Leven in de vlasloods

Een bouwvallig rijhuisje met een aanpalende vlasloods, dat is wat Eva Verboven vijf jaar geleden aantrof in haar geboortestad Wevelgem. Maar zij zag zo veel meer dan dat. In plaats van moeilijkheden zag ze mogelijkheden. Ze ging niet wonen in het huis, maar verbouwde de honderd jaar oude vlasloods tot een ruime en moderne energiezuinige woning.

“Het waren de schoonouders van mijn zussen die het huis hebben gevonden”, vertelt Eva. “Mijn twee zussen zijn samen met twee broers, ook uit Wevelgem. De schoonouders hebben mij altijd geholpen in mijn zoektocht naar een huis. Het gebouw verkeerde in erg slechte staat toen ik het voor het eerst zag. De vorige eigenaar was op 85-jarige leeftijd overleden en had jaren niets meer aan het huis gedaan. Er was geen badkamer, hij stookte zelfs nog op steenkool. De loods werd niet meer gebruikt.”

Ondanks de erbarmelijke staat van het gebouw, besloot Eva het toch te kopen. “Vooral door de overvloed aan ruimte. Ik zag meteen heel veel kansen.”

Box-in-box

Vijf jaar later moet je Eva gelijk geven. De bouwvallige vlasloods is nu haar huis geworden. En aan ruimte is er inderdaad geen gebrek in de omvangrijke living waar metershoge ramen tot op de grond voor een zee van licht zorgen. “Toen ik het huis voor het eerst bezocht, had ik het lampje van mijn gsm nodig om hier iets te zien. Het was pikdonker. De poorten waarlangs het vlas werd binnengehaald, hebben plaatsgemaakt voor ramen. Door de ramen tot op de grond door te trekken, blijft het idee van een poort wel behouden. Aan de straatkant heb ik er bewust voor gekozen om het raam op enkele meters hoogte te steken. Het lijkt wat speciaal, maar zo is er geen inkijk en komt het licht ‘s morgens wel binnengevallen.”

De poorten waarlangs het vlas werd binnengehaald, zijn nu grote ramen

De oude vlasschuur was een volledig open ruimte van elf meter hoog, zonder elektriciteit, isolatie of zelfs maar een verharde grond. “Het was een grote koude lege doos. We hebben hier het box-in-box-principe toegepast. In het bestaande gebouw hebben we een nieuw houten geraamte geplaatst van zes meter hoog. Het is een houten doos binnen de stenen muren. Daartussen zit een heel dikke laag isolatie van gyproc en cellulose. Zelfs tijdens de winter ligt de verwarming nauwelijks aan. Omdat er ook geen vloer lag, kon ik hier makkelijker vloerverwarming leggen met daarboven een polybeton.”

Overal hout

De oude vlasloods werd gebouwd in 1908 en staat op de lijst van onroerend erfgoed. Wevelgem was in de 19de eeuw een belangrijke vlasgemeente langs de Leie. Die rivier kreeg de naam ‘Golden River’ door de kleur van het water na het roten van het vlas, maar ook door de welvaart die het vlas naar de Leiestreek bracht. “Tijdens de werken hebben we hier ook kogels gevonden”, herinnert Eva zich. “Tijdens de Tweede Wereldoorlog zaten hier Duitse soldaten gestationeerd. Er zit veel geschiedenis in de woning. Die wou ik bewaren. Daarom is ook de originele stenen binnenmuur behouden. Ook de dwarsbalk waar de houten mezzanine op gebouwd is, is nog origineel.”

Het was leuk spelen met verschillende houtsoorten

Het hout keert overal terug, niet alleen authentiek, maar ook nieuw schrijnwerk. “De keuze voor de houten ramen was heel bewust. Er zijn de grijze polybeton en witte muren, maar ik wou geen industriële loft. Ik houd wel van een rustig interieur. Zo staan in de leefruimte geen kasten. Veel zit weg in het kookeiland en de berging. Maar het hout brengt leven in huis.

Het is ook leuk spelen met verschillende houtsoorten. Zo is het werkblad van de keuken gemaakt uit rubberwood. Voor de onderkant van de mezzanine heb ik Pools grenen gekozen. Er zit een leuke tekening in dat hout.”

Ruimte, ruimte, ruimte

De mezzanine met een bureau dat uitkijkt over de leefruimte, versterkt het gevoel van ruimte. Ook op de eerste verdieping is de huisstijl van sober wit en hout doorgetrokken. Een dennenhouten vloer loopt over de volledige verdieping door in de slaapkamer en badkamer. Die zijn modern en comfortabel afgewerkt. Met uitzondering van de houten balken herinnert niets meer aan de honderd jaar oude vlasschuur.

Boven het plafond van de woonruimte bevindt zich onder het dak nog eens een volwaardige verdieping over de volledige oppervlakte van de schuur, goed voor meer dan 100 m². “Die ruimte is nu nog afgesloten, maar volgens de plannen is er nog plaats voor zes slaapkamers. Ik bekijk het stap per stap. Ik kan hier nog groeien en het huis kan meegroeien met mij. Er zijn nog zo veel mogelijkheden. Ook de tuin is nog een project. ‘Af’ zal het hier niet snel zijn. En dat is maar goed, want zo kan ik blijven dromen.” (Peter Van Heuven)