Budgetvriendelijk rijtjeshuis met een ziel

In de rij smalle arbeidershuisjes in de wijk achter het Kortrijkse Gebroeders Van Raemdonckpark valt dat van Annelies Billiet en Simon Sintobin allerminst op, maar eens binnen wacht een stijlvol ingericht en gezellig nest dat zelfs op sombere dagen licht ademt. In afwachting van de ultieme ‘crush’ blies Annelies dit tot op de draad versleten huis nieuw leven in.

Zes jaar geleden gingen Annelies en Simon samenwonen in Kortrijk. Maar toen hun huurcontract na drie jaar afliep, moesten ze op zoek naar een nieuwe woonst. Simon was pas afgestudeerd, Annelies was zwanger. De opdracht luidde dus: een bescheiden en vooral betaalbaar huis vinden. Op wandelafstand van Annelies’ oma bij wie ze opgroeide en ze, zolang oma nog thuis woonde, graag een handje toestak. En hoewel het jonge gezin vandaag stilaan opnieuw uitkijkt naar een woning om definitief zijn intrek in te nemen, en het huis waar ze nu wonen ‘slechts’ een tijdelijke oplossing is, wilden ze het er bovendien toch helemaal naar hun zin hebben: “We zochten dus een pand waarvan we zo snel mogelijk en met weinig middelen toch iets moois konden maken”, vertelt Annelies, die als interieurarchitect haar hand niet omdraait voor een renovatie meer of minder.

Er passeerden tal van huisjes binnen hun budget de revue, maar niks kon hen echt bekoren. Het rijtjeshuis vlak bij het centrum van Kortrijk onderscheidde zich ogenschijnlijk in niets van alle andere huizen in de straat, maar Annelies en Simon voelden dat het die keer wél raak was. “De hoge plafonds, oude mouluren en schouwen die er nog aanwezig waren, gaven het huis precies de aanblik die we zochten: dit had een ziel.” Ook al was het huis zelf in een erbarmelijke staat en was er geen keuken of badkamer. In enkele maanden tijd stripten ze het huis, deelden ze de ruimtes opnieuw in, kwamen er nieuwe vloeren en ramen. Authentieke elementen die nog te redden vielen de trap, schouwen, de parketvloeren op de eerste verdieping… werden gerenoveerd en in de vernieuwingen geïntegreerd. “De week voor ik beviel van ons zoontje Rafael was het huis klaar om in te wonen”, aldus Annelies.

Objecten met een tweede leven

Niet alleen het huis, ook wat erin staat vertelt veelal een verhaal. Sneeuwwitje en haar zeven dwergen dateren uit Simons kindertijd en vinden nu een plaatsje in de kamer van Rafael. Zelf slapen ze in het ‘jeansbed’ dat Annelies kocht toen ze als stagiaire in meubelzaak ‘t Herenhuys werkte. “Ik spaarde lang om het in de solden te kunnen kopen. Het was mijn eerste echte aankoop sinds ik zelf geld verdiende. Dit bed kan ik onmogelijk wegdoen.” Voor haar dertigste verjaardag brachten Annelies’ vrienden genoeg bijeen om haar een bijzondere hangstoel in rotan te schenken, nu een blikvanger in de woonkamer. Een grote spin in glas neemt een prominente plaats in op de schouw, “gekregen van Simon toen we nog niet lang samen waren, hij wist toen al dat ik een soms wat bizarre smaak heb”, lacht Annelies.

Heel wat meubelen en decoratie vindt ze bij Art-Coco in Kortrijk, een interieurzaak waar elk meubel of voorwerp een geschiedenis meedraagt. “Vintage en tweedehands, precies de stijl waar ik van hou. Ik vind het prettig om objecten een tweede leven te geven, of om er iets anders van te maken. Het tafelblad in de woonkamer is dat van mijn oude bureau dat ik zwart verfde. Met verf uit de Action, zo simpel kan het zijn.”

Want hoewel ze strakke lijnen in het interieur verkiest, en het contrast van zwart en wit graag uitspeelt, wil Annelies ook warmte in huis. “Daarvoor zorgen vintage maar ook etnische accenten. Mijn plusmama gaat regelmatig naar Marrakech en brengt dan allerlei objecten uit de regio mee, zoals een mooie tajine of gevlochten keukentapijtjes.”

Leven in de keuken

Opvallend ook is de grote hap die de keuken uit de woonruimte neemt. Een bewuste keuze, vertelt Annelies. “Omdat koken een passie is voor mij van comfortfood tot culinaire experimenten en we sowieso meer tijd doorbrengen aan en rond de tafel dan in de zetel. Daar gaan we alleen zitten om televisie te kijken. Aan het kookeiland en aan tafel eten we, werken we, babbelen we met vrienden…”

Haar vele keukengerei en -benodigdheden zitten opgeborgen in handige rekken achter schuifdeuren. Alles kan opengezet worden zodat ze er in en uit lopen tijdens het koken. Achterin zit volgens hetzelfde principe ook een wasplaats. “Ons huis hoeft er niet bij te liggen als in de magazines, maar ik hou wel van een zekere rust. Ik hoef alleen maar de schuifdeuren dicht te trekken en het lijkt hier meteen opgeruimd.”

In de keuken valt extra licht binnen door de koepels in het plafond. Een troef in het smalle arbeidershuisje dat op zich weinig ramen telt. De verouderde koepels zelf zitten nu verstopt achter figuurglas in lood, een niet eens dure maar wel decoratieve oplossing.

Net zo nieuw als de keuken is de badkamer. Alleen de oude houten vloer werd er behouden en zwart geverfd. “Ik merk dat ik in mijn eigen interieur vaak teruggrijp naar zwart, al is dat niet bewust. Zwart straalt ook weer warmte uit, vind ik. En biedt in die zin een tegenwicht voor de verder strakke belijning in de badkamer.”

Bij de zoektocht naar hun volgende, ultieme stek is geen haast gemoeid. Op het huis van je leven moet je verliefd worden, vindt Annelies. En verliefdheid moet een mens overvallen. Als ze dit huis dan te koop stellen zal het overigens zeker uit de hand zijn. Want ze vindt het belangrijk om te weten wie de mensen zijn die hier na hen zullen leven. Net zoals zij de gedachte aan het oude echtpaar dat er eerder een groot deel van zijn leven doorbracht, koestert. Voor haar is een huis zoveel meer dan een hoop stenen.

Zes jaar geleden gingen Annelies en Simon samenwonen in Kortrijk. Maar toen hun huurcontract na drie jaar afliep, moesten ze op zoek naar een nieuwe woonst. Simon was pas afgestudeerd, Annelies was zwanger. De opdracht luidde dus: een bescheiden en vooral betaalbaar huis vinden. Op wandelafstand van Annelies’ oma bij wie ze opgroeide en ze, zolang oma nog thuis woonde, graag een handje toestak. En hoewel het jonge gezin vandaag stilaan opnieuw uitkijkt naar een woning om definitief zijn intrek in te nemen, en het huis waar ze nu wonen ‘slechts’ een tijdelijke oplossing is, wilden ze het er bovendien toch helemaal naar hun zin hebben: “We zochten dus een pand waarvan we zo snel mogelijk en met weinig middelen toch iets moois konden maken”, vertelt Annelies, die als interieurarchitect haar hand niet omdraait voor een renovatie meer of minder.

We kozen niet voor dure maar voor decoratieve oplossingen

Er passeerden tal van huisjes binnen hun budget de revue, maar niks kon hen echt bekoren. Het rijtjeshuis vlak bij het centrum van Kortrijk onderscheidde zich ogenschijnlijk in niets van alle andere huizen in de straat, maar Annelies en Simon voelden dat het die keer wél raak was. “De hoge plafonds, oude mouluren en schouwen die er nog aanwezig waren, gaven het huis precies de aanblik die we zochten: dit had een ziel.” Ook al was het huis zelf in een erbarmelijke staat en was er geen keuken of badkamer. In enkele maanden tijd stripten ze het huis, deelden ze de ruimtes opnieuw in, kwamen er nieuwe vloeren en ramen. Authentieke elementen die nog te redden vielen de trap, schouwen, de parketvloeren op de eerste verdieping… werden gerenoveerd en in de vernieuwingen geïntegreerd. “De week voor ik beviel van ons zoontje Rafael was het huis klaar om in te wonen”, aldus Annelies.

Objecten met een tweede leven

Niet alleen het huis, ook wat erin staat vertelt veelal een verhaal. Sneeuwwitje en haar zeven dwergen dateren uit Simons kindertijd en vinden nu een plaatsje in de kamer van Rafael. Zelf slapen ze in het ‘jeansbed’ dat Annelies kocht toen ze als stagiaire in meubelzaak ‘t Herenhuys werkte. “Ik spaarde lang om het in de solden te kunnen kopen. Het was mijn eerste echte aankoop sinds ik zelf geld verdiende. Dit bed kan ik onmogelijk wegdoen.” Voor haar dertigste verjaardag brachten Annelies’ vrienden genoeg bijeen om haar een bijzondere hangstoel in rotan te schenken, nu een blikvanger in de woonkamer. Een grote spin in glas neemt een prominente plaats in op de schouw, “gekregen van Simon toen we nog niet lang samen waren, hij wist toen al dat ik een soms wat bizarre smaak heb”, lacht Annelies.

Heel wat meubelen en decoratie vindt ze bij Art-Coco in Kortrijk, een interieurzaak waar elk meubel of voorwerp een geschiedenis meedraagt. “Vintage en tweedehands, precies de stijl waar ik van hou. Ik vind het prettig om objecten een tweede leven te geven, of om er iets anders van te maken. Het tafelblad in de woonkamer is dat van mijn oude bureau dat ik zwart verfde. Met verf uit de Action, zo simpel kan het zijn.”

Want hoewel ze strakke lijnen in het interieur verkiest, en het contrast van zwart en wit graag uitspeelt, wil Annelies ook warmte in huis. “Daarvoor zorgen vintage maar ook etnische accenten. Mijn plusmama gaat regelmatig naar Marrakech en brengt dan allerlei objecten uit de regio mee, zoals een mooie tajine of gevlochten keukentapijtjes.”

Leven in de keuken

Opvallend ook is de grote hap die de keuken uit de woonruimte neemt. Een bewuste keuze, vertelt Annelies. “Omdat koken een passie is voor mij van comfortfood tot culinaire experimenten en we sowieso meer tijd doorbrengen aan en rond de tafel dan in de zetel. Daar gaan we alleen zitten om televisie te kijken. Aan het kookeiland en aan tafel eten we, werken we, babbelen we met vrienden…”

Haar vele keukengerei en -benodigdheden zitten opgeborgen in handige rekken achter schuifdeuren. Alles kan opengezet worden zodat ze er in en uit lopen tijdens het koken. Achterin zit volgens hetzelfde principe ook een wasplaats. “Ons huis hoeft er niet bij te liggen als in de magazines, maar ik hou wel van een zekere rust. Ik hoef alleen maar de schuifdeuren dicht te trekken en het lijkt hier meteen opgeruimd.”

In de keuken valt extra licht binnen door de koepels in het plafond. Een troef in het smalle arbeidershuisje dat op zich weinig ramen telt. De verouderde koepels zelf zitten nu verstopt achter figuurglas in lood, een niet eens dure maar wel decoratieve oplossing.

Net zo nieuw als de keuken is de badkamer. Alleen de oude houten vloer werd er behouden en zwart geverfd. “Ik merk dat ik in mijn eigen interieur vaak teruggrijp naar zwart, al is dat niet bewust. Zwart straalt ook weer warmte uit, vind ik. En biedt in die zin een tegenwicht voor de verder strakke belijning in de badkamer.”

Bij de zoektocht naar hun volgende, ultieme stek is geen haast gemoeid. Op het huis van je leven moet je verliefd worden, vindt Annelies. En verliefdheid moet een mens overvallen. Als ze dit huis dan te koop stellen zal het overigens zeker uit de hand zijn. Want ze vindt het belangrijk om te weten wie de mensen zijn die hier na hen zullen leven. Net zoals zij de gedachte aan het oude echtpaar dat er eerder een groot deel van zijn leven doorbracht, koestert. Voor haar is een huis zoveel meer dan een hoop stenen.