Els De Vlieghere: “Ik wil niet voor niets op deze wereld geweest zijn”

“Ik hield net als velen van fotograferen, nog voor ik mijn man en fotograaf Henk van Cauwenbergh ontmoette. Maar dat ik er ooit mijn beroep van zou maken, had ik nooit gedacht. Ik weet wat hard werken is, dat heb ik elf jaar lang in een drukbezocht restaurant als Siphon wel bewezen. Maar drie jaar geleden als zelfstandige in de zaak van mijn man stappen, was dan toch weer een grote, niet te onderschatten stap in het onbekende. Ik heb er veel uit geleerd en heb stilaan mijn plaats in mijn nieuwe job gevonden. Ik richt me nu vooral op de samenstelling, lay-out en verkoop van onze fotoboekenreeks.”

“Mijn opleiding maatschappelijk assistente heeft me nooit helemaal losgelaten. Ik deed dat doodgraag, maar vond na mijn studies niet meteen werk en rolde toevallig in de horeca. Mensen helpen bij en inzicht geven in hun problemen is iets wat me tot op vandaag enorm boeit. Groeien, zowel in je job als als mens, vind ik heel belangrijk. Ik verdiep me momenteel in neurolinguïstische programmatie: over hoe je denkpatroon en de manier waarop je van daaruit communiceert je leven beïnvloedt, en hoe je je leven meer in handen kan nemen door daar inzicht in te verwerven. Het heeft mij geholpen op moeilijke momenten, om terug te keren naar de basis, naar wie ik echt ben en wat mij gelukkig maakt. Maar ik zou met die kennis ooit graag ook iets voor anderen kunnen betekenen. Ik wil niet voor niets op deze wereld geweest zijn…”

“Humor vind ik een heel belangrijke eigenschap in het leven. Ik lach enorm graag. Het klinkt allicht vreemd, maar zelfs al heb ik de laatste jaren flinke klappen gekregen – mijn vader overleed na een jarenlange ziekte, mijn vriendin verloor ik in een verkeersongeluk waaraan ze niet de minste schuld had… – toch hebben humor en relativering me zelfs door die verschrikkelijke tijden geholpen. Een juiste dosis humor is voor mij al dikwijls een geneesmiddel gebleken.”

“Ik werd voor het eerst moeder op mijn 36ste, en dat is voor mij best ingrijpend geweest. Tot dan was ik alleen verantwoordelijk voor mezelf, sindsdien ben ik dat ook voor mijn kind. Los van de onvoorwaardelijke liefde die ik voor hem voel, weegt de zorg voor Lior wel door. Ik heb er mijn passie voor golfen even voor stilgezet, want ik wil bewust tijd maken voor hem. En ik ben ook blij dat ik de kans heb om dat te doen, want dat is niet vanzelfsprekend.”

“Ik ben verslingerd aan magazines als Vogue, Elle… Als ze maar reportages bevatten die mijn ogen kunnen prikkelen. Het zijn niet de modetrends of ‘mooie prentjes’ die me interesseren, het gaat over wat me raakt door ernaar te kijken. En dat gaat overigens voor al mijn zintuigen op. Muziek kan mijn gemoed intens beïnvloeden, van klassiek waarvan ik een krop in de keel krijg tot muziek waarbij ik door de living dans. Of geuren… In ons huis brandt altijd een geurkaars.”

“Sinds een tijdje weet ik dat ik hoogsensitief ben. En dat heeft me een zekere rust gebracht. Bij mij was alles vroeger té veel: ik gaf me altijd volledig in relaties, kwam altijd tussen waar ik onrecht zag, het hart op de tong… Maar ik heb grenzen leren stellen. Want als je voortdurend alle indrukken en gevoelens binnenlaat, wordt het vroeg of laat gewoon te veel. Ik heb mezelf leren beschermen tegen mijn gevoeligheid.”