Ze won bij de jeugd nationale titels op de weg en op de piste, maar het afgelopen jaar stond Jilke Michielsen (17) voor een veel zwaardere strijd: in september vorig jaar werd botkanker vastgesteld en wat volgde, waren maanden vol chemo en bestralingen. Onlangs kreeg ze echter goed nieuws: Jilke is kankervrij. En meteen wil ze alweer grenzen verleggen. “Ik droom van het WK in Rwanda.”
“Nu kunnen we er tenminste weer een positief verhaal van maken”, lacht Jilke Michielsen wanneer het interview erop zit. Lachen heeft ze doorheen het hele interview gedaan. Ook al viel er voor haar in het afgelopen jaar maar weinig vreugde te rapen.
Terug naar september vorig jaar. Midden september wint Jilke de eerste rit van een tweedaagse wielerwedstrijd voor nieuwelingen. Niemand die op dat moment kan voorspellen dat het haar laatste zege in lange tijd zou blijken. “De eerste dag won ik nog, maar de tweede dag merkte ik al dat het minder ging. Er zat minder snee op mijn demarrages, ik kon minder goed diep gaan”, vertelt Jilke. “Een dag later begon ik ook nog eens rugpijn te krijgen, al was dat aanvankelijk niets waarover ik me zorgen maakte. Dat veranderde evenwel toen ik enkele dagen later zelfs niet meer op mijn zadel kon zitten. Nadat eerste onderzoeken niet meteen een oorzaak aanwezen, besloot ik een MRI-scan te laten doen.”
Ongeloof
Het resultaat van die scan liegt er niet om. Jilke blijkt op haar bekken een Ewing-sarcoom te hebben, een kwaadaardige tumor op het bot. “Als je dat hoort, stort je wereld toch even in. Toen mijn ouders het nieuws vernamen, was ik op weekend in Nederland, waar mijn vriend (wielerbelofte Milan Donnie, red.) het EK reed. Omdat ik in het weekend toch nog geen onderzoeken kon laten doen, hebben ze gewacht om het me te vertellen tot ik terug thuis was, zodat ik tenminste toch nog van dat weekend kon genieten.”
“Hoe kon het dat ik enkele dagen eerder een wedstrijd won, maar dan plots kanker bleek te hebben?
Bij haar thuiskomst volgt dan de mokerslag. “Ik wou het eerst niet geloven. Er waren op dat moment eigenlijk nog vier mogelijke opties voor wat ze op de scans hadden gezien, waarvan twee opties kanker waren. Dan hoop je op het beste. Dat er gewoon een klier verwijderd moet worden bijvoorbeeld. Maar toen ik een dag later in het ziekenhuis was voor onderzoeken, wist ik snel hoe laat het was. Ik heb in die week dan een biopsie laten doen van dat gezwel. Als je nadien naar het kabinet van de oncoloog gestuurd wordt, weet je genoeg.”
De diagnose komt hard binnen bij de 16-jarige renster. “Mijn eerste reactie? Shit, ik heb kanker. Dat kan niet, dat moet een fout zijn. Waarschijnlijk hebben ze mijn foto’s omgewisseld met die van iemand anders. Die diagnose kwam immers echt uit het niets. Hoe kon het dat ik enkele dagen daarvoor nog een wedstrijd won, maar dan plots kanker bleek te hebben? Ook de dokters vonden het bizar dat ik niet veel meer pijn had gehad. Ik had wel meteen door dat het héél serieus was. De dokters wilden me bijvoorbeeld geen percentage geven qua genezingskans. Meestal is dat niet zo’n positief signaal, hé.”
14 chemokuren
Veel tijd om het dramatische nieuws te laten bezinken, heeft Jilke evenwel niet, want meteen wordt alles in gereedheid gebracht om haar behandeling te starten. Wat volgt, zijn 14 chemokuren en 33 bestralingen. “Een enorm zwaar traject, aangezien ik een van de zwaardere chemobehandelingen had”, weet Jilke. “En dan kampte ik ook nog eens met abcessen en andere bijwerkingen, wat het fysiek erg slopend maakte. Ik had bij momenten zoveel pijn dat ik op den duur zelfs niet meer uit de zetel geraakte of van de auto naar het ziekenhuis kon stappen. Ik was soms zelfs blij dat ik naar het ziekenhuis mocht. Dan lag ik daar wel verdoofd door de morfine, maar dan viel de pijn tenminste mee. Ondertussen was ik ook al mijn haar verloren, wat er mentaal stevig inhakte. Mijn lange bruine haren waren echt een deel van wie ik was.”
“Of ik heb leren relativeren? Misschien, al zal ik over enkele maanden allicht ook weer klagen als ik in de regen moet fietsen”
Op een bepaald moment gaven de dokters Jilke de keuze om te stoppen met de behandeling. “Maar dan zeiden mijn broers en zus dat ik niet mocht stoppen, dat ik niet mocht opgeven. Ik moest nog even doorbijten. Voor mezelf heb ik dan ook de klik gemaakt. Ik wilde immers niet dat de kanker later zou terugkeren, omdat ik mijn behandeling niet afmaakte. Dat ik toen doorgezet heb, is waar ik nu het meest trots op ben.”
Dromen van het WK
Haar doorzettingsvermogen heeft geloond, want vorige week bracht nieuw onderzoek goed nieuws: Jilke is kankervrij. “Een enorme opluchting”, zegt ze. “Nu kan ik eindelijk mijn leven weer in handen nemen.” En ook de koers zal daarin opnieuw een prominente rol spelen. “Ergens zeg ik het als grapje, maar ik droom er ook echt van: ik wil er volgend jaar bij zijn op het WK in Rwanda. Al zal ik dan eerst weer op niveau moeten komen, want ik moet echt opnieuw van nul beginnen. Ik leg mezelf evenwel geen druk op en wil stap voor stap groeien. Ik hoop dat ik ooit weer op mijn oude niveau kan komen en mijn plekje weer kan veroveren in het peloton. Maar lukt dat niet, dan heb ik wel een goed excuus natuurlijk. (lacht) Dan ga ik wel gewoon verder studeren.”
Dat laatste toont hoe Jilke in het leven staat. Met de glimlach en met een positieve mindset. “Het is een cliché, maar ik heb door die kanker echt wel geleerd om meer te genieten van de kleine dingen in het leven. Van een zonsondergang of van tijd met het gezin bijvoorbeeld. Of ik ook heb leren relativeren? Misschien wel, al denk ik dat ik ook over enkele maanden allicht wel weer zal klagen als ik eens in de regen moet gaan fietsen. Maar dat is menselijk, zeker?”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
