Het afscheid van dé skatefotograaf

Als tiener had Poperingenaar Thomas ‘Switn’ Sweertvaegher al door dat het skatepark hem niet veel meer zou opleveren dan zijn bijnaam, dus hing hij zijn plank aan de haak en ruilde hij die voor een fototoestel. Veertien jaar lang kiekte hij bevriende skaters vanop de begane grond, wat nu resulteert in ‘Hallertau’. Zijn eerste boek, een afgesloten hoofdstuk.

Wie was er eerst, de skater of de fotograaf?

“Skaten doe ik al sinds mijn 12de, mijn eerste camera kreeg ik pas op mijn 16de. Die was echt van crappy kwaliteit, dus ging ik die zomer tabak plukken als jobstudent, om dan een beter toestel te kunnen kopen. Daarna ging de bal snel aan het rollen, want op mijn 17de werkte ik al in opdracht van het voormalige skatemagazine Freeze. Ik studeerde fotografie aan de KASK en bij de aanvang van mijn masterjaar wekte ik al de interesse van gerenommeerde dag- en weekbladen. Ik besefte dat ik mijn moment moest pakken, dus dat laatste jaar heb ik niet meer afgewerkt. Sindsdien werk ik voor verschillende media.”

Hoe herkennen we ‘een echte Switn’?

“Als freelancer kun je niet altijd jouw goesting doen, maar ik hou zelf vooral van portret- en zwart-witfotografie. Dan kom je als vanzelf uit bij Stephan Vanfleteren, die ik al jarenlang als mijn leermeester beschouw. Het was dan ook een grote eer dat net hij bij mij kwam aankloppen met het voorstel om mijn beste vrije werken in een boek te bundelen. Ik heb altijd al voor magazines willen werken, want voor mij bestaat een foto pas als die is afgedrukt. In groot formaat op mooi papier komt die ten volle tot zijn recht en kun je de scherpte juist beoordelen. Een boek met louter jouw beelden is dan natuurlijk de volgende stap. Hiermee gaat mijn ultieme droom dus in vervulling. Het onderwerp lag voor de hand, de skatewereld is mijn leefwereld.”

“Veel skaters zullen ontgoocheld zijn over mijn boek”

Klopt die combinatie wel, een boek voor skaters?

“Veel boeken over het skaten bestaan er inderdaad niet. Ze maken vooral video’s, die in deze tijden van sociale media snel en flitsend moeten zijn. En als er toch eens een boek uitkomt, dan reikt dat vrijwel nooit tot buiten het skatemilieu zelf. Dat wou ik expliciet anders. Hallertau is niet alleen voor skaters, maar zeker ook voor liefhebbers van fotografie die nog nooit op een plank hebben gestaan. Veel skaters zullen er zelfs ontgoocheld over zijn, omdat ik hier niet die spectaculaire trucs van in de skatemagazines toon. Ik koos er daarentegen voor om hun lifestyle te tonen: de vrijheid, de vriendschap, het feesten, het reizen, de pijn… In die zin is dit dus best wel een vernieuwend naslagwerk, denk ik.”

Hoe ging je hiervoor te werk?

“Foto’s kiezen van 14 jaar ver, daar ben je natuurlijk even zoet mee. Stephan (Vanfleteren, red.) hielp me bij die selectie, maar ik wou de touwtjes toch wel zelf in handen houden. De eerste lay-outversie heb ik helemaal omgegooid, omdat die niet werkte naar mijn gevoel. Ook over de titel waren er wat discussies met de uitgeverij, maar ik heb niet willen toegeven. (lacht) Met dit boek wou ik mijn jeugd en mijn periode als ‘de skatefotograaf’ achter mij laten. Dit moest dan ook echt honderd procent mijn gedacht zijn en dat is het ook effectief geworden. Alle covers van de 1.500 Nederlandstalige exemplaren heb ik trouwens met de hand geschilderd, om het nog unieker en persoonlijker te maken. Meer ‘Switn’ kon dit boek niet zijn!”