Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (37), auteur, psychologe en televisiemaakster.
Lieve lezer. Ik moet je iets bekennen: ik ben een hypocriet. Ik geef het niet graag toe maar het is wel zo. Luidkeels protesteer ik tegen discriminatie, seksisme en onrecht maar recent heb ik ontdekt dat ik eigenlijk geen recht heb van spreken. Waar dit plots allemaal vandaan komt, hoor ik je vragen? Wel, mijn vaatwasser is kapot.
Nu moet je weten dat ik een abominabele huisvrouw ben. Los van koken is er werkelijk niets aan huishouderij dat ook maar een sprankeltje enthousiasme bij me opwekt. Op stofzuigen alleen al moet ik me een paar uur mentaal voorbereiden om vervolgens – kreunend van zelfmedelijden – de stofzuiger ter hand te nemen en mijn leven gedurende de hele activiteit hartgrondig te vervloeken. Ik herinner me één episode uit mijn verleden waarin ik maniakaal begon te poetsen en achteraf bleek dat ik toen aan een ernstige depressie leed. Ik wil maar zeggen: ik heb een vaatwasser nodig in mijn leven. Helaas gaan die dingen dus regelmatig kapot en wanneer dat gebeurt, doorloop ik steevast eenzelfde sequentie aan emoties.
Mijn eerste impuls is de taak afschuiven op mijn lief
De eerste is ontkenning. ‘Hoe kan dat ding nu kapot zijn?’, vraag ik me luidop af. ‘Daarnet werkte hij nog perfect’. Waarop ik de deur van de vaatwasser een paar keer open en toe doe in de verwachting dat die handeling alles zal oplossen. Maar omdat het een echte vaatwasserdeur betreft en geen magische, haalt dat geen hol uit. Vervolgens ga ik over tot actie. Ik googel ‘Bosch vaatwasser resetten’ en ervaar een bedwelmende cocktail aan intense vreugde en overdreven trots wanneer het ding weer in gang schiet. Een high die helaas nooit lang duurt, want halverwege het programma geeft de vaatwasser alweer forfait. Enter: diepe wanhoop, want ik weet wat nu volgt: elleboog diep in het vuile afwaswater gaan tasten naar de bal grijs, slijmerig gehakt die de oorzaak blijkt te zijn van al mijn ellende. Mijn eerste impuls in deze fase is de taak afschuiven op mijn lief. Ik kijk hoopvol in zijn richting en zie hem kokhalzend boven de gootsteen hangen bij de aanblik van het water-met-brokjes.
En daarom ben ik dus een hypocriet. Want terwijl ik hier vrolijk pleit voor ‘de nieuwe man’ en de ‘geëmancipeerde vrouw’, heb ik thuis zin om mijn lief een hengst te geven omdat hij over zijn nek gaat bij het idee een afvoer te ontstoppen. Mijn schaamte is groot en ik vraag je, lieve lezer, nederig om vergiffenis. Ik beloof plechtig me in de toekomst te herpakken maar als je me dan nu wil excuseren, ga ik snel even ‘vrouwelijke loodgieters Kortrijk’ googelen.
Stephanie en Siel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
