“Tiens, gij zijt eigenlijk wel een stille”, vond Evy Gruyaerts schoonbroer bij hun eerste ontmoeting. Voor smeuïge insiderverhalen uit de showbizzwereld ben je bij haar aan het verkeerde adres, net als voor exuberante feesttoestanden. Voor gezelligheid, intimiteit en een gesprek dat al eens wat dieper mag gaan daarentegen: altijd welkom!
Evy Gruyaert houdt zeker wel van feesten, al hoeven die voor haar allerminst grootse proporties aan te nemen. Geef haar maar een feestje met friends and family, gezellig, onder elkaar, niet te veel poespas. Veel meer hoeft een feest voor Evy niet om het lijf te hebben. En ze zal het tijdens ons gesprek nog wel een paar keer herhalen: dat ze van Meulebeke afkomstig is en dat het dus wel een beetje die West-Vlaamse mentaliteit zal zijn, waardoor ze zelf ook doordrongen is van het idee dat een mens al zot genoeg doet als hij gewoon doet. Al is ze wel een keertje naar Tomorrowland geweest wat ze toch ook als een groots feest ervaren heeft maar dan vooral uit nieuwsgierigheid, “om het spel eens af te zien”.
In haar voorkeur voor bescheiden feestjes ziet ze wel degelijk een weerspiegeling van hoe ze zelf is. “Ik ben geen tafelspringer, ik val liever niet te veel op. Daar bestaan inderdaad misverstanden over. Als je een job hebt in de media wordt algauw gedacht dat je dan ook wel graag alle aandacht naar je toe trekt. Dat klopt niet. Ik hou me in het dagelijkse leven het liefst low profile. Maar daarnaast presenteer ik graag en dan ben ik zeker meer aanwezig. Maar ook dat is Evy, ik speel geen typetje of zo. Ik blijf mezelf, maar dan binnen het welomlijnde kader van mijn opdracht.”
Wie is Evy Gruyaert?
Evy Gruyaert (39) groeide op in Meulebeke. Ze studeerde zakelijk vertalen en tolken in Kortrijk, maar ging nadat ze een talentenwedstrijd won aan de slag bij Radio Donna. Ze woont momenteel in Deinze met haar man Frederik De Proft en hun kinderen Alec (6) en Helena (2).
Vanaf 2001 was ze ook op televisie te zien, in o.m. Vlaanderen Vakantieland en De Rode Loper,en als omroepster op Eén.
Ze is het gezicht van sportinitiatieven als Start2Run, Start2Yoga en hardlopen met Evy. Sinds 2013 presenteert ze op Vier o.m. Stukken van Mensen. En op zaterdag presenteert ze het radioprogramma 40 Something op Nostalgie.
Jezelf eens goed laten gaan, dat hoeft niet voor jou?
“Oh, dat kan best ook wel eens. Maar dat zal dan toch alleen in een omgeving zijn waar ik me volledig op mijn gemak voel, met mensen die ik goed ken. Ik ga ook wel eens uit mijn dak, maar dan weloverwogen.” (glimlacht)
Welk feest ga jij nooit vergeten?
“Het verrassingsfeest dat mijn man voor mijn 33ste verjaardag organiseerde. Ik was hoogzwanger, we zouden samen iets gaan eten bij Gaston, een restaurant met een heerlijk dakterras in Gent, waar we graag komen. Maar toen ik daar de deur opentrok, bleek er dus een hoop volk voor mij te zijn. Surprise! Nu ben ik wel iemand die graag op voorhand weet wat er op haar afkomt, dus dat moest wel even bezinken. (lacht) Het is een heel tof feest geworden, en het zal me altijd bijblijven, maar eigenlijk hoeft zoiets voor mij niet. Want nadien bleef ik wat zitten met het gevoel dat ik iedereen maar vluchtig had kunnen spreken, terwijl het allemaal mensen waren die ik echt graag ontmoet. Ik hou al bij al nog het meest van een goeie babbel, samen iets eten, vertellen hoe het echt met ons gaat. Kortom, zo’n verrassingsfeest is leuk, maar het mag bij één keer blijven.”
Ik was dan wel geen rebel, toch deed ik mijn goesting
“Iets heel anders: ik bewaar ook warme herinneringen aan de communiefeesten van mijn broer en ik. Dat waren van die traditionals, in feestzaal De Visscherie in Oostrozebeke. Dan kocht mijn moeder speciaal voor de gelegenheid een nieuw kleedje in een boetiek in Tielt, en stak ze ons ook in het nieuw. Ik hield van die sfeer, ook al vind ik de formule niet meer van deze tijd. De eerste communie van ons zoontje dit voorjaar vieren we gewoon hier bij ons in de tuin, waar de kinderen zich kunnen uitleven. Want dat miste ik vroeger wel, toen zaten we de hele namiddag aan tafel.”
Hoe was jij dan wel als puber?
“Ik heb in elk geval geen zware puberteit doorgemaakt. Ik haalde geen rare toeren uit, heb nooit een sigaret gerookt, laat staan straffer spul. Dat heeft me ook nooit aangetrokken. Ik was dan wel geen rebel, toch deed ik mijn goesting. Ik wist al vroeg dat ik talen wilde studeren en ging daar ook voor. Maar toen ik dan begon te werken als zakelijk vertaler-tolk, wist ik al snel dat het niks voor mij was. In die zin heb ik toen weliswaar laattijdig gerebelleerd door me in te schrijven voor een VRT-wedstrijd en daarmee een parttimecontract bij Radio Donna te winnen. En dat bleek wél een droomjob te zijn.”
Er zat ook als jongedame geen fuifnummer in jou?
“Niet bepaald, al herinner ik me dat ik erg uitkeek naar mijn eerste fuifje. Ik dans graag. Ik kan helemaal opgaan in de flow van het dansen, zoals ik dat vandaag ook in yoga of in een loopsessie vind. Ik was niet geïnteresseerd in Buffalo’s of een Zino&Judy-outfit zoals veel leeftijdsgenoten, ik wilde louter naar gelegenheden waar ik kon dansen. Op mijn zestiende was het eindelijk zover: mijn eerste fuifje in de tenniszaal in Meulebeke; mijn pa haalde me stipt om twaalf uur weer op.” (lacht)
“Ik ging toen ook graag turnen op vrijdagnamiddag trouwens. Ik kon en kan blijkbaar niet zonder beweging. Pas als ik daar volledig in opga, kan ik mijn hoofd leegmaken. En dat had ik dus ook als kind al nodig, ik was best wel een piekeraartje. Ik geraakte snel overprikkeld, had soms zelfs migraineaanvallen als gevolg daarvan, en bewegen bleek een manier te zijn om dat te kanaliseren.”
Vegetariër in het Meulebeke van toen
Bij feesten hoort lekker eten. Evy eet graag, maar dan het liefst licht en gezond en bij voorkeur oosters. Sinds haar zestiende eet ze vegetarisch. Hoe dat onthaald werd in het Meulebeke van toen? “Niet goed!”, lacht ze. “Mijn grootouders hadden een slagerij bovendien, het was dus echt not done. Maar ik lust niet graag vlees, dus zag ik niet in waarom ik het moest blijven eten. Ik verstopte zelfs een tijdlang het vlees dat we ‘s middags op school kregen in mijn kleren. ‘Waar die vetvlekken toch vandaan kwamen?‘, vroeg mijn moeder. Toen ik voor mezelf begon te koken, ontdekte ik producten als bulgur en quinoa, toen nog erg exotisch, en ging ermee aan de slag. Ik vond dat meteen lekker. Je kan echt heel smakelijke en gevarieerde gerechten maken zonder vlees, en dat is nu gelukkig stilaan bekend.”
Je bent acht jaar samen met je man, maar niet getrouwd. Bewust?
“Nóg niet getrouwd, want dat zal er nog wel van komen. Waarom? Omdat we het fijn zouden vinden om elkaar op een bijzondere dag nog eens te tonen dat we elkaar echt graag zien en de rest van ons leven samen willen doorbrengen. Maar het wordt zeker geen feest met Lac du Connemara-toestanden! Gewoon een feest zoals wij dat graag hebben.”
Met mijn 40ste verjaardag voor de deur heb ik voor het eerst het gevoel dat ik ‘groot’ word
“Ik was 32 toen ik Frederik ontmoette, en het voelde in alle opzichten juist tussen ons. Voordien had ik wel een paar langere relaties, want een fladderaar ben ik zeker nooit geweest. Maar die bleken dan toch nooit helemaal te matchen, en daar ging ik dan liever niet mee door. Zeker niet met kinderen in mijn achterhoofd. Ik hoor nog altijd wel eens koppels zeggen dat ze hun relatie gaan redden door een kind te krijgen. Good luck, denk ik dan. Het kan maar beter héél goed klikken tussen twee mensen voor ze aan kinderen beginnen, volgens mij.”
Jullie hebben er intussen zelf twee.
“Ik heb nooit een grote kinderwens gehad, al sloot ik dat ook nooit uit. Ik ben niet het type dat smelt als er iemand met een buggy komt binnenwandelen. Maar als ik dan toch denk de ware gevonden te hebben, kunnen we er maar beter werk van maken, dacht ik.”
“Daar zit mijn West-Vlaamse nuchterheid weer voor iets tussen, zeker? Ik heb kinderen hebben nooit geromantiseerd. Ik wist dat het geen walk in the park zou zijn. Het betekent dat je je leven aanpast in functie van hen, vroeg opstaat… Maar dat doe ik dan ook gewoon, met veel liefde overigens, ook al is het soms lastig.”
Het moederschap heeft jou niet veranderd?
“Neen. Er is een laagje bijgekomen, dat wel. Er is nu ook mama Evy. Maar alle andere Evy’s zitten ook nog in mij, wees gerust.”
Passie voor schoenen
Ze wordt voor haar tv-optredens al genoeg opgetaljoord, vindt Evy. En voor een feestje doet ze ook graag een inspanning om goed voor de dag te komen. Maar door de week volstaan een comfortabele outfit en een paar sneakers. Toch verscheen ooit het boekje Shoe Addict, waarin ze haar passie voor het betere schoenmakerswerk etaleerde: “Ik ben veel gekalmeerd op dat vlak, maar ik kan nog altijd verlekkerd zitten kijken naar een paar schoenen. Het is zoals bij een mooie auto: de belijning, de juiste hak… Als het plaatje klopt, brengen ze me in vervoering. Ik koop nu wel veel bewuster dan vroeger, want eerlijk: mooie schoenen zijn zelden gemakkelijk om te dragen.”
Je maakt je geen zorgen over de wereld waarin je kinderen opgroeien?
“Ik heb geen oogkleppen op. Ik zie ook dat er veel fout loopt in de wereld. Maar dat dachten onze ouders ook al. We kunnen alleen maar ons best doen, denk ik. Ik heb mijn zoontje deze ochtend nog uitgelegd waarom hij nu een drankje in een fles van gerecycleerd materiaal meekrijgt naar school in plaats van de petflesjes die hij voordien meekreeg en die hij veel leuker vond. Ik heb hem verteld dat dat beter is voor onze planeet en dat hij zo zijn steentje bijdraagt aan een betere wereld. Waarop hij me vroeg wat dat dan wel is, een planeet. Maar tegen dat we de school bereikten, had hij er al vrede mee. Hij zou zelfs zijn vriendje Cyriel vragen om voortaan ook een thermosflesje mee te brengen.” (lacht)
“Maar ik ben geen doemdenker, neen, wel een realist. Ik zal ook mijn hart vasthouden als mijn kinderen voor het eerst met hun fietsje door het verkeer moeten, maar daar zal ik hen zo goed mogelijk op voorbereiden.”
Deze zomer word je er zelf 40. Mijlpaal?
“Wel, voor de eerste keer heb ik het gevoel dat ik groot word! Dat had ik niet bij 20 of 30. Pas op, voor mij is the sky nog altijd the limit. Maar het valt me op dat ik inderdaad al een eind op mijn route gevorderd ben: een vaste relatie, een eigen huis, kinderen… Zo dacht ik vroeger ook over veertigers, die hadden het ogenschijnlijk allemaal voor mekaar. Nu ik daar zelf ben, is het dubbel: ik ben blij met wat ik heb, maar verwacht tegelijk nog veel van de toekomst.”
En hoe ver ga je om er goed uit te blijven zien?
“Er goed uitzien hangt voor een groot deel samen met goed in je vel zitten, denk ik. In beweging blijven is het belangrijkste. Niks extreems. Gewoon elke dag voldoende stappen zetten, minstens een kwartiertje buiten zijn, je hersenen in beweging houden… Ik zie er zelf inderdaad graag goed uit, maar ik wil mezelf blijven. Ik beweer niet dat ik een hangend ooglid waar ik echt last van heb niet zou laten corrigeren. En zeker in de mediawereld is het verleidelijk om te proberen de tijd wat tegen te houden. Maar het gaat gauw te ver, met een onnatuurlijke mimiek als gevolg. Nu, Frederik zal het me in elk geval wel op tijd zeggen: ‘ Gruyaert, doe maar gewoon…’”
“Ik voel me meer tv-ondernemer dan bekend gezicht”
Evy Gruyaert startte haar radiocarrière bij Radio Donna, voorloper van MNM, en dat opende voor haar een nieuwe wereld die ze sindsdien gretig verkent. Ze werkte en werkt mee aan tv-programma’s, van Vlaanderen Vakantieland tot Stukken van Mensen, werd het gezicht van het trainingsprogramma Start to Run, en later ook van Start to Bike, Start to Swim tot Start to Veggie, verzorgt bedrijfspresentaties…
“Het is soms druk, zeker sinds ik ook moeder ben, maar ik zou het niet anders willen. Ik haal energie uit al die verschillende ervaringen en contacten. Onzeker? Ja, dat wel. Maar als je je hoofd erbij houdt en niet in de zetel gaat zitten wachten tot de opdrachten uit de lucht komen vallen, dan valt dat eigenlijk goed mee. Ik voel me eerder een tv-ondernemer dan een bekend gezicht. Op dat laatste kan je misschien wel een paar jaar teren, maar dat is lang niet genoeg. Je moet zelf opportuniteiten zien of creëren desnoods. Ik heb contacten in de mediasector, maar ook in de wereld van de sport en door mijn presentaties in de bedrijfswereld. Het is tof om daar op zoek te gaan naar samenwerkingen waaruit weer iets nieuws kan ontstaan.”
Hoe groot is de zakenvrouw in jou?
“Die is er zeker. Zo heb ik ook vijf jaar lang een juwelencollectie, Malice in Wonderland, uitgebracht. Maar dat bleek te ver gesprongen. Er komt veel bij kijken: nieuwe ontwerpen bedenken, overleggen met fabrikanten, verkooppunten zoeken, de marketing verzorgen, de boekhouding bijhouden… In combinatie met de rest, werd het te veel. Malice is dus momenteel op wereldreis, maar ze komt ooit terug!” (lacht)
Vind je jezelf ambitieus?
“Ja, maar ik ga voor mijn ambities niet over lijken. Met gezonde ambitie daarentegen is niks mis. Ook al zit ik graag in mijn comfortzone, toch voel ik ook altijd de drang om over het muurtje te kijken. En dan volstaat het om mezelf een duwtje te geven om weer iets nieuws te proberen. Nee, het is geen kwestie van mezelf te willen bewijzen. Ik lig niet wakker van wat God en klein Pierke over mij denken. Commentaren op sociale media lees ik al lang niet meer. Als sommige mensen de behoefte voelen om digitaal over te geven op anderen, dan is dat hun probleem, niet het mijne. Ja, ik ben ambitieus, maar alleen omdat ik dat zelf wil. En in de mate die ik zelf wil. Want de voorbije jaren heb ik mijn ritme bewust wat teruggedraaid. Ik nam in het verleden wel eens te veel hooi op mijn vork. Vandaag weet ik mijn grenzen beter liggen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier