Binnenkort is Annelien Coorevits opnieuw te zien als gastvrouw in een nieuw seizoen van Temptation Island, al zou ze op het vlak van televisie maken graag tonen wat ze nog meer in haar mars heeft. Want als Annelien ergens voor gaat, dan is dat met de inzet van de perfectionist, ook als onderneemster én moeder, vertelt ze ons tijdens een wandeling met Pablo, een onstuimige husky die ons op een grijze namiddag over de Heesterse veldwegeltjes sleurt.
Strijdbaar en kwetsbaar tegelijk lijkt Annelien Coorevits me als we elkaar begroeten op de parking van Dierenasiel De Leiestreek in Zwevegem. Het is tot haar ergernis niet bepaald een geheim dat ze privé een moeilijke tijd doormaakt, maar ze trotseert kranig de nieuwsgierige blikken. Annelien blijkt overigens niet de eerste bekende Vlaming te zijn die dit dierenasiel aandoet. Tal van foto’s aan de muren getuigen er van de genegenheid die An Lemmens voor het centrum en zijn gasten koestert. Maar ook Annelien wordt er met open armen ontvangen en langs de rij katten- en hondenhokken geleid. Gevonden op straat of in het bos, aangetroffen in verwaarloosde toestand, baasje overleefd… Sommige dieren zichtbaar mishandeld maar net zo goed een prachtige hond met chip waarvan de eigenaars beweren dat ze hem doorverkochten aan iemand anders maar helaas niet meer weten wie dat was. Veerle Debaillie die het opvangcentrum runt, vertelt straffe helaas ware verhalen, Annelien luistert aandachtig, haalt hier en daar een hond aan, probeert de dieren zacht fluisterend op hun gemak te stellen. En kiest ten slotte gedecideerd de hond uit waarmee ze graag een wandeling wil maken: een Siberische husky, een reu, gevonden in Deerlijk, leeftijd onbekend, door het personeel van het asielcentrum Pablo gedoopt. Niet dat het dier op die naam reageert, ondervinden we als we even later langs de Heestertse velden wandelen. Pablo toont zich eigenzinnig, geniet duidelijk van de frisse lucht en neemt Annelien aan een stevig tempo op sleeptouw. Annelien kent de streek; haar eerste lief woonde er. Wandelend langs gerenoveerde hoeves die haar herinneren aan de hoeve in Wijtschate waar ze als kind met haar ouders, zussen en broer woonde, mijmert ze erover om ooit zelf een feestzaal uit te baten op het platteland. “Zo’n sfeervol aangeklede majestueuze zaal met oude balken, ruwe muren, en dan voluit feesten zonder dat de buren erover klagen…”
Werken en moeder zijn, het blijft een moeilijke combinatie
Maar ze beschouwt deze uitstap meteen ook als een test. Nu heeft ze thuis een mops rondlopen. Molly heeft al flink wat jaren op haar teller maar werd onlangs nog kerngezond verklaard, hoewel een beetje te dik. Maar ooit wil Annelien ook een grote hond. Een bordeauxdog misschien. Om er lange wandelingen mee te maken, uit te waaien aan zee… “Maar ik wil eerst aan den lijve ondervinden hoe zo’n dier voelt. Want mensen gaan echt veel te licht over tot de aanschaf van een hond. Iedereen vindt puppy’s lief, maar zo’n beestje groeit, heeft dikwijls te weinig ruimte, vergt te veel aandacht en verzorging en dan willen ze ervan af. Het triestige resultaat zie je in het asiel. Ik ben een dierenliefhebber en als deze uitstap ook maar iemand even kan doen nadenken vooraleer impulsief een dier in huis te halen, doe ik dat met plezier. Ga eerst eens een paar namiddagen met een hond wandelen, dat kan bij gelijk welk dierenasiel, om te zien of het je ligt en uit te zoeken welke hond bij je past.”
Altijd een dierenvriend geweest?
“Ik vroeg als kind elk jaar een hond, zo ver ik me kan herinneren, en kreeg telkens een pluchen exemplaar. Ik vond het op den duur echt niet leuk meer. (lacht) Maar mijn ouders hadden vier kinderen, die hond zagen ze niet meer zitten. Nu begrijp ik dat best, net omdat ook een hond veel zorg vraagt. Om nog te zwijgen over opvang als je op reis gaat. Het is inderdaad niet iets om lichtzinnig over te beslissen.”
“Maar van dieren houden getuigt ook van empathie. Mensen die zeggen niet van dieren te houden, vertrouw ik niet. Ik ben zeker geen wereldverbeteraar maar als ik een steentje kan bijdragen, wil ik dat doen. Mocht ik de lotto winnen dan schonk ik de helft aan dierenwelzijn. En als ik meer tijd had dan engageerde ik me graag meer op dat vlak ook.”
Tijd is waar het schoentje wringt momenteel?
“Ik zet me inderdaad volledig in voor de accessoirelijn Miracles die ik samen met twee vennoten zes jaar terug lanceerde. Daar kwam sindsdien een kleding- en nu zelfs een schoenencollectie bij. Ik bezoek beurzen, kies stoffen en materialen, stel moodboards samen, help de collecties ontwerpen, verkoop ze in onze showroom… Ik loop mezelf soms voorbij maar ik doe dit ook erg graag. En het loopt uitstekend: onze kleding ligt in een honderdtal winkels, we onderzoeken of we ook in het buitenland voort kunnen groeien. Ik heb de vrijheid om breed te denken, er is ruimte om iets uit te proberen, en dat vind ik fantastisch.”
En moet je dat van jezelf allemaal zélf doen?
“Als ik een collectie uitbreng waar mijn naam en gezicht aan verbonden zijn, dan wil ik ook dat ik er volledig achter kan staan. Daarom besloot ik van bij het begin zoveel mogelijk zelf te doen, ook al was het allemaal nieuw. Ik heb fouten gemaakt, maar er ook uit geleerd. Ik ben geen keiharde zakenvrouw maar ondernemen ligt me, vooral de vele contacten met klanten en producenten vind ik boeiend.”
Is het een manier ook om te bewijzen dat je meer in je mars hebt dan knappe blondines veelal wordt toegedicht?
“Ook. Maar het is toch vooral een kwestie van de touwtjes graag in handen houden.”
Wat je zelf doet, doe je beter?
“Zeker. (lacht) Ik heb er moeite mee als een prototype niet beantwoordt aan wat ik gevraagd heb. Dan gaat het terug naar afzender en herbeginnen we.”
Tussendoor blikte je in Thailand het intussen vijfde seizoen van ‘Temptation Island’ in, straks op Vijf te zien. Dat blijft leuk?
“Ik vind dat wel. Ik ken de mensen die aan het programma meewerken intussen goed. Die weken samen voelen een beetje als thuiskomen. Maar ik ga ook niet verstoppen dat ik me stilaan afvraag of ik het nog lang moet blijven doen. Ik ben 33, moeder van twee… Pas ik nog wel in dat concept? Alles heeft zijn tijd. Maar de televisiewereld boeit me zeker. Laat ik zeggen dat ik daar graag ook eens andere wegen zou bewandelen. Er zit meer in mij dan louter datingprogramma’s presenteren.”
Ik vraag me af of ‘Temptation Island’ nog wel voor mij is
Blijft er tijd genoeg naar je zin voor je kinderen?
“Da’s een moeilijke. Ik worstel vooral met de schooluren, en ik merk dat ik niet de enige ben. De schoolbel gaat al om 16 uur, op vrijdag om 15 uur, op woensdag om 11.15 uur. Ik probeer op woensdagen thuis te werken om hen op tijd op te vangen. Maar als moeder voel ik me gauw schuldig als ik er niet kan zijn voor hen. De combinatie werken en kinderen ligt voor mij gevoelig. Maar ook op dat vlak wil ik misschien té goed mijn best doen.”
Alleen moeder zijn is geen optie?
(beslist) “Neen. Nadat ik van Elena bevallen was, ben ik een paar maanden thuisgebleven. Ik werd zot. Ik heb respect voor vrouwen die thuisblijven voor de kinderen, maar ik wil daar ook nog iets naast doen. Alleen wil ik dat dan allemaal perfect doen en wind ik me op als dat niet lukt.”
Voor mij zit een behoorlijke stresskip?
“Ja! Het is de aard van het beestje. Gelukkig kan ik wél af en toe aan de noodrem trekken en ga ik met vriendinnen of zussen een weekend op stap. Daar heb ik dan ongelooflijk veel deugd van.”
Maar de voorbije maanden werd ook je relatie ontleed in de media. Hoe beleef je dat?
“Ik snap dat je erover moet beginnen maar we willen er niets over kwijt. Er werd al veel geschreven over ons zonder dat we zelf ook maar iets vertelden, en veel van die dingen zijn niet waar. Het is stresserend. We hebben een pauze ingelast. Maar waar het naartoe moet, daar zijn we zelf nog niet uit. Iedereen heeft wel eens twijfels in een relatie, maar wij krijgen niet eens de ruimte om na te denken over onze toekomst. Als we nu nog vechtend over straat rolden, dan kon ik het nog begrijpen. Dan vraag je om media-aandacht. Maar Olivier en ik respecteren elkaar en komen nog dagelijks bij mekaar over de vloer. En toch schrijven ze de grootste nonsens. (geërgerd) Het maakt me echt kwaad!”
Waarin zit in deze tijd dan geluk voor jou?
“Ik ben een optimist. Geluk zit voor mij in kleine dingen: een wandeling met een hond, de eekhoorntjes bij ons in het bos zien dartelen, mijn kinderen die dansen aan de ontbijttafel…”
Je liet eerder optekenen ooit piano te willen leren spelen. Hoe staat het ermee?
“Juist, als ik ooit tijd heb! (lacht) Ik ben volledig into klassieke muziek momenteel. Maar ik heb altijd wel plannen. Zo zou ik ook graag een oude boerderij ombouwen om er te wonen, de showroom in te richten en zelfs feesten en evenementen te organiseren. Alles dichter bij elkaar brengen zou mijn leven puur praktisch gemakkelijker maken. Veel mensen zoeken bijzondere, authentieke feestlocaties buiten de stad. Maar goed, ik moet niet op de feiten vooruitlopen.”
Iedereen Toerist
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier