App leidt je op wieltjes West-Vlaanderen rond

Een West-Vlaamse skeelerapp helpt je op ‘rolschaatsen’ de provincie te ontdekken. Tien verschillende routes, van 7 tot 48 kilometer, leiden zowel de liefhebbers als de meer geoefende skeelerfans over toegankelijke en rustige paden. Wij haalden onze inlineskates boven en gingen zelf op verkenning in de Brugse Polders om langs rustige landbouwwegen onder begeleiding van de app heerlijk te rollen… en af en toe te vallen.

De skeelerapp West-Vlaanderen biedt je 10 routes, geschikt voor skeeleraars, inlineskaters, rolschaatsers en handbikers, verspreid over de volledige provincie. “Langs deze routes ontdek je de mooiste skeelerpaden door prachtige landschappen, gezellige dorpjes en boeiende steden” legt gedeputeerde voor Sport Carl Vereecke uit.

In 2014 werkte de Provincie, samen met de Vlaamse Rollerbond en Westtoer, een brochure uit met skeelerroutes. Omdat het een hele uitdaging is zo’n brochure vast te houden en ondertussen op wieltjes je evenwicht te bewaren, ontwikkelde Hogeschool Vives een skeelerapp die je ‘spraakgestuurd’ de weg wijst. Nu de lente stilaan in het land komt, leek het ons ideaal om die skeelerapp eens uit te testen.

Rolschaatsen is iets wat me vooral nostalgisch doet terugdenken aan mijn jeugdjaren. Mijn eerste paar inlineskates kocht ik pas enkele jaren geleden, om met mijn twee dochters af en toe een toertje te maken in de straat. Het leek me dus verstandig om te beginnen met een van de kortere routes en die van 48 kilometer voorlopig aan me voorbij te laten gaan.

Mijn dochter Stien (8) en ik trekken onze inlineskates aan op de parking aan de Sint-Pietersplas in Brugge. Vlak bij een cafetaria… voor als we straks dorstig terugkomen. We kiezen voor de Polderroute van 14 kilometer, de uitbreiding tot 33 kilometer lijkt me iets te hoog gegrepen.

De Blankenbergse Dijk is een doodlopend landbouwstraatje dat leidt naar een fietsersbrug over de Expresweg. Een veilige omgeving om die wieltjes onder onze voeten gewoon te worden. Met de gsm in de hand, bollen we richting brug. Die blijkt voor mij en vooral voor Stien toch iets te lastig. Aan de balustrade trekken we ons naar boven. Nog geen 500 meter ver en we staan al te puffen… dat belooft. Bovenaan nemen we even tijd om uit te hijgen. Je hebt er een mooi uitzicht over de vlakke polders. Stien zwaait naar de auto’s en vrachtwagens die onder haar door razen. En dan bollen we naar beneden. Meer geoefende ‘rolschaatsers’ kunnen hier alvast wat snelheid ontwikkelen voor de rest van de tocht. Wij spelen op veilig en gebruiken opnieuw de balustrade om voorzichtig en zonder ongelukken het einde van de fietsersbrug te bereiken. “Ik vind het toch een beetje moeilijk, mama”, zucht Stien.

Een toffe toeristische tocht op wieltjes blijkt ook een ideale lentework-out

Stijve spieren

Maar zodra de brug achter ons ligt en we over de smalle landbouwwegen het poldergebied in skeeleren, krijgt ze de smaak te pakken en moet ik haar enthousiasme meer dan eens temperen. “Wacht op mama!”

De Uitkerkse polders, omgeven door weiden, akkers en brede grachten vol riet, zijn ideaal om op inlineskates te verkennen. De app leidt je zorgeloos rond met heel nauwkeurige aanwijzingen. Weinig verkeer, af en toe wat fietsers die ons voorbijrijden, ik krijg de smaak van het ‘rolschaatsen’ opnieuw te pakken. Het enige wat het parcours af en toe gevaarlijk maakt, is aangekoekte modder op de weg. Een keer brengt zo’n modderhobbel Stien zelfs aan het wankelen met een val tot gevolg, gelukkig zonder erg. Ook de imposante tractoren zie ik als bezorgde mama niet graag dichterbij komen. Dus spreken we af om telkens veilig in de berm te gaan staan. Tijd om even te rusten voor mama, en te zwaaien naar de landbouwer achter het stuur voor Stien. De stevige polderwind maakt het parcours zwaarder dan gedacht. Voor ons als onervaren inlineskaters blijkt die 14 kilometer al een hele uitdaging. Wanneer we na een kort stukje Oostendse Steenweg (de enige drukke weg die we passeren) de Sint-Pietersplas én de cafetaria in zicht krijgen, voel ik beenspieren waarvan ik het bestaan zelfs niet afwist… Een toffe toeristische tocht op wieltjes, maar dus ook een ideale lentework-out. Ook Stien is enthousiast: “Wanneer gaan we dat nog eens doen, mama?” Als ik niet meer stijf ben…