Jozefa Seynaeve: “Trots op waar ik nu geraakt ben”

Meer dan veertig jaar is Jozefa Seynaeve uit Sint-Eloois-Vijve bezig met kunst. “Ik ben gestart met de typische bloementaferelen en stillevens, maar mijn stijl is sterk geëvolueerd. Je mag niet stil blijven staan.” Kunst is voor haar niet alleen een passie, het bleek ook een troost na de dood van zoon Guy te zijn.

“Toen ik twaalf jaar was, wist ik al dat ik kunstonderwijs wilde volgen. Maar dat zagen de ‘nonnekes’ niet zitten. Ze dachten dat ik op het verkeerde pad zou geraken en nooit een job zou vinden. Dus overtuigden ze mijn ouders van een ander plan en moest ik naar een Frans internaat. Daar studeerde ik voor zorgkundige. Die job heb ik niet lang uitgeoefend. Mijn man Werner was zelfstandig vertegenwoordiger voor de zwembaden van Willy Naessens. Hij werkte vaak ‘s avonds en in het weekend; het was beter dat ik thuis zorgde voor de kinderen.”

“Om mijn creatieve passie te stimuleren, kreeg ik kunstboeken van mijn ouders. Daarmee leerde ik tekenen. Schilderen leerde ik bij de kunstkring in Oostrozebeke. Toen we verhuisden naar Sint-Eloois-Vijve, sloot ik me aan bij kunstkring Sint-Lucas. Daar leerde ik buiten landschappen en binnen stillevens schilderen. Elke zaterdag ging ik schilderen en zo kreeg ik de technieken onder de knie.”

“Mijn stijl van toen is absoluut niet mijn stijl van nu. Mijn landschappen en stillevens waren echt iets van dertig of veertig jaar geleden. Ik schilderde daarna ook levende modellen en proefde ook van keramiek maken. In de jaren 80 trok ik zelfs een week naar het klooster van de witte benedictijnen in Schoten, om te leren hoe je iconen schildert. Een gepensioneerde leraar uit Oostrozebeke gaf me die tip en ik beet me erin vast. Een icoon bestaat uit tien lagen op een doek dat op een houten plank ligt. Inkleuren doe je met eigeel zonder vlies, kleurpigmenten en bier of wijn. Dat was in de jaren 80. Nu is dat helemaal niet meer hip, maar ik ben wel blij dat ik de kunst beheers. Ik heb al heel wat mensen over de vloer gehad die alles komen bekijken. Iconen schilderen, is een specialiteit. Het is een echt monnikenwerk. Het vergt enorm veel geduld.”

“Ergens vind ik het jammer dat ik geen kunstonderwijs gevolgd heb. Dan was ik nog intensiever met kunst bezig geweest. Aan de andere kant ben ik ook wel trots op waar ik nu geraakt ben. Veertig jaar ben ik bezig en ik heb een mooi parcours afgelegd. Je moet altijd blijven evolueren, vind ik. Daarom kon en wil ik ook niet kiezen. Nu schilder ik bijvoorbeeld met pasta en zie je weer herkenbare vormen in mijn werk. Ik werk met uitgepuurde vrouwenfiguren. Ik maak ook beelden en binnenkort wil ik graag lessen pottenbakken volgen. Ik ben 73, maar ik voel me nog maar 50 jaar. Vrije tijd heb ik amper en dat stoort me niet. Stilzitten is niets voor mij. Ben ik niet met kunst bezig, dan bak ik graag een taart, trekken we met vrienden op uitstap met de fiets of gaan Werner en ik op reis. Binnenkort bezoeken we de Biënnale in Venetië.”

“Dertien jaar geleden is onze zoon Guy gestorven. Hij was nog geen dertig jaar. Dat was een serieuze klap. Een geboortevlek bleek kwaadaardig te zijn. Nu zouden ze dat met bestralingen behandelen, maar toen was dat nog niet zo. Guy was een populaire ‘jonge gast’, hij had veel vrienden. Negen jaar lang hebben zij hem herdacht en dat deed deugd. Nu komen we met ons gezin samen op 20 juli. Er is geen dag waarop ik niet aan Guy denk. Ik ben blij dat ik de kunst heb. Mijn atelier is een plekje waar ik me kan terugtrekken om mijn gedachten te verzetten.”