De laatste etappe

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en namen deel aan de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. Daarbij zameleen ze geld in voor het onderzoek naar multiple sclerose (MS), de ziekte waar haar broer aan lijdt. Exclusief voor kw.be hield Sjoukje een dagboek bij.

Gisterenavond kwamen we toe op een magische plek, exact zoals ik van Australië verwachtte: glooiende weiden, zonsondergang in de bergen met overkomende wolken, groen doch uitgedroogde bossen en stoffig. Maar we hadden nog niet alles gezien. Het terrein bleek ‘s ochtends groter dan verwacht, inclusief nette toiletten én warme douches. Waarom had ik me toch onder die koude tuinslang gezet?

De beloofde barbecue bleek gewoon de ‘leftovers’ (restjes) te zijn van de afgelopen dagen én helemaal niet genoeg. Na een half uur aanschuiven, was er niets meer over. Bummer!

Gelukkig had de Gerhard (stichter van de Crocodile Trophy) 2 kg marshmallows gekocht voor bij het kampvuur. Met Lotte en ik als zoetemuiltjes, waren die zakken vóór het kampvuur al bijna geschommeld.

Tom en ik kropen snel in onze wigwam en waren, voor we het beseften, op bezoek in de eeuwige jachtvelden

De laatste dag dan. Het beloofde een mooie etappe te worden met véél singeltracks en een laatste ietwat mis in te schatten afdaling. ‘Hou je snelheid onder controle bergaf’ was het mantra van de dag. De eerste 20km reden we door uitgedroogd bos met de lichtroze achtergrond van de morgenzon, had dit iets buitenaards en feeëriek. Al snel kwamen we in het regenwoud gedeelte waar een ‘flowy’ singeltrack doorheen voerde. Het pad was prachtig… Na 15km had ik het dan wel gezien, eigenlijk…

Het einde van het pad kondigde zich aan met een poort die gesloten was. Het klimwerk van vandaag nam dus een ‘net iets andere’ proportie aan. Dat zijn dan 2 hoogtemeters extra. Daarna volgde de afdaling, dachten we. Met de remmen toe elk stukje naar beneden en met toegeknepen billen om achter de bocht toch weer een stuk bergop te vinden. Toen we de laatste kilometer van de wannabe afdaling ingingen begreep ik waarom we zo gewaarschuwd werden vooraf. De twee Belgen van het Team ‘rap bergaf’ gingen rap bergaf… het ene teamlid eindigde tegen een boom, vlak voor mijn neus.

Het was misschien nog 400m naar beneden waar de dokter stond. Na gecheckt te hebben of hij nog kon rechtstaan, wat niet het geval was, reed ik naar de finish op zoek naar onze dokter.

Onze dokter… ik kan er een heel boek over schrijven. Onze dokter keep schaapachtig naar mij; hoe, iemand gevallen in de afdaling? Daarna volgde een vastberaden blik en de woorden: ik ga niet te voet naar boven. Zucht, het is slechts 400m! Daarna hesen we haar op de quad, met veel protest, want dat kon misschien te gevaarlijk zijn voor haar. En daar ging ze… nog geen 5min later kwam ze met veel show en de armen in de lucht, vanachter op de quad, over de meet.

Ok, het zal dan wel zo erg niet geweest zijn dachten we. Ik kom hier straks op terug (onheilspellend).

Tom kwam niet veel later over de meet, lijkbleek van de koorts die al 2 dagen in zijn lichaam sluimert. Aan de meet was er… niets. Geen water, geen eten, gewoon een streepje schaduw, wauw! We hadden ons het einde van de Croc toch net iets anders voorgesteld. Voor water en eten, moesten we 7 km verder zijn. Tom viel bijna van zijn fiets, 7 km dus nog. Hij had elke meter afgeteld naar de finish. De bijna laatste 7 km, probeerde ik Tom aan te sporen met het vooruitzicht op een colaatje en iets te eten. Aangekomen bij de bevoorradingszone was er … niets meer over. Zelf geen stukje watermeloen… Enkel water en zoutwater (van de zee) was er te vinden. De beproeving was nog niet gedaan, we moesten nog 4km over het strand naar de onofficiële finish in groep.

Of het was toch de bedoeling dat we in groep gingen. Tom lag uitgeput op de grond. Het duurde nog even voor hij terug op de fiets kon en toen was de hele groep al vertrokken. Er waren ook nog twee eenzame zielen op het parcours die iedereen even vergeten bleek te zijn…

Toen kwamen we over de aankomst. Toegegeven, deze was prachtig, met een prachtig stuk strand en de bergen in de verte. Het was mooi. Maar met de brandende zon op onze bol, hadden we vooral dorst… en honger. Helaas was er ook (nog) niets. De kok was wel volop in de weer om hamburgers te maken. Deze konden we krijgen ná het podium ceremonie en dat kon toch wel even in beslag nemen. Ik ging het niet halen en Tom nog veel minder. De kok wou ook niet dat ik van dat podium zou vallen dus kregen we onofficieel de niet bestaande colaatjes. Er werd nog een zak oud brood uit de truck gevist en de laatste marshmallows. Daar stonden we dan, een feestmaal te eten van oud brood met marshmallows en een colaatje. Suiker genoeg.

Een plons in de zee zorgde voor de beach-babe-look, echter niet voor afkoeling want de zee kon evengoed doorgaan voor een warm bad

Toch was het heerlijk…

Dan de podiumceremonie. Mijn zonnecrème hield het niet langer en ik wat letterlijk aan het aanbakken in de volle zon. Het podium bleef maar duren. Ikzelf moest twee keer in actie schieten: voor het algemeen klassement en de rit werd ik 3de. Tom was uiteindelijk 7dein klassement bij elite mannen

Direct na ons optreden op het podium vlogen we naar de hamburgers. We zouden geen twee keer een half uur in de rij staan om dan niets meer te krijgen. De groepsfoto misten we, maar we hadden wel een plekje in de schaduw en genoeg groentjes, uitjes, kaas, broodje en kangoeroe vlees… hmmm lekker.

De Benoit… Ook over Benoit kan ik een heel hoofdstuk kwijt, maar ik zal het kort houden. Benoit is de vriend van Lotte, en was mee ingeschreven als supporter. Omdat hij sneller doorhad dan de organisatie en de backpackers war er moest gebeuren voor de renners, verzette hij heel wat on-officieel werk om het voor de renners toch wat aangenamer te maken. Hij betaalde hiervoor een grote deelname prijs en kreeg slechts een T-shirt in return. Ter vergelijking: Alle packpakkers gingen gratis mee en kregen 450 dollar na afloop! De Benoit nam ons mee naar ons hotel waar we onze vele zakjes gerief konden uitladen en dan zette hij ons af bij onze fiets aan de uitlaatzone, die 2km verder was dan de eerder gecommuniceerde uitlaatzone. De taxidiensten hebben mooi geld verdiend!

‘s Avonds gingen we nog ene drinken, en daar hoorden we dat onze ‘té rap bergaf’ vrienden toch naar het ziekenhuis waren gegaan. De dokteres had hén blijkbaar gevraagd als ze de race wilden uitdoen (de officiële wedstrijd, 14km voor het niet officiële einde). Het was inderdaad te stom om 400 m voor de finish te stranden, maar als onze vriend de wedstrijd zou uitdoen, wilde ze geen hulp meer bieden, want dan was het buiten de wedstrijd. De medische wagen reed zelf voorbij het ziekenhuis, maar ze wilde niet stoppen! Dus als we de laatste 14km (terwijl Tom zo slecht was) iets voorhadden, dan moesten we onze plan maar trekken. De Belgische ‘té rap bergaf’ rijder werd in Cairns opgenomen in het ziekenhuis. De eerste onderzoeken wezen op een gebroken schouderblad, er moesten echter nog wat onderzoeken gedaan worden, hij moest dus in het ziekenhuis blijven. We hopen op het allerbeste én een snelle recovery!

Tom en ik zijn blij dat we zonder al te veel kleerscheuren van dit avontuur zijn afgekomen. De Croc is waarschijnlijk wel één van de zwaarste wedstrijden ter wereld. We zijn op prachtige plaatsen en op magnifieke paadjes gereden. De accommodatie en organisatie is echter totaal niet aangepast aan deze omstandigheden. Er werden meermaals renners vergeten. In een zone zonder gsm-bereik kan dit tot ernstige problemen leiden. De bevoorrading en het eten was ondermaats en onhygiënisch. De eerste dag hadden we sportdrank gekregen die blijkbaar een jaar overtijd was, vandaar de slechte smaak.

Slapen in een tentje en douchen met koud water maakt nu de wereld niet uit. Maar wanneer aan de gezondheid én de veiligheid van de deelnemers geraakt wordt dan is het een ander verhaal. Het mag dan wel de zwaarste wedstrijd zijn, ik noem het eerder de meest onverantwoordelijke mountainbikewedstrijd.