Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook
En zo zijn we aanbeland bij de laatste column van 2020, een jaar dat we gerust het rampzaligste van dit millennium tot nu toe kunnen noemen. Ik nam er even het overzicht bij en eerlijk, op basis van januari alleen al hadden we de hoop kunnen laten varen. In één maand gebeurden namelijk volgende zaken: Australië brandde af en nam daarbij de levens van een half miljard dieren, een Oekraïens vliegtuig met 176 mensen aan boord werd uit de lucht geschoten, in Europa raakten de eerste drie mensen besmet met corona (hoe zalig onwetend waren we toen), Kobe Bryant en zijn dochtertje overleden in een helikoptercrash en de UK verlaat de Europese Unie. Kortom: rampspoed, ziekte, dood en verderf.
Gelukkig zeggen we binnenkort dag met het handje aan 2020 en mogen we een nieuw jaar uitpakken. Of dat wordt toch hoopvol beweerd. Noem me gerust een tikje negatief maar een dergelijke redenering heb ik altijd wat vreemd gevonden. Alsof catastrofes zich ook maar iets aantrekken van de kalender, ons klimaat zich op 1 januari als bij wonder herstelt en corona abrupt ophoudt met bestaan op 31 december.
Ongeacht wat er gebeurt, we hebben tenminste altijd elkaar
Dit gezegd zijnde. In tijden van crisis moet ik altijd denken aan de doos van Pandora (voor de jongere lezers; ik refereer hierbij niet aan een foute seksfilm wel aan de Griekse mythe). Ongeacht het aantal beproevingen dat de mensheid moet doorstaan, één iets blijft altijd overeind: hoop.
En ik ben hoopvol. We hebben immers een vaccin. We hebben een regering. Amerika heeft die oranje, schreeuwerige clown buitengezet en opnieuw iemand verkozen die geen Mexicaanse kindjes in kooien wil steken. En het ‘woord van het jaar’ is ‘knuffelcontact’. Niet: ‘covidioot’, ‘bubbel’ of ‘hoestschaamte’ maar knuffelcontact. Een woord met een binnenrijm dat lekker in de mond rolt en refereert aan onze nood aan warmte, nabijheid en menselijkheid. Een positief woord. En dat wil ik jou onmiddellijk ook wensen voor het komende jaar: positivisme, warmte en nabijheid. Want ongeacht de rampen, het verdriet en de pijn waar we vaak geen vat op hebben: we hebben tenminste altijd elkaar.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
