Kenji Minogue: een klets op je bakkes waar je zelf om vraagt

Een cd-voorstelling van de geflipte energiebom Kenji Minogue bijwonen, betekent ook dat je allesbehalve moet schrikken als er een stuk rauwe kalkoenfilet, een reusachtige opblaasbare flamingo of de barbaarse barbies zelve boven je hoofd vliegen. Onze man ging kijken in de Vooruit in Gent en hoest nog altijd glitters op.

Onvoorspelbaar. Geflipt. Energiek. Dezelfde woorden komen vaak terug als ik laat vallen dat ik voor het eerst Kenji Minogue aan het werk ga zien. Meestal in combinatie met een veelbetekenend lachje, alsof je voor het eerst naar een studentendoop trekt en niet weet aan wat je je kan verwachten. Het heeft er naar verluidt vaak iets van weg, al zijn vooral frontvrouwen Emilie De Roo en Sarah Vandeursen de losgeslagen, bier zuipende, broek afstekende ambiancemakers van dienst. Of zo lijkt het toch. Want laat u niet vangen aan de vooroordelen die ermee gepaard gaan: achter hen staan ervaren muzikanten die hun sporen al verdiend hebben bij andere bands.

Bij Kenji Minogue vallen er overigens stickers te verdienen, zo laat Sarah halfweg het optreden vallen. “Voor zijn Panini-boek!” En jawel, daar is de muzikant in kwestie heel blij mee. Heerlijk!

Klein detail: dat bier zuipen valt overigens mee. Sarah kapt tijdens het optreden een tweetal pinten binnen, maar wel de alcoholvrije variant. De twee kunnen het zich niet permitteren om laveloos op een podium te staan: morgenochtend moeten hun kinderen weer naar school en gezellig is dat niet met een houten kop. Bovendien blijkt al snel dat wat ze op het podium flikken verdacht veel weg heeft van topsport. Bijna anderhalf uur de beuk erin, zelfs een doorgewinterde voetballer zou moeite hebben met het tempo van de dames. Defensief spelen? Please. Twee voeten vooruit, nondedju!

Zelfs wie nog nooit een optreden van hen heeft bijgewoond, weet dat subtiliteit allesbehalve hun ding is. In hun muziek – een combinatie van een stevige beats, rock en synthpop -, maar ook in hun show. Ik ben er nog niet uit of Kenji Minogue eigenlijk een muziekgroep, een kunstinstallatie of simpelweg heerlijk gestoord is. Ik gok op een combinatie.

In de Gentse Vooruit zien we opvallend veel dertigers en veertigers in het publiek, van hipsters tot huisvrouwen. De eerste vijf rijen vullen zich langzaam maar zeker met een resem twintigers, de een al schreeuweriger gekleed dan de ander.

Opvallend veel meisjes, de ene jongen in het gezelschap is gehuld in een T-shirt met Pokémons, een pet met Unox op en een broek waarvan ik vermoed dat de grootouders een stuk van hun draperieën missen. In het voorprogramma zien we eerst MC Jordy, maar het publiek komt pas echt los als Live-at-De-Mansion aan de beurt is, inclusief orgel en een resem drumcomputers. “Het volgende nummer gaat over fietsers en snacks bij frietjes.” Oké dan.

Iets na negenen komen Fanny en Conny, de alter ego’s van de brutale dames, met behoorlijk wat attitude op het podium. Overigens geen idee wat de opgepompte Vandeursen geslikt heeft, maar ik wil het ook. Blik op oneindig, strakke moves en een temperament om schrik van te krijgen. Een kroon van worsten met daarop druiven geprikt, het is eens iets anders. ‘Zingmorollemollemee’, schreeuwen ze uit volle borst. Vlak daarna pakken ze met hun nieuwste hit Oekomta Mekaniken uit. Hoe komt het dat we mekaar niet kennen? Geen idee, maar we leren ze meteen kennen.

Het duurt welgeteld vijf minuten vooraleer Sarah zichzelf kastijdt met een rauwe kalkoenfilet, er stevig in bijt, haar collega ermee swaffelt en hem daarna het publiek in keilt. “Ik ben een brokke spuugachtig”, bekent Conny/Sarah na twee nummers. “Mo we goan nie lange letten.”

“Het publiek wordt helemaal wild als ze Pipi op je feest op hen loslaten, inclusief een ketel (met wat?)”

Waarna de twee aan een hoog tempo enkele nieuwe nummers erdoor jagen, met als eerste orgelpunt een van hun vorige toppers, Veranda. Het publiek krijgt amper tijd om naar adem te happen of ze laten een ‘zotcool nummer, maat!’ op ons los. Een nummer in het Gents waar de twee duidelijk veel plezier aan beleven, al zakt de focus geen enkele seconde.

En net voor een korte pauze krijgen we symbolisch Alwadamme (getenemmeget) op ons bord. Daarna trekken ze alle registers open en wordt het publiek opnieuw helemaal gek als ze Pipi Op Je Feest loslaten. Oh ja, op dat nummer hóór je ze overigens plassen. Al denken we dat de ketel die ze in het publiek kappen wel water bevat. Of dat hopen we toch. Niet veel later volgt nog een grote opblaasbare flamingo.

Het groepje jongeren vooraan houdt het niet meer en breekt mee de boel af. Ondergetekende krijgt een hele doos glitters op zich uitgesmeerd intussen. Kenji Minogue gaat aan een verschroeiend tempo verder. Net als je denkt dat ze even gas zullen terugnemen, schakelen ze nog een versnelling hoger met die andere klepper Danny. Als ze het publiek in duiken, ontploft de zaal. Gedurfd om daarna uit te pakken met Hoe Heet Jij, de ingetogen en keurige versie van Naam Familienaam, die ze enkele maanden geleden speelden op een eerbetoon van Luc De Vos.

De laatste lap geven ze er op met Min Oeders. Kenji Minogue scoort. En hoe! Op 8 juli staan ze op Les Ardentes, op onze nationale feestdag op Boomtown in Gent, deze zomer wellicht op Pukkelpop en later dit jaar nog in de AB. Iets zegt ons dat het ook daar een zotte boel wordt…