Herman Becue: “Nooit ben ik een dag tegen mijn zin gaan werken”
Geen dag in zijn leven ging hij met tegenzin werken. Integendeel, de school was zijn buitenverblijf. Eerst werkte hij als regent in Torhout, later als graadcoördinator in Lichtervelde en zijn carrière sloot hij af als directeur van Middenschool Spes Nostra in Zedelgem. Meer dan tevreden blikt Herman Becue terug op een rijkgevulde carrière, maar minstens even tevreden is hij met de droom die hij momenteel waarmaakt met het theatergezelschap Speranza.
Wie is Herman Becue?
Herman Becue (67) groeide op in Ichtegem. Hij heeft een broer en twee zussen. Na zijn huwelijk met Rita Vanspeybrouck kwam hij in Lichtervelde wonen. Er zijn drie kinderen: Lieven, Tine en Katrien. Mable, Alice, César, Lucas en Maité zijn de kleinkinderen.
Hij werkte als regent aan het College in Torhout, combineerde die job 15 jaar met een job als graadcoördinator aan de Middenschool Lichtervelde. Hij sloot zijn carrière af als directeur van Middenschool Spes Nostra in Zedelgem.
Herman is al zijn hele leven gebeten door de theatermicrobe. Op vandaag doorkruist hij met het rondreizende amateurtoneelgezelschap Speranza heel Vlaanderen.
“Ik ben opgegroeid in Ichtegem. Mijn ouders waren kleine zelfstandigen. Ze hadden legkippen en deden handel in kolen. Tijdens mijn jeugd was het al KSA ‘Bij Tijl en Lamme’ wat de klok sloeg. De KSA was toen wat aan het slabakken en wij hebben de vereniging met enkelen nieuw leven ingeblazen. We gingen ervoor tot en met. De KSA had voorrang op alles, ook op studeren, ja. Ik ging de papierslag op zondagavond niet missen omdat ik ‘s anderdaags een overhoring wiskunde had. Zelfs op oudejaarsavond timmerden we aan ons KSA-lokaal. De wereld mocht ik weet niet wat doen, KSA was altijd prioriteit. En eens KSA-man, altijd KSA-man. Ook op je 67 dus.” (lacht)
“Toen ik in het middelbaar mijn eerste les Duits kreeg, wist ik: dát wil ik later ook doen. Dus leerde ik in Torhout voor regent Duits, Engels, Nederlands. Duits is altijd mijn nummer een gebleven. Als liefhebber van vreemde talen heb ik me later ook het Deens, Italiaans, Spaans en Tsjechisch eigen gemaakt.”
“Op 1 september 1972 begon ik les te geven aan het College in Torhout en in 1981 werd ik gevraagd om de beroepsschool voor meisjes in Lichtervelde af te bouwen en om te vormen tot een middenschool. Directeur Jozef Noterdaeme had die school opgenomen binnen wat nu de Scholengroep Sint-Rembert is. Eigenlijk was het geen vraag, maar een opdracht en in die tijd weigerde je zulke dingen niet. Ik stond er eerlijk gezegd niet voor te springen, want ik gaf doodgraag les. En de beroepsschool, dat was koken en breien en laat dat nu net de dingen zijn waar ik echt niets van kende… We kwamen tot het akkoord dat ik 16 uur Duits zou blijven geven en dat ik zes uur vrijgesteld werd voor mijn werk als graadcoördinator in Lichtervelde. We hebben er keihard aan gewerkt om van die beroepsschool een middenschool te maken. En we zijn in onze missie geslaagd. De school begon te bloeien, niettegenstaande ze gelegen was tussen mastodontscholen in Torhout en Roeselare.”
“In 1997 werd ik directeur van de Middenschool Spes Nostra in Zedelgem. Die school stond op het randje van een sluiting en vanuit de Scholengroep Sint-Rembert vroegen ze of ik daar hetzelfde kon doen wat ik in Lichtervelde had gedaan. Ik heb toen gesolliciteerd, omdat de directeur van Spes Nostra ook graadcoördinator mocht blijven in Lichtervelde. Ik zou toen wel geen les meer kunnen geven, maar dat laatste kon de pil vergulden. Maar toen het puntje bij paaltje kwam, moest ik me voltijds engageren voor Spes Nostra. Ik ben 15 jaar directeur geweest van die school en heb het leerlingenaantal gebracht van 118 naar 235.”
“Die drie grote periodes in mijn carrière waren voor mij allemaal pure hobby. Nooit ben ik een dag tegen mijn zin gaan werken. De school was mijn buitenverblijf. In alle eerlijkheid, maar ik ging al fluitend werken.”
“Al sinds mijn jonge jaren sta ik op de planken en regisseer ik toneelstukken. Het was mijn droom om mijn passie voor toneel en mijn sociaal engagement samen te brengen in een project. Zo is het rondreizende theatergezelschap Speranza vorig jaar ontstaan. Sinds februari spelen we het stuk Tanya in zalen over heel Vlaanderen. We doen dat nagenoeg gratis, want we spelen altijd voor een goed doel. We beleven een fantastische tijd, mijn droom is in vervulling gegaan.”
Mijn Leven
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier