Lady Linn: “Mijn emoties brengen me wel eens uit evenwicht”

Music maestro! Want de hele wereld heeft er nood aan. We kunnen niet gauw genoeg op de festivalweide staan. En daar vinden we straks ook Lien De Greef samen met dj Red D op het podium van onder meer Tomorrowland. Ze warmt er zich op voor haar nieuwe tournee met Lady Linn and her Magnificent Seven dit najaar, en trakteert in afwachting met drie wonderlijke ep’s. “Ik kan niet wachten om weer live te mogen zingen met mijn full band, ik word daar een beter mens van.”

Lien De Greef heeft zich door de jaren heen een trouw publiek bij elkaar gezongen. Ze is een vaste waarde op festivalaffiches en in culturele centra, waar ze eigen werk brengt met haar band Lady Linn and her Magnificent Seven of in intiemere versie samen met haar man en bassist Filip Vandebril. Intussen schreef ze vijf albums en raapte daarmee een gouden en een platinum plaat, drie MIA’s en een Radio 2- Zomerhit bij elkaar. Maar ze staat ook al jaren op het podium met dj Red D straks weer op Tomorrowland en verbaasde televisiekijkend Vlaanderen in Liefde voor Muziek met haar versie van Oya Lélé of Ik neem je mee. En toen trok de coronacrisis even overal de stekker uit. En kun je je afvragen of het vandaag nog zo’n beetje wil lukken, leven van muziek?

Lien heeft er een dubbel gevoel bij: “Al bij al hebben we die periode goed kunnen overbruggen. De overheid heeft ons als zelfstandigen hulp geboden, daar ben ik dankbaar om. Voor vele andere collega’s daarentegen was de steun dan weer ver te zoeken. De culturele sector werd echt stiefmoederlijk behandeld door onder meer de minister van Cultuur zelf… In die periode zijn instanties als Galm blijven strijden voor een betere bescherming van kunstwerkers met een verbeterd statuut als resultaat. Maar wat me nu toch zorgen baart is dat de ticketverkoop zich moeilijk herstelt, ook al verwachtte iedereen dat het culturele leven zich nu wel weer zou herpakken. Ik ben lang niet de enige die dat ervaart en het is raden naar de redenen. Misschien letten mensen toch beter op hun centen? Of zitten de vele uitgestelde voorstellingen er voor iets tussen? Ik hoop in elk geval dat we dit najaar weer op dreef geraken, als in november mijn nieuwe tournee met The Magnificent Seven start.”

In afwachting heeft ze hoegenaamd niet stilgezeten: ze schreef drie ep’s bij elkaar, waarvan de eersteI’m Fine al uit is – en bijzonder goed ontvangen wordt -, enNocturne enSea of Trees snel volgen. Een persoonlijk project waarvoor ze samenwerkte met andere kleppers uit de muziekwereld, zoals Gregory Frateur, Frederik Segers en Gustaph. “Ik wilde eens iets anders uitbrengen dan opnieuw een album. Voor elke ep ben ik op zoek gegaan naar een specifieke sfeer en sound. Een manier van werken die me meer vrijheid gaf. Van een full album wordt toch altijd verwacht dat het een soort geheel vormt, waardoor je keuzes moet maken die je eigenlijk niet wil maken.” En het project wordt heel goed onthaald. “Je hoort me dus niet klagen”, glimlacht ze. “Het is niet altijd gemakkelijk, maar ik ben oprecht blij dat ik muziek kan blijven maken. Muziek is en blijft mijn passie.”

“Mijn ouders namen me vaak mee naar concerten, thuis draaiden ze goeie muziek uit de sixties en seventies, er stond een piano bij ons in huis, mijn papa speelde gitaar, grootvader had een orgel en speelde klarinet… Ik groeide gewoon op met muziek. Op de muziekschool ontdekte ik mijn voorliefde voor de klassieke piano, en op mijn vijftiende vroeg een bandje uit onze buurt me om bij hen piano te komen spelen.”

“En meteen te zingen ook, íémand moest het doen. (lacht) Ik zong Skunk Anansie en Iggy Pop, maar we schreven ook zelf nummers als pubers hadden we best een creatief ei te leggen -, ik kreeg een synthesizer waarop ik hele namiddagen experimenteerde en The Doors naspeelde in mijn kamertje, leerde mezelf gitaar spelen met Alanis Morissette voor ogen…”

Er scheelt veel met mij, maar met wie níét?

Lien trok naar het conservatorium met de droom om pianiste te worden. Dat bleek te hoog gegrepen, maar haar pianoleraar kreeg een housenummer van haar te horen, dat ze zelf schreef en zong. Dat ze een stem heeft om jazz te zingen vond hij, en ze heeft het zich geen moment beklaagd dat ze zijn raad opvolgde.

Je schrijft en speelt muziek, schrijft teksten, zingt… En bepaalt ook het imago van de band?

“Daar schuilt eigenlijk geen groot plan achter. Met Lady Linn brachten we aanvankelijk vooral oudere jazz, ik vond het wel passend om daarvoor een kleedje aan te trekken dat die retrosfeer uitstraalde en de mannen in een pak te steken. Verder stond ik daar niet bij stil. Maar plots pakten boekjes uit met de Lady Linn-stijl, terwijl dat niets meer dan mijn podiumoutfit was. En al helemaal niet wat ik doorgaans draag. Nu probeer ik bewuster om te gaan met wat ik uitstraal, het publiek moet een beetje kunnen dromen maar ik wil tegelijk dichter bij mezelf blijven. Mensen die mij heel goed aanvoelen, helpen me daarbij. En ik vind het ook wel heel prettig om met dat beeldende aspect van muziek maken bezig te zijn, het is ook weer iets waarin ik nog kan groeien.”

Muziek schrijven is naar jouw zeggen wat je het liefst van alles doet. Wat zet jou dan aan het schrijven?

“Soms schrijf ik omdat ik me goed voel. Of net níét goed. Maar vooral andere muziek inspireert me: de muziek waarop ik een avond lang dans, of die me ontroert in de auto terwijl ik naar huis rijd, uit een film ook, of uit een documentaire zoals onlangs over Laurel Canyon, een streek in de VS, en de muziek die daar is ontstaan The Mama’s & the Papa’s, The Monkees, Joni Mitchell… Dan denk ik ‘zo’n nummer wil ik ook schrijven!’”

“Toch heel vaak uit mijn eigen gevoelswereld. Of uit iets wat me geraakt heeft. I’m fine gaat over afscheid nemen van geliefden, en groeide uit de beelden die ik zag van wat zich afspeelde in de woonzorgcentra tijdens corona. Die kwamen heel hard bij me binnen. Maar het kan ook over mijn kinderen gaan, en wat me overvalt als ik hen in bed stop. Call beschrijft dan weer hoe ik een heel nauwe vriendschap ervaar.”

Je hebt er geen moeite mee om je gevoelens met de wereld te delen?

“Ik ben absoluut een gevoelsmens, ja. Maar ik durf niet en wil ook niet altijd álles zeggen wat ik voel. Dan zoek ik een omfloerste manier om uit te drukken wat ik eigenlijk bedoel. (lacht) Die gevoeligheid vind ik soms een meerwaarde als het me bijvoorbeeld aanzet om iets moois te schrijven maar soms ook lastig omdat het toch ook wel een grote impact heeft op mijn leven. En het van mij niet altijd de gemakkelijkste mens maakt om mee samen te leven.”

Bij ‘The Voice’ zagen ze me als hulpcoach, al zie ik mezelf eerder ín de stoel

Mentale gezondheid is een hot issue vandaag.

“Ik ga al jarenlang regelmatig naar een psycholoog. Niet constant, maar wel van zodra ik het gevoel krijg dat het nodig is om met iemand te praten over wat er in mij omgaat. En ook omdat ik wel graag aan mezelf werk, wil weten waarom ik me zus of zo voel. En als ik dat een probleem vind, hoe ik dat kan aanpakken en daar alleen maar beter van kan worden. Lukt niet altijd, maar het helpt wel. Pas op, ik sta heel gelukkig in het leven. En natuurlijk zijn er mijn man, vrienden en familie bij wie ik altijd terechtkan. Maar ik ben nu eenmaal ook erg emotioneel en laat me door die emoties wel eens uit evenwicht brengen. Iemand die zoiets vanuit een professioneel standpunt benadert, kan toch ook weer andere inzichten aanreiken. Ik vind dat heel waardevol.”

“Het is belangrijk om over dat soort zaken te praten – of het nu over zoiets als het premenstrueel syndroom gaat of over psychische problemen – , ook al wordt er soms lacherig over gedaan. Ik bewonder bijvoorbeeld Selah Sue om haar openheid op dat vlak. Vroeger durfde ik daar zelf niet over te praten in interviews, nu geef ik ook gewoon toe dat ik wel eens hulp nodig heb.”

Want voor je het weet ben je een labiel mens?

“Precies, er scheelt van alles met me! Maar met wie níét? (lacht) En misschien hebben artiesten, en zangers, dat nog wel net iets meer? Ik merk bijvoorbeeld dat live zingen me enorm oplucht. Na een optreden ben ik kapot, maar voel ik me op de een of andere manier ook stabieler.”

Door je deelname aan het tv-programma ‘Liefde voor Muziek’ ontdekte een ruimer publiek jou en je muziek. Wanneer kom jij uit een verkleedpak tevoorschijn?

“Toen shows als The Voice op tv kwamen, was ik daar niet wild van. Competitie is echt niet aan mij besteed, dus daaraan deelnemen zou zeker niets voor mij geweest zijn. Laat mij maar rustig mijn weg zoeken en groeien. Liefde voor Muziek vond ik wel heel fijn om te doen, omdat ik mezelf mocht zijn: ik mocht elk nummer bewerken zoals ik dat zelf wou, hoefde geen compromissen te sluiten. Dus alle lof daarvoor!”

Maar je wordt geen coach in ‘The Voice’?

“Oh, maar dat zou ik graag doen! VTM zag me ook wel zitten, maar dan eerder als hulpcoach, terwijl ik mezelf toch meer ín de stoel zie. (lacht) Maar misschien is het ook wel niets voor mij. Het zou me bijvoorbeeld al moeilijk vallen om iemand te bekritiseren, ook al is dat terecht. Ik kwets anderen niet graag.”

En wil graag gezien worden?

“Ja, op dat vlak ben ik een beetje zielig. Ik probeer het niet te overdrijven, maar ik heb veel bevestiging nodig, ja. Ben ik nog goed genoeg? Vindt het publiek me nog goed? Of in relaties! Ik zou me in duizend bochten wringen om toch maar naar iemands feestje te gaan, uit angst dat die het me kwalijk neemt als ik niet kom. Of een volgende keer niet meer uitgenodigd word. Kinderachtig gewoon! Ik voer dus heel goeie gesprekken met mijn kleuterzoon tegenwoordig En heb gelukkig veel goeie en begrijpende vrienden.” (lacht)