kijk op naar een aantal fotografen, zoals de Amerikaanse Annie Leibovitz, die op haar achttiende startte en onder meer een jaar op stap ging met de Rolling Stones. Ansel Adams, die met zijn landschappen in zwart-wit fotografie tot een echte kunst verheft, en Steve McCurry, die als fotoreporter het wereldberoemde portret van het Aghaanse meisje met de doordringende groene ogen maakte, vervolmaken mijn top 3.”

(Christine Willaert)